En hup...
Het verschil is al voelbaar in de auto. Ik ben een zitje naar links opgeschoven en moet het stellen zonder ‘isje-isje in eh om’ op de achterbank. Ik rij manloos en op automatische piloot in plaats van muntje opgooien om ‘waar gaan we vandaag naartoe?’ te beslissen.
55km door.
Met de radio voluit, nog een verandering.
En Sigur Ros op eindeloze repeat.

Alleen om dat laatste ben ik blij.

Dankje, GroteKleineBroer
Hij buigt dichter naar het laptopscherm en wijst een strandvakantiefoto aan: Kruimel in een aangepast badpak.
'Probeerden ze je niet terug in zee te duwen, als ze je zo zagen liggen?'

Puk: halverwege
Zomaar. Plots. Opeens. Blijk ik alweer ruim over de helft met mijn tijd met een eilandbewoner in mijn buik. Een eilandbewoner die nochtans alle moeite van de wereld doet om me met mijn neus op zijn aanwezigheid te drukken. Salsa, Rock&Roll en als ik kon, ik verdacht het kind van een voorliefde voor stagediven van mijn longen richting blaas. Niets is het buikbewonertje vreemd.
Maar ondertussen vliegen de weken razendsnel voorbij en wordt november steeds duidelijker zichtbaarder aan de horizon.

Vreemd. Bij KleineMan kon het niet rap genoeg gaan.
Puk, die mag al de tijd van de wereld nemen. (Schrijft zij die het walvisstadium nog net-net niet ingetreden is)