Pukke-streken
Als je mij ziet is het zonneklaar dat ik 20 weken zwanger ben, zou je denken. Want … het is slechts optisch bedrog. In mijn gezwollen buik zwemt geen bijna 5 maand grote Puk. Neen, die bult ter hoogte van mijn navel is niet meer en niet minder dan een uit de kluiten gewassen muggenbeet.
Hoe kan het anders dat ik van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat verga van de jeuk. Dat ik ’s nachts zelfs wakker word van het gekriebel. Dat ik nog geen enkele striem bespeur, maar niettemin een rooswitte zebra kan evenaren door alle krassen van het uitgebreide krabben.
Ik zeg het u, die Puk in mijn buik is een smiecht: De jeuk linksboven mijn navel kan ik namelijk te lijf gaan met mijn linkerhand. Die rechtsonder met mijn rechterhand, maar wat doe ik met die derde kriebel die uit het niets opduikt helemaal in mijn rechterzij?

Een, twee, drie, …
Nog één finale uit te zitten.
Dat is nog één avond in bad dobberen tot ik net zo verschrompeld ben als een zongedroogd tomaatje.
Dat zijn nog vijf halfslachtige sorry’s wanneer ik mijn te dicht bevond bij arm die verwijtend opzij vliegt bij een verkeerd manoeuvre op het scherm.
Dat is nog één avond dat ik me – bij gebrek aan beter – tegen mijn slangekussen nestel om weg te dommelen.

De DVD-box van Sex and The City staat al klaar, al is het maar omdat hij het geweten zou hebben…

Stil
Shht….
Hoor je dat?
Het is een speld die valt, twee verdiepingen lager.
Collega’s die alles klaarstomen om eind deze week op vakantie te gaan zijn muisstil.
Collega’s die thuiswerken die hoor je per definitie niet.
Teksten die scheefgeplaatste komma’s en dt-fouten huisvesten zijn altijd verdacht rustig en onopvallend.
Dus zwier ik Last-Fm aan en oogst er enkele opgetrokken wenkbrauwen mee.
Geen nood, frons ik terug. Het is jazz en staat op volume 2. Trouwens ik heb het sowieso niet voor spelden en wil ze zeker niet langer horen vallen vandaag.