Puk: halverwege
Zomaar. Plots. Opeens. Blijk ik alweer ruim over de helft met mijn tijd met een eilandbewoner in mijn buik. Een eilandbewoner die nochtans alle moeite van de wereld doet om me met mijn neus op zijn aanwezigheid te drukken. Salsa, Rock&Roll en als ik kon, ik verdacht het kind van een voorliefde voor stagediven van mijn longen richting blaas. Niets is het buikbewonertje vreemd.
Maar ondertussen vliegen de weken razendsnel voorbij en wordt november steeds duidelijker zichtbaarder aan de horizon.

Vreemd. Bij KleineMan kon het niet rap genoeg gaan.
Puk, die mag al de tijd van de wereld nemen. (Schrijft zij die het walvisstadium nog net-net niet ingetreden is)

Letters

Het lettervreten gaat onverminderd door - minstens voor nog een week vakantie met voldoende zon en voldoende schaduw. Maar tussen het lettervreten door proef ik herhaaldelijk voorzichtig van een buitengewoon boek.
Op een verregende verjaardag met een grote boekenbon stootte ik op het boek dat het gevolg was van een lezing. Dit vreet ik niet weg. Dit proef ik, smaak ik, herlees ik en kauw ik verder nog op na. Het is een eenvoudig, maar boeiend relaas. En dan lees ik dit bij Lilith en ik duik nog dieper in het boek. Met een potlood in mijn hand (voor het eerst) duid en markeer ik in de kantlijn. Geïnspireerd.

Vakantieleesvoer

Meisje met de negen pruiken (Sophie Van der Stap)
Haar taalgebruik geeft me zin om zelf te beginnen schrijven. Het verhaal laat me echter niet los. Ik lees door tot het einde dat ik verwacht.

De verdwenen tombe (Kate Mosse)
Het heeft iets om je in een verhaal te storten dat zich afspeelt in het land waar je op reis bent.
Mooie opzet, maar te zweverig naar mijn mening op het einde.

Ken je me nog (Sophie Kinsella)
Geen vakantie zonder een voeten in de zon - hoofd in de schaduw-boek.