Ander maatje
Dat de maat van mijn broeken, rokken en t-shirts af en toe veranderen, dat begrijp ik. Het brengt zelfs wat leven in de brouwerij. Op je sokken door de winkel hollen, op zoek naar die juiste maat. Of in plaats van die ene broek uit het rek te halen, onmiddellijk drie verschillende maatjes mee nemen. Dan ben ik zeker dat de juiste er tussen zit. Ook mijn kleerkast blijft een avontuur. Van "Oef daar kan ik weer in" over "Adem inhouden en rits toe" tot "Hee, dit is te groot geworden". Dat dat cijfertje dat meestal ter hoogte van mijn nek zit te kriebelen af en toe veranderd, dat is normaal. Je verdikt een beetje en je valt weer wat af.
Maar wat is niet snap is dat ik die altijd op relatief grote voet (maatje 40) rondbanjerde, opeens voldoende heb met maatje 38. Zijn mijn voeten gekrompen?

Optimist
Het hoost. De regen valt met bakken uit de lucht. We kijken door het raam, luisteren naar het geroffel en dan zegt de optimist van ons twee: "Ach, dat scheelt weer heel wat geklungel met de tuinslang deze avond, want de plantjes hebben zeker geen water meer nodig."

Radiostilte
Lang geleden dat ik om 9u wakker werd onder een bolletje dekbed. Dat ik in mijn pyjama mijn ontbijt verorberde en me op mijn dooie gemakje aankleedde. Zonder te moeten denken aan afspraken, vergaderingen of opdrachten. Dat het antwoord op de vraag: "Wat doen we vandaag?" een gek gezicht is. We zien wel!

De spreekwoordelijke batterij is aan het opladen.