Staking
KleineMan rolt van rug naar buik, trekt zijn beentjes op en propt zijn duim in zijn mond. Dada, mompelt hij en toe gaan die oogjes. Ik kijk naar de stakende uk op de verzorgingstafel.
In de eerste plaats gefrustreerd. Binnen een kwartier moet ik met een aangeklede, ingeduffelde en van fles en onbijt-voorziene KleineMan op de stoep staan. Een peuter in hardnekkige foetushouding maakt de slaagkansen daarvoor aanzienlijk kleiner.
En terwijl ik de wijzers dichter en dichter naar 7u30 zie tikken raak ik geïrriteerd. Ik heb geen zin in een willen-of-niet-dit-T-shirt-gaat-over-jou-hoofd. En nog veel minder in de dramatische scènes die zullen volgen wanneer ik hem o-wee ook in een broek en schoenen probeer te wurmen.
Maar aan de andere kant wil ik gewoon naast hem gaan liggen. Of neen, in mijn eigen bed, want ik pas niet meer op een verzorgingstafel. Want, eigenlijk heb ik evenveel zin in de morgen, middag of avond als mijn kleine evenbeeld dat zich vastklampt aan zijn knuffelkonijn en uit alle macht op zijn duim smakt.

Jeugdschatten
Ik roffelde door de doos die mijn vader zonet in de gang had laten neerploffen. Hij hijgde nog even na tegen de muur terwijl mijn vingers over de verschillende titels dansten. Roodkapje, Vrouw Holle, Repelsteeltje, … Allemaal in het gelijke rode jasje van Lecturama. Allemaal met diezelfde stijl illustraties die vandaag helemaal not done zijn in kinderboekenland. En knus tussen de boeken zat een kleiner doosje genesteld. Cassettes met hetzelfde rode jasje en dezelfde illustraties.
Ik ben er zeker van dat KleineMan evenveel plezier zal hebben van deze sprookjes als jij en je broer indertijd, mijmerde mijn vader. Zijn ogen werden wat wazig bij de herinnering aan mijn broer en ik die muisstil aan de walkman gekoppeld luisterden naar de sprookjes die in ons oor gefluisterd werden. En prompt daarna zag ik KleineMan voor me, binnen vijf jaar, die besluiteloos met een USB-stick in zijn ene hand een cassette rond en rond draait. En hoe hij verontwaardigd uitroept: Mama, hoe sluit ik dit aan op mijn Ipod-junior?

LeesMoe
Ik loop verloren in de stapel boeken op mijn nachtkastje. Boetekleed overvleugelt liefdevol deel II van de Aardkinderen. Rode Schoenen en Steen voor Steen leunen moe tegen elkaar aan. In mijn hand rust Studio Zes waarin ik rusteloos op en neer blader. Ik ijsbeer tussen de stapel op mijn nachtkastje en draal voor de boekenkast tot mijn blote voeten door en door koud zijn. Tot ik uiteindelijk weer doodmoe met de Humo in bed beland. Ik draai me met mijn rug naar de boeken toe en val halverwege het stuk over ‘Ploetermoeders’ in slaap, zonder me zelfs de bedenking te maken dat ik dat boek eens moet opzoeken…