Vijf
Vijf caramels stapel ik in een wankel torentje op elkaar.
Een voor een pel ik ze uit hun gouden wikkels.
Eentje voor de files,
eentje voor het feit dat ik halverwege de file besefte dat ik mijn computer vergeten was en mocht omkeren,
Eentje voor het feit dat lieve collega's met de noorderzon verdwijnen naar betere oorden,
Nog maar eentje daarvoor.
en eentje om mezelf weer helemaal in gang te schoppen.

En als ik nu heel heel heel even op de pauze-knop druk.
Dan komt de inspiratie wel terug, niet?

Hangmatmoment

Tussen het feestgedruis van een eerste en plechtige. Gelijklopend met wapperende was en witte stofwolken die verraden dat er op de zolder stevige werken aan de gang zijn. Met het vooruitzicht van dampende bbq-rookpluimen in het achterhoofd en spetterende peuters in een zwembad, was het opeens eventjes stil.
Het terras strekte zich loom uit in de middagschaduw. En wat ooit een weer opnieuw een tuin moet worden (dankzij eerdere werken) lonkte uitnodigend.
Er was een laptop met een halfafgewerkt verhaal en een deadline. Er was een boek dat al jarenlang veelbelovend maar altijd vergeten in mijn boekenkast stond.

Zoals vandaag nog iemand beaamde: 'Er moet nog altijd gelezen worden!'. Mijn hond zal donderdag dus mijn huiswerk opgegeten hebben en dat vind ik niet erg. Want het was zalig wiegen met mijn hoofd in de schaduw en tenen in de zon.