Vragen
Meestal stel ik zelf de vragen, maar toen Witte Walvis meedeed met het interview van Aukje mailde ik haar "Ja, vuur maar af" en kreeg zelf vijf vragen in mijn mailbox gedeponeerd. Echte Witte walvis-vragen.

Wat betekent Amelie voor jou?
De zachte kant van het leven, de kant zonder de scherpe randjes en venijnige punten. Amelie Poulain is een dromer en heeft een inmense fantasie. Ze bekommert zich om mensen op een hele eigen manier. Amelie is voor mij het leven bekijken door je wimpers. Je ogen bijna dicht knijpen en tussen je wimpers doorloensen, zo ziet alles er anders uit. Amelie is genieten, gek durven doen en walsen op prachtige accordeonmuziek. Amelie is Parijs.

Wie wil je beslist niet tegenkomen op een afgelegen bergweg?
Mezelf kennende zou ik op die afgelegen bergweg strandden met een verzwikte enkel of in een kloof tuimelen. Iedereen zou ik op dat moment graag tegenkomen, behalve de mensen die echt kwaad in hun zin hebben, natuurlijk.

Wat is jouw meeste gedurfde daad of uitspraak?
Met bibberende benen het podium opstappen en een groot publiek toespreken. Vanop een klein bootje de woest kolkende zee inspringen voor een diepzeeduik. Mijn hoogtevrees overwinnen. Die ene persoon vriendelijk maar kordaat de waarheid zeggen.

Geloof je dat de mens in wezen goed is?
Er stond een hele tafel vol schedels en beenderen voor mijn neus, toen ik voor het eerst aan deze vraag begon te twijfelen. Op inleefreis in Rwanda bezochten we een site de genocide, met de resten van de slachtoffers. Een akelig beeld dat me nog vaak achtervolgt, want het was voor het eerst dat ik met mijn eigen ogen de gevolgen van een burgeroorlog zag.
Die avond hebben we nog lang over deze vraag zitten praten en ik herinner me nog één antwoord heel goed. "Ik kan niet anders dan geloven dat mensen in wezen goed zijn. Anders is het de moeite niet."

Wat zou je willen kunnen, als je niet kon schrijven?
Als ik niet in staat zou zijn om zelf mooie teksten te schrijven, dan zou ik ze mooi vorm willen geven. Dan zou ik de kunst van kalligrafie of letters in steen kappen onder de knie willen hebben. Geduldig letter per letter de woorden van iemand anders een gezicht geven, lijkt me ook een mooi talent.

Heb je een weblog en wil jij ook eens geïnterviewd worden? Laat dan een reactie achter. De eerste vijf leg ik het vuur aan de schenen volgens de regels van het spel:

The Rules.
1. Leave a comment, saying you want to be interviewed.
2. I will respond; I'll ask you five questions.
3. You'll update your website with my five questions, and your five answers.
4. You'll include this explanation.
5. You'll ask other people five questions when they want to be interviewed.

Complex?
Hmm, dat is een lekker plekje. Tussen de versgewassen lakens. Hier ga ik me tussen nestelen.

Als ik Wiebe tussen de lakens zie liggen wil ik haar eerst wegjagen, maar eigenlijk is het zo'n mooi plaatje. Een witte kattekop met twee zwarte oortjes en grote ogen tussen de donkere lakens.

Hé, ik word niet weggejaagd? Vreemd! Maar wat doet ze nu. Oh neen, dat meen je niet.

Ik vis mijn oude camera uit de kast en zoom op Wiebe in.

Neen, neen, neen. Je weet dat ik hier niet van hou. Ga weg, ik poseer niet graag. Ik ben meer een achter-de-schermen-poes. Ga naar Hobbes, die pronkt graag. En niet dat vreselijke zoemgeluid. Weg, ksst, weg. Kijk, als het zo zit. Roep me maar voor het eten.

Wiebe springt uit de mand, spurt door de kamer en verschanst zich onder de zetel. Het ziet er nog leuker uit. Twee blinkende katteogen. Ik ga op mijn knieën liggen en zoom opnieuw in.

Jij weet niet van ophouden, hé? Hobbes zit daar mooi te wezen. Ik niet. Mijn snorharen zitten in de war en mijn velletje is stofferig. Ik plak niet op fotopapier. Laat me gewoon gerust.

Wiebe miauwt en kruipt nog dieper onder de zetel weg.

Als ik mijn ogen dichtknijp ga je misschien weg. Ik tel tot tien en dan ga je weg, of ik laat je eens kennismaken met mijn klauwen.

Hobbes komt voor de zetel liggen en slaat met haar pootje naar mijn fototoestel.

Goed Hobbes, leid jij de aandacht maar af, terwijl ik discreet kan ontsnappen.

Wiebe stuift van onder de zetel de trap op.

PAPARAZZO!!!!

Ik heb een kat vol complexen.

Dansend
Deze morgen plukte ik twee brieven uit mijn postbakje op kantoor. Brieven met heel goed nieuws. Zo goed dat ik me tot een klein huppeldansje laat verleiden. mijn collega's kijken me lachend aan. Ik juich en zwaai met de brieven boven mijn hoofd. "Het is gelukt, ze doen mee."
Overal beginnen ogen te twinkelen. Goed nieuws! Want een project dat zich al een eeuwigheid voortsleept raakt nu echt in een stroomversnelling. Een project dat we uit zijn lijden wilden verlossen en een eind aan maken, met pijn in ons hart, zal het halen. Adrenalina raast door me heen, want ik heb eindelijk het gevoel: "Het gaat lukken".