Waar is dat jaar
Ik moet het van mijn mama hebben. Willen bewaren, willen bijhouden. Mijn leven rond me verzamelen in foto's, tekeningen, onbenullige voorwerpen, ... En nog nooit kroop een jaar zo diep als het afgelopen jaar.
Ik nam foto's, schreef hier en in mijn notaboek. Ik hield kleine dingetjes bij. Een ieniemienie-pamper (kijk, zo klein ben je nog geweest), een champagnekurk van de bubbels die we op zijn geboorte en op zijn doop dronken, de positieve zwangerschapstest (kijk, jouw allereerste teken van leven), de kleertjes die Jasper aanhad toen hij uit het ziekenhuis mee naar huis mocht, de (zondags)krant van zijn geboortedag, een doopsuikertje, om maar een paar dingen te noemen.
Straks zijn eerste kroon, verjaardagskaarsje,...
Maar het is niet genoeg. Ik plooi een heel jaar met gemak in een oud koffertje. Het is niet genoeg. Het is te weinig. Dit kan niet zijn wat er van een heel jaar rest.
En dan zie ik Jasper voor me, achttien jaar van hiervandaan. Een opgeschoten jongeman die wat verlegen mijn sentimentele bui wil ontduiken. 'Maar ma, toch.'
Ik hoor het hem zo mompelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten