Over maar nog niet out

Na het weekend hou ik alleen nog een uitgewrongen restje van mezelf over.

Leeg
en
moe
en
spierpijn.

Ik heb net voldoende energie om me tot op het werk te slepen en mezelf vaatdoekgewijs over de stoel te draperen.
Nu maar duimen dat een kan vol koffie de rest kan doen en mijn vriendschap met de grote weldoener 'paracetamol' hernieuwen.

Doorsnee van een thuiswerkdag
In de stilte van mijn bureau-annex slaapkamer trok ik zinnen recht en schikte de ene tekst na de andere op zijn nieuwe plaats. Ik werkte terwijl het licht van links naar rechts door de kamer schoof en vergat de spotjes uit te doen omdat het overdag donker leek te blijven. Ik bewoog onwennig in de stilte van een leeg huis. Onvast zonder de aanwezigheid van collega’s. Het tocht aan het slaapkamerraam, weet ik nu. Vijf verkleumde vingers aan mijn rechterhand kunnen het bewijzen.
En toen het mij allemaal te stil werd liet ik Bloc Party keihard uit de radio knallen. Eerst gewoon om wat mee te wiebelen met tenen en voeten, misschien nog wat meeknikken met mijn hoofd om uiteindelijk - punten en komma's vergeten - op het bed op en neer te springen. Pas toen de volumeknop - nog een beetje luider - het leven uit de linkerbox blies, kon ik weer ernstig en in alle stilte verder werken.

01.02.1999

Mama,

Omhelzingen groeien, wist je dat? Een omarming groeit mee met diegene die erin past. Van een kleine bundel baby tot een puber die geen blijf weet met zijn armen en benen, altijd vouwt een omhelzing zich naadloos rond diegene die wil wegduiken in een ander.
En van alles wat ik mis, mis ik jouw knuffel het meest. Het was eentje die onverminderd rook naar troost of moed, maar even vaak naar blijdschap en geborgenheid. Ik zat als gegoten in jouw armen. We waren op maat gemaakt voor elkaar.
Negen jaar is lang, mama. Het is voldoende tijd om gemis vertrouwd te laten worden. Tot het voelt als iets wat er altijd was en altijd zal zijn. En wanneer ik dat besef wil ik enkel en alleen nog jou heel dichtbij mij voelen.

K.