Brilsmurfje
Na negen jaar opnieuw een bril op mijn neus zorgt voor ...

... desoriëntatie
(hé mijn scherpe blik stopt voorbij de rand van het glas)
... weg dieptegevoel
(twee glazen fruitsap tegen de grond)
... duizeligheid
(alles lijkt te schudden en te beven)
... geen inschattingsvermogen meer
(mijn voeten lijken wel twee meter ver, zo klein opeens)
... instant paardjesmolen als ik mijn hoofd beweeg
(draai, wieber, zwaai, ... )

En toch bleef die dokter maar over een bril doorhameren omdat het beter zou zijn voor mijn ogen. Gelukkig is het maar voor af en toe!

Vrij
Wat zou je doen als je vandaag onverwacht een vrije dag kreeg? Een hele dag voor jezelf.

Echt
Bloedserieus blikt ze in de camera. Haar mond is een rechte lijn, maar haar ogen twinkelen ongemerkt. Eventjes fladderen haar handen zenuwachtig op, tot ze ze op haar bureau dwingt.
Ik ga recht in de zetel zitten en krijg een kamerbrede glimlach. Vriendin Anemoon vertelt de journalist over de praktische gids die ze mee hielp schrijven. De woorden lijken moeiteloos uit haar mond te rollen terwijl de camera rondzwenkt in haar kleine bureautje. Ze gebruikt grote woorden en blijft nergens vastzitten tussen haar eigen zinnen. Ik verwonder me erover hoe echt dit lijkt. Vriendin Anemoon is op dit scherm niet vriendin Anemoon. Ze is provinciaal coördinatrice. Ze is volwassen, groot en serieus.
Als het volgende nieuwsitem aangekondigd wordt bel ik haar op.
"Het was heel heel goed", lach ik voor ze iets kan zeggen.
"Echt waar? Dank je", lacht ze terug en begint te vertellen. Over het interview, over haar zenuwen, over de journalist.
Ik grijns naar de hoorn. Dit is de echte.