Knip
Ingespannen tuurt hij in ‘Het grote dierenboek’. Hij beu-heut en kot-kot naargelang het plaatje. De kapster maakt er dankbaar gebruik van om donzige krul na donzige krul weg te knippen.
In de spiegel verschijnt een peuter met een pittig gelkopje en eventjes daarboven een mama die blij is dat de vergelijkingen met Dirk Frimout eventjes van de baan zijn.

Zen
Mijn virtuele prullenbak barstte uit zijn voegen. Eén klik in de mappenboom van mijn mailbox was voldoende om me te bedelven onder de digitale versie van duizenden papierpropjes.
Van de allereerste gewiste testmail over honderden spamberichten tot agenda’s van teamvergaderingen die al lang tot een ver verleden behoren. Ik kon ze feilloos opsporen in de krochten van mijn mailprullenbak.
Tot de ICT-verantwoordelijke – de Niecy Nash van de organisatie – paal en perk stelde aan het rekvermogen van mijn mailbox.
Alle verzonden items, alle concepten, mijn complete prullenbak gingen de dieperik in.
‘Veel beter!’, besloot hij terwijl ik verweesd staarde naar de drie mapjes die had weten te redden.
‘Straalt dit geen ‘zen’ uit?

Als ‘zen’ aanvoelt als een kloppend hart in de keel omdat mijn complete mailcorrespondentie - goed voor vier jaar en evenveel lieve, onbenullige opmerkingen - in het digitale niets gekieperd werd? Wanneer het zweet me uitbreekt als ik bedenk hoeveel ‘opzetten tot’ in rook zijn opgegaan.
Ja, dan voel ik mij uiterst zen op dit moment.

In de categorie: Doeme
Hij is echt helemaal van mij. Dat bewijst hij dag in, dag uit. Aan tafel, in zijn enthousiasme, in zijn onzekerheid, in zijn knuffels. (Alleen die koppigheid, dat is niet mijn aandeel.)
Maar waar het om gaat, kijk eventjes naar rechts…daar op het derde en vierde lijntje…
Daar gaat het om, toen hij deze morgen mijn bril van mijn neus trok en die zelf probeerde op te zetten. En de “oei” die ik hoorde toen ik mijn bril terug uit zijn handen wilde grissen.

Ik heb nu een bril met een pootje minder. Dat draagt opmerkelijk minder comfortabel.