Werktitel-af
Ik puzzelde enkele letters bijeen uit het rekje achterin het winkeltje-met-houten-speelgoed. Klinkers en medeklinkers leken elkaar te vinden in mijn hand en tuimelden als vanzelf in de juiste volgorde.
Met een naam in mijn hand wenkte ik Lief.
Hij keek, lachte en knikte.
Met de naam in mijn hand liep ik naar de kassa. Thuis verborg ik de letters als was het mijn grootste schat. Sinds die middag in het winkeltje-met-houten-speelgoed aan de Franse rand is Puk officieel een werktitel. Het kind heeft een naam en even voelt het alsof het moeilijkste al achter de rug is.

Noem het vastzitten
Er is iets moois voor Puk in de maak. En als cadeautje krijg ik foto’s van de making-off. Foto’s van potloden en stiften tussen kleurrijke vegen en snippers papier. Ik kan er niets uit opmaken, maar de foto van een gouden cirkeltje bureaulamplicht op het slagveld van de making-off vind ik bijna mooier dan iets moois voor Puk.
Zo gezellig ziet schrijven er nooit uit, denk ik boos. Dat behelst in mijn geval enkel twee handen en een laptop. Heel af en toe een kop koude koffie of een lege zak gouden karamellen.
Ik knip mijn bureaulamp aan en staar naar een flauw cirkeltje licht op het toetsenbord. Morgen koop ik potloden en kleurkrijtjes. Al was het maar om ze in een doosje pal in mijn gezichtsveld te plaatsen.

Sommetje
We tellen uit hoeveel uren KleineMan ons ziet in vergelijking met de kinderverzorgsters in de crèche.
We tellen uit hoeveel uren we onze collega’s zien in vergelijking met elkaar.
Ik tel uit hoeveel uren ik voor het scherm van een laptop geplakt zit.
Ik tel uit hoeveel letters er de moeite waard zijn om te behouden.
Ik tel uit hoe omgekeerd evenredig die laatste twee zich tot elkaar verhouden.