Zout in de wonde
Soms maak je plannen, die dan later niet kunnen doorgaan. Jammer maar helaas. Volgend jaar beter, enzovoort. Totdat ...
"Ticketservice, kan ik u helpen?"
"Ja, ik had graag twee tickets voor het Dranouterfestival besteld."
"Twee maal voor het hele weekend?"
"Neeneen, twee maal voor enkel de vrijdag."
"Enkel de vrijdag .... ?"
"Ja!"
"Voor slechts 25€ per ticket meer kan je het hele weekend gaan."
"Ja, maar we kunnen enkel de vrijdag."
"En de camping is er bij inbegrepen."
"Ja, dat weet ik. Maar we kunnen jammer genoeg enkel de vrijdag."
"Enkel de vrijdag dus?
"Ja!"
"Twee?"
"Ja, graag"
dinsdag 29 juli 2003
zondag 27 juli 2003
Regen
Het zou een wisselvallige dag worden, had de weerman verkondigd. Regen en zonneschijn hadden afgesproken elkaar op gezette tijdstippen af te lossen. Zonneschijn was echter iets langer van de partij geweest. Te lang naar haar zin, waarschijnlijk. Want net op het moment dat de groep vooraan op het podium helemaal uit zijn dak ging, tikte ze op de schouder van de regenwolken en gaf hen te kennen dat het hun beurt was. Om hun achterstand in te halen lieten die natuurlijk alles wat ze in huis hadden met bakken tegelijk naar beneden vallen.
Juist boven het plein waar een leuk optreden aan de gang was.
Een open plein. Zonder afdak, zonder schuilmogelijkheid. Overal gingen paraplu's open. Eentje met streepjes naast felgekleurd exemplaar. Reclame voor één of andere bank een klein beetje boven een oerdegelijke zwarte. Mensen schoven dichter bij elkaar. Paraplubezitters boden de paraplulozen een plekje onder hun scherm aan. Iedereen schoof naar elkaar toe. Weg van de regen, in de droogte.
De randen van de regenschermen werden dichter bij elkaar gehouden. Zo dicht dat het plein op het laatst heel eventjes op een overdekt stadiumpje leek.
Het zou een wisselvallige dag worden, had de weerman verkondigd. Regen en zonneschijn hadden afgesproken elkaar op gezette tijdstippen af te lossen. Zonneschijn was echter iets langer van de partij geweest. Te lang naar haar zin, waarschijnlijk. Want net op het moment dat de groep vooraan op het podium helemaal uit zijn dak ging, tikte ze op de schouder van de regenwolken en gaf hen te kennen dat het hun beurt was. Om hun achterstand in te halen lieten die natuurlijk alles wat ze in huis hadden met bakken tegelijk naar beneden vallen.
Juist boven het plein waar een leuk optreden aan de gang was.
Een open plein. Zonder afdak, zonder schuilmogelijkheid. Overal gingen paraplu's open. Eentje met streepjes naast felgekleurd exemplaar. Reclame voor één of andere bank een klein beetje boven een oerdegelijke zwarte. Mensen schoven dichter bij elkaar. Paraplubezitters boden de paraplulozen een plekje onder hun scherm aan. Iedereen schoof naar elkaar toe. Weg van de regen, in de droogte.
De randen van de regenschermen werden dichter bij elkaar gehouden. Zo dicht dat het plein op het laatst heel eventjes op een overdekt stadiumpje leek.
Abonneren op:
Posts (Atom)