Leeg
’s Avonds waai ik leeg en moe de woonkamer binnen. ’s Morgens moet ik mezelf centimeter voor centimeter lospeuteren van net iets te comfortabele zetel.
Ik lees niet.
Ik schrijf niet.
Ik dobber enkel ongezond veel in bad. Daar glijd ik onder water en voel hoe de letters uit mijn hoofd gespoeld worden.
Ik kijk ze niet na, maar sluit mijn ogen en hoop dat ze kunnen zwemmen.
donderdag 28 februari 2008
Lunch
De onbijtkast kon me deze morgen niet veel variatie bieden. Of een boterham met choco. Of een kommetje muesli. Dat laatste bleek slechts een bodempje muesli te zijn. Ik weet nu dat ik het daar mee red tot 10u.
Klokslag twee na tien voel ik de eerste smaken voorbij waaien. Om de haverklap proef ik ineens een hint olijven of een gevulde koek of penne all rabiatia of nougatti. Ik leun achterover en fantaseer over verse vol-au-vent, lasagne en gegrilde lamsribbetjes. De geur van bbq in de zomer, het getinkel van apiritiefglazen. Fahjita's, gegrilde ribbetjes, paprikachips, een reep donkeredonkere chocolade...
In de koelkast wacht een kommetje salade op mij. Enige zelfkwelling is mij niet vreemd, mag u gerust stellen.
De onbijtkast kon me deze morgen niet veel variatie bieden. Of een boterham met choco. Of een kommetje muesli. Dat laatste bleek slechts een bodempje muesli te zijn. Ik weet nu dat ik het daar mee red tot 10u.
Klokslag twee na tien voel ik de eerste smaken voorbij waaien. Om de haverklap proef ik ineens een hint olijven of een gevulde koek of penne all rabiatia of nougatti. Ik leun achterover en fantaseer over verse vol-au-vent, lasagne en gegrilde lamsribbetjes. De geur van bbq in de zomer, het getinkel van apiritiefglazen. Fahjita's, gegrilde ribbetjes, paprikachips, een reep donkeredonkere chocolade...
In de koelkast wacht een kommetje salade op mij. Enige zelfkwelling is mij niet vreemd, mag u gerust stellen.
dinsdag 26 februari 2008
Er was eens
Er was een lezing waar ik wel zin in had, maar er was ook de dag die de wind vanonder mijn vleugels gemept had.
Er was een KleineMan die luid krijsend zijn fles eiste.
Er was het rek met vlijmscherpe randen waar ik mijn hand tegen sloeg toen ik een pak melk van de plank nam.
Er was een vinger met een snee van kneukel tot kneukel die maar niet wilde stoppen met bloeden.
Er was de dokter die de gapende wonde nog wilde naaien en die halverwege het traject thuis-lezing woonde.
Het meisje met haar hand in het verband dat op het allerlaatste moment nog de zaal binnenglipte, dat was ik.
Er was een lezing waar ik wel zin in had, maar er was ook de dag die de wind vanonder mijn vleugels gemept had.
Er was een KleineMan die luid krijsend zijn fles eiste.
Er was het rek met vlijmscherpe randen waar ik mijn hand tegen sloeg toen ik een pak melk van de plank nam.
Er was een vinger met een snee van kneukel tot kneukel die maar niet wilde stoppen met bloeden.
Er was de dokter die de gapende wonde nog wilde naaien en die halverwege het traject thuis-lezing woonde.
Het meisje met haar hand in het verband dat op het allerlaatste moment nog de zaal binnenglipte, dat was ik.
maandag 25 februari 2008
Staking
KleineMan rolt van rug naar buik, trekt zijn beentjes op en propt zijn duim in zijn mond. Dada, mompelt hij en toe gaan die oogjes. Ik kijk naar de stakende uk op de verzorgingstafel.
In de eerste plaats gefrustreerd. Binnen een kwartier moet ik met een aangeklede, ingeduffelde en van fles en onbijt-voorziene KleineMan op de stoep staan. Een peuter in hardnekkige foetushouding maakt de slaagkansen daarvoor aanzienlijk kleiner.
En terwijl ik de wijzers dichter en dichter naar 7u30 zie tikken raak ik geïrriteerd. Ik heb geen zin in een willen-of-niet-dit-T-shirt-gaat-over-jou-hoofd. En nog veel minder in de dramatische scènes die zullen volgen wanneer ik hem o-wee ook in een broek en schoenen probeer te wurmen.
Maar aan de andere kant wil ik gewoon naast hem gaan liggen. Of neen, in mijn eigen bed, want ik pas niet meer op een verzorgingstafel. Want, eigenlijk heb ik evenveel zin in de morgen, middag of avond als mijn kleine evenbeeld dat zich vastklampt aan zijn knuffelkonijn en uit alle macht op zijn duim smakt.
KleineMan rolt van rug naar buik, trekt zijn beentjes op en propt zijn duim in zijn mond. Dada, mompelt hij en toe gaan die oogjes. Ik kijk naar de stakende uk op de verzorgingstafel.
In de eerste plaats gefrustreerd. Binnen een kwartier moet ik met een aangeklede, ingeduffelde en van fles en onbijt-voorziene KleineMan op de stoep staan. Een peuter in hardnekkige foetushouding maakt de slaagkansen daarvoor aanzienlijk kleiner.
En terwijl ik de wijzers dichter en dichter naar 7u30 zie tikken raak ik geïrriteerd. Ik heb geen zin in een willen-of-niet-dit-T-shirt-gaat-over-jou-hoofd. En nog veel minder in de dramatische scènes die zullen volgen wanneer ik hem o-wee ook in een broek en schoenen probeer te wurmen.
