Muggen (2)
Het gezoem rond mijn oren. De venijnige steken. Kriebel en jeuk. Het stoort me allemaal. Maar niet zoveel als manlief die om 2u 's nachts alle lichten aansteekt en met de vliegen - euh muggemepper in aanslag een kwartier lang door de kamer sluipt. Op het bed springt. Op mijn been stampt.
En ondertussen in zichzelf mompelt "Jaha, daar zit ie. Dooooooooooooooooooood ga je."
*Pets*.
"Ooh, mis."

Nachtzwart
Het slaat in vloedgolven over me heen. Hele gulpen tegelijk. Alle enge, vreslijke en verdrietige momenten die ik ooit beleefde kolken samen. Ik voel aan mijn voeten trekken en ga kopje onder in het spul. Ik voel me verlamd, bang. Alsof er geen mooie momenten meer bestaan. Alsof er alleen maar verdriet was.
Ik probeer naar boven te trappelen. Wil frisse lucht. Wil weg uit het zwart.
Iemand duwt een gewicht op mijn buik. Ik heb geen adem meer. In de verte hoor ik iets. Ik werk me los en trappel naar de oppervlakte. Op het moment dat ik boven het spul uitkom word ik wakker en hap naar frisse lucht. Het is mooi weer. Wiebe staat luid spinnend te trappelen op mijn buik.

Egoïst-je
Op het moment dat hij zuchtend en grommend de trap af loop, schiet ik in actie. Ik strek mijn arm uit en grijp snel de punt van het dekbed. Ik rol op mijn zij en stop mijn deel vast onder mijn rug. Ik trek heel zijn deel naar me toe en prop het onder mijn hoofdkussen. Met mijn voeten rommel ik tot ze in een holletje zitten van het overtollige deken. Op het moment dat hij de trap weer opkomt, knijp ik mijn ogen dicht en doe alsof ik slaap. Hij grinnikt onveranderlijk en schiet in zijn kantoorkleren. Terwijl hij op de bus zit richting werk, val ik terug in slaap in mijn zelfgebouwd dekenfort.
Als het op dekbedden aankomt ben ik een egoïst. Ik heb juist genoeg aan een tweepersoonsdekbed, helemaal voor mij alleen.