Hij doet van bootje varen met een halve boterham pindakaas. Hij doet van dansen met een (bijna)kapot gesabbeld knuffelkonijn. Hij tiert en krijst tot hij purper ziet wanneer er hem iets niet zint. Hij strooit spaghettisliertjes voor de poezen en laat andere knuffelbeesten kopje onder gaan in onze tonnetjesvijver.
Hij toont netjes twee vingers als we vragen hoeveel jaar hij wordt, maar knuffelt zich met evenveel gemak op je schouder (troostduim in zijn mond).
Hij liet mijn hart al tientallen keren smelten, breken of razend worden. En terwijl hij zienderogen groter wordt stampt Puk onverstoord hele rondjes samba in mijn buik.

En dan denk ik: ‘Het komt er nog een keer aan…’ tot nu toe al in tientallen verschillende gedachte-intonaties.

Wat ik eindelijk eens moet leren

Foto’s inplakken zodra ze afgedrukt zijn
Verjaardagskaartjes versturen
Bloembollen planten wanneer het bloembollen-plant-tijd is (en dat is niet begin mei…)
Telefoonummers in één telefoonklapper schrijven (ipv post-its, mijn gsm en zijn gsm)
Back-ups maken

Eigen wereld

Tussen al het peuter- en kleutergeweld staat hij onverstoorbaar te wezen. Trapauto’s beladen met leeftijdsgenoten zoeven voorbij, ballen kaatsen voor zijn voeten en kleine mensjes zoeven met de regelmaat van de klok de glijbaan af.
Hij staat daar simpelweg te staan, zo lijkt het. Zijn hoofd knikt wat op en neer, hij wappert met zijn handen en woelt in zijn haar.
En nog eens
En nog eens

Tot ik het herken:
klappen in je handjes, blij blij blij, …