Afwijking
Ik begin het voor het gemak één van mijn afwijkingen(*) te noemen. Dat schept wat duidelijkheid naar de buitenwereld rond de intensiteit van het geheel. En heel soms kom ik iemand tegen die dezelfde honger deelt wat mij dan weer blij maakt tot in de toppen van mijn tenen, ja dat is ook onderdeel van mijn afwijking.

Ik heb namelijk geen boekenplank. Ik heb een stapel wijnkistjes die zich wankelend maar vastberaden rechthoudt aan de deur van mijn slaapkamer. En naast die kistjes staat nog eens een stapel die tot aan mijn knieën komt. (En daarnaast nog tientallen stapeltjes her en der in huis.) Ik ga echt wel veel naar de bibliotheek, maar nog meer naar Boekenfestijnen en boekhandels. Ik hou er van om de tiende boekenbon op rij te krijgen, ook al vinden vrienden dat een cadeautje dat nu wel eens mag veranderen. Ik kan voor mijn boekenkast staan en in gedachten door alle verhalen dwalen die ik al las. Ik kan met het ene boek in mijn hand al verlangend uitkijken naar het andere dat al ligt te wachten. Ik kan twee boeken tegelijk lezen. En als ik een periode niet lees dan is er iets aan de hand. Ik voel me niet op mijn gemak als ik geen boek bij me heb als ik ergens naartoe ga, zelfs al weet ik dat ik geen tijd zal hebben om te lezen.

Ik ben Kruimel. Ik lees niet graag. Ik heb een afwijking.


(*) Die andere afwijkingen komen een andere keer aan bod

2
Hij houdt twee shtt-stil-vingers op wanneer we het hem vragen. Eentje onder zijn linkeroog en eentje onder zijn rechter.
Goed geoefend begint hij aan zijn nieuwe jaar. Want tonen hoe oud hij is, lukt na vandaag zonder problemen.

Hij doet van bootje varen met een halve boterham pindakaas. Hij doet van dansen met een (bijna)kapot gesabbeld knuffelkonijn. Hij tiert en krijst tot hij purper ziet wanneer er hem iets niet zint. Hij strooit spaghettisliertjes voor de poezen en laat andere knuffelbeesten kopje onder gaan in onze tonnetjesvijver.
Hij toont netjes twee vingers als we vragen hoeveel jaar hij wordt, maar knuffelt zich met evenveel gemak op je schouder (troostduim in zijn mond).
Hij liet mijn hart al tientallen keren smelten, breken of razend worden. En terwijl hij zienderogen groter wordt stampt Puk onverstoord hele rondjes samba in mijn buik.

En dan denk ik: ‘Het komt er nog een keer aan…’ tot nu toe al in tientallen verschillende gedachte-intonaties.