2003
Ik ben niet goed in terugblikken. Januari, februari en maart mengden zich ongemerkt tot één geheel, tot één brok tijd waar geen lijnen of grenzen meer in te trekken zijn. Het was een jaar, 365 dagen gevuld met soms veel, soms weinig. Een jaar zonder grote ingrijpende veranderingen. Soms een fijn jaar, soms niet.
Ik sta met mijn rugzak aan de laatste deur van dit jaar. Peinzend, knabbel ik op mijn lip. Wat neem ik mee en wat prop ik in een grote doos en keil ik op zolder? Ik stap over de grote brokken en pluk de kleine pluisjes van de grond. Dit weblog, de lange zomer- en winteravonden vol vrienden, gesprekken, gezelschapspelletjes en gelach. Openspattende vuurwerk deze zomer. De eerste keer buiten eten op ons zelfgelegd terras. De takken van de pruimenboom die het zonlicht in duizenden zilveren spatjes filterde, .... dat neem ik mee en dat is meer dan voldoende.
Prettig eindejaar en een gelukkig nieuwjaar allemaal!
woensdag 31 december 2003
Eventjes snel
Hij zou die lamp even boven de tafel komen ophangen. Gewoon spotje eruit, transfootje afkoppelen, suikertje eraan en lamp vastschroeven in het plafond. Eitje! Dachten we.
Een uur later stond hij bovenop de tafel om een draad uit een naad van de muur te pulken. Drie paar draden bungelden uit drie ronde gaatjes, maar de transfootjes waren nergens te bekennen. Brokjes cement zeilden door de lucht terwijl hij steeds verder peuterde. Ook daar ving hij bot.
"Ik heb geen zin om je plafond uit te breken, maar als we echt niets vinden."
Een visioen van een verwoeste keuken deed me naar de telefoon grijpen en de vorige eigenaar opbellen.
"Die lampjes in de keuken, waarvan je zei dat ze elk een apart transfootje hadden, wat dus niet zo is. Heb je enig idee waar die wel kan zitten?"
"....."
" Aan het venster?"
"...."
"In die bak? Oké, bedankt."
Mijn vader trok een vragend gezicht. "Waar zit ie nu?"
"Weet je nog toen ikeen uur geleden zei: "Papa, hier in de hoek aan het raam. Zou dat em niet kunnen zijn?" En jij zei: "Neen, dat is het zeker niet!"
"Die?"
"Die!"
Hij zou die lamp even boven de tafel komen ophangen. Gewoon spotje eruit, transfootje afkoppelen, suikertje eraan en lamp vastschroeven in het plafond. Eitje! Dachten we.
Een uur later stond hij bovenop de tafel om een draad uit een naad van de muur te pulken. Drie paar draden bungelden uit drie ronde gaatjes, maar de transfootjes waren nergens te bekennen. Brokjes cement zeilden door de lucht terwijl hij steeds verder peuterde. Ook daar ving hij bot.
"Ik heb geen zin om je plafond uit te breken, maar als we echt niets vinden."
Een visioen van een verwoeste keuken deed me naar de telefoon grijpen en de vorige eigenaar opbellen.
"Die lampjes in de keuken, waarvan je zei dat ze elk een apart transfootje hadden, wat dus niet zo is. Heb je enig idee waar die wel kan zitten?"
"....."
" Aan het venster?"
"...."
"In die bak? Oké, bedankt."
Mijn vader trok een vragend gezicht. "Waar zit ie nu?"
"Weet je nog toen ikeen uur geleden zei: "Papa, hier in de hoek aan het raam. Zou dat em niet kunnen zijn?" En jij zei: "Neen, dat is het zeker niet!"
"Die?"
"Die!"
zondag 28 december 2003
Abonneren op:
Posts (Atom)