Maar aan de andere kant wil ik gewoon naast hem gaan liggen. Of neen, in mijn eigen bed, want ik pas niet meer op een verzorgingstafel. Want, eigenlijk heb ik evenveel zin in de morgen, middag of avond als mijn kleine evenbeeld dat zich vastklampt aan zijn knuffelkonijn en uit alle macht op zijn duim smakt.
vrijdag 22 februari 2008
Jeugdschatten
Ik roffelde door de doos die mijn vader zonet in de gang had laten neerploffen. Hij hijgde nog even na tegen de muur terwijl mijn vingers over de verschillende titels dansten. Roodkapje, Vrouw Holle, Repelsteeltje, … Allemaal in het gelijke rode jasje van Lecturama. Allemaal met diezelfde stijl illustraties die vandaag helemaal not done zijn in kinderboekenland. En knus tussen de boeken zat een kleiner doosje genesteld. Cassettes met hetzelfde rode jasje en dezelfde illustraties.
Ik ben er zeker van dat KleineMan evenveel plezier zal hebben van deze sprookjes als jij en je broer indertijd, mijmerde mijn vader. Zijn ogen werden wat wazig bij de herinnering aan mijn broer en ik die muisstil aan de walkman gekoppeld luisterden naar de sprookjes die in ons oor gefluisterd werden. En prompt daarna zag ik KleineMan voor me, binnen vijf jaar, die besluiteloos met een USB-stick in zijn ene hand een cassette rond en rond draait. En hoe hij verontwaardigd uitroept: Mama, hoe sluit ik dit aan op mijn Ipod-junior?
Ik roffelde door de doos die mijn vader zonet in de gang had laten neerploffen. Hij hijgde nog even na tegen de muur terwijl mijn vingers over de verschillende titels dansten. Roodkapje, Vrouw Holle, Repelsteeltje, … Allemaal in het gelijke rode jasje van Lecturama. Allemaal met diezelfde stijl illustraties die vandaag helemaal not done zijn in kinderboekenland. En knus tussen de boeken zat een kleiner doosje genesteld. Cassettes met hetzelfde rode jasje en dezelfde illustraties.
Ik ben er zeker van dat KleineMan evenveel plezier zal hebben van deze sprookjes als jij en je broer indertijd, mijmerde mijn vader. Zijn ogen werden wat wazig bij de herinnering aan mijn broer en ik die muisstil aan de walkman gekoppeld luisterden naar de sprookjes die in ons oor gefluisterd werden. En prompt daarna zag ik KleineMan voor me, binnen vijf jaar, die besluiteloos met een USB-stick in zijn ene hand een cassette rond en rond draait. En hoe hij verontwaardigd uitroept: Mama, hoe sluit ik dit aan op mijn Ipod-junior?
woensdag 20 februari 2008
LeesMoe
Ik loop verloren in de stapel boeken op mijn nachtkastje. Boetekleed overvleugelt liefdevol deel II van de Aardkinderen. Rode Schoenen en Steen voor Steen leunen moe tegen elkaar aan. In mijn hand rust Studio Zes waarin ik rusteloos op en neer blader. Ik ijsbeer tussen de stapel op mijn nachtkastje en draal voor de boekenkast tot mijn blote voeten door en door koud zijn. Tot ik uiteindelijk weer doodmoe met de Humo in bed beland. Ik draai me met mijn rug naar de boeken toe en val halverwege het stuk over ‘Ploetermoeders’ in slaap, zonder me zelfs de bedenking te maken dat ik dat boek eens moet opzoeken…
Ik loop verloren in de stapel boeken op mijn nachtkastje. Boetekleed overvleugelt liefdevol deel II van de Aardkinderen. Rode Schoenen en Steen voor Steen leunen moe tegen elkaar aan. In mijn hand rust Studio Zes waarin ik rusteloos op en neer blader. Ik ijsbeer tussen de stapel op mijn nachtkastje en draal voor de boekenkast tot mijn blote voeten door en door koud zijn. Tot ik uiteindelijk weer doodmoe met de Humo in bed beland. Ik draai me met mijn rug naar de boeken toe en val halverwege het stuk over ‘Ploetermoeders’ in slaap, zonder me zelfs de bedenking te maken dat ik dat boek eens moet opzoeken…
maandag 18 februari 2008
Doe eerst van klik en dan van lees:
We wervelden samen rondjes, als tegenwicht van elkaar. De kamer vermomde zich in witte en donkere vegen en we tolden steeds sneller verder in wat meer en meer op de binnenkant van een klosje garen leek. Hij schudde wild met zijn hoofd van links naar rechts en liet zijn lach door de muziek kolken. Uiteindelijk klampte KleineMan ook zijn blik aan de mijne vast. En ik wervelde verder met mijn ogen gelijmd aan het mooiste wat er is: Puur, onversneden plezier en vertrouwen.
De wereld draaide nadien nog even heel erg voelbaar door.
We wervelden samen rondjes, als tegenwicht van elkaar. De kamer vermomde zich in witte en donkere vegen en we tolden steeds sneller verder in wat meer en meer op de binnenkant van een klosje garen leek. Hij schudde wild met zijn hoofd van links naar rechts en liet zijn lach door de muziek kolken. Uiteindelijk klampte KleineMan ook zijn blik aan de mijne vast. En ik wervelde verder met mijn ogen gelijmd aan het mooiste