Dit is alles


Sommige boeken hebben hun tijd nodig. Ze staan stof te verzamelen, maar zwijgen wanneer een wijsvinger op zoek naar nieuw leesvoer langshupt. Misschien schuifelen ze zelfs een beetje naar achter omdat ze weten, nu nog niet...
Nu weet ik waarom de laatste van Aidan Chambers al enkele maanden te stond te vergelen tussen twee rommelmarktvondsten in. Ze wachtte tot ik tijdens een slapeloze nacht haar als een reddingsboei uit de kast graaide. Samen met mij zag ze niet hoe de klok geruisloos van twee naar zes tikte.

Sommige boeken wachten hun tijd af.
'Dit is alles' stond er op het juiste moment.

Werktitel-af
Ik puzzelde enkele letters bijeen uit het rekje achterin het winkeltje-met-houten-speelgoed. Klinkers en medeklinkers leken elkaar te vinden in mijn hand en tuimelden als vanzelf in de juiste volgorde.
Met een naam in mijn hand wenkte ik Lief.
Hij keek, lachte en knikte.
Met de naam in mijn hand liep ik naar de kassa. Thuis verborg ik de letters als was het mijn grootste schat. Sinds die middag in het winkeltje-met-houten-speelgoed aan de Franse rand is Puk officieel een werktitel. Het kind heeft een naam en even voelt het alsof het moeilijkste al achter de rug is.

Noem het vastzitten
Er is iets moois voor Puk in de maak. En als cadeautje krijg ik foto’s van de making-off. Foto’s van potloden en stiften tussen kleurrijke vegen en snippers papier. Ik kan er niets uit opmaken, maar de foto van een gouden cirkeltje bureaulamplicht op het slagveld van de making-off vind ik bijna mooier dan iets moois voor Puk.
Zo gezellig ziet schrijven er nooit uit, denk ik boos. Dat behelst in mijn geval enkel twee handen en een laptop. Heel af en toe een kop koude koffie of een lege zak gouden karamellen.
Ik knip mijn bureaulamp aan en staar naar een flauw cirkeltje licht op het toetsenbord. Morgen koop ik potloden en kleurkrijtjes. Al was het maar om ze in een doosje pal in mijn gezichtsveld te plaatsen.