Thuis
We zijn weer thuis
allevier
samen.
KleineMan kijkt nog wat sceptisch naar dat kleine (soms luide) geweld in de wieg.
Papa loopt rond met een constant verliefde blik in zijn ogen.
Mama hobbelt nog wat ongemakkelijk, maar niets laat dat makkelijker vergeten dan een zacht lijfje tegen je hart.
En Ilke? Die is er zo eenvoudigweg dat ik het me niet anders meer kan voorstellen.

Hoera,

Onze dochter Ilke is geboren.
Het is een stevige meid van 3,935 kg en 52 cm groot.

De trotse papa en mama en broertje Jasper.

De laatste week
'Ai', wijst Lief naar mijn buik. Ik kijk maar zie niets meer dan het uiterste puntje van de bult.
'Doet dat geen pijn?'
Ik rek mijn hals wat verder uit en merk zowaar het bovenste randje op van wat ooit mijn navel was, maar meer ook niet. 'Wat is er dan?'
'Het lijkt', hij stopt even en houdt zijn hoofd schuin. 'Het lijkt alsof je buik aan het scheuren is.' Mijn Lief, altijd goed voor de rustgevende noot.
Ik wurm me voor de spiegel en inderdaad: vanuit mijn navel vertrekken tientallen helderrode vertakkingen. Puk's gedans en gewiebel eisen op de valreep hun tol.
Ik kijk nog even naar de bovenkant van mijn buik en sjor mijn T-shirt erover heen.
'Binnenkort onze Puk in mijn armen en het weerzien met mijn tenen', hou ik me voor. Een mens mag niet teveel willen wensen....