Wat een Kruimel doet na "zo'n" dag
Ik kneed mezelf in mijn huiskamer. Ruim en schik tot ze warm, zacht en welkom voelt.
Ik wil in de zetel kunnen neerstorten en de teleurstelling van vandaag in de hoek kunnen stampen. Een vervelende kiezel kan je ook pas uit je schoen schoppen als je even gaat zitten.
In de oven staan chocolademuffins donkerbruin te worden. De wasmachine tolt als een gek rondjes om een draagdoek knalrood te toveren. Ik jaag Norah Jones door de luidsprekers en strijk twee manden weg. Er branden geurkaarsjes en ik overweeg om de verwarming aan te zetten.
Ik trap de teleurstelling de kamer door het raam uit en nestel me in het licht van de leeslamp.

Ikke
‘Ikke doen!’ eist hij met de regelmaat van de klok. Jammer genoeg omvat het ‘ikkedoen’ geen T-shirt aan- of uitspelen, geen speelgoed opruimen. Ikkedoen is de verzamelterm voor jongleren met mes en choco, alleen in een slaapzak de trap afhobbelen, op eigen tempo de straat oversteken en meer van dat leuks.
‘Ikkengeengevaar is mijn tweede naam’, mag hij bij deze ook beginnen uitroepen. Het zou een verduidelijking zijn voor alle keren dat ik met een knalrood aangelopen jongetje onder mijn arm loop, mijn stappen netjes in de maat van zijn ikkeikkeikkedoe-hoen.

Dit is alles


Sommige boeken hebben hun tijd nodig. Ze staan stof te verzamelen, maar zwijgen wanneer een wijsvinger op zoek naar nieuw leesvoer langshupt. Misschien schuifelen ze zelfs een beetje naar achter omdat ze weten, nu nog niet...
Nu weet ik waarom de laatste van Aidan Chambers al enkele maanden te stond te vergelen tussen twee rommelmarktvondsten in. Ze wachtte tot ik tijdens een slapeloze nacht haar als een reddingsboei uit de kast graaide. Samen met mij zag ze niet hoe de klok geruisloos van twee naar zes tikte.

Sommige boeken wachten hun tijd af.
'Dit is alles' stond er op het juiste moment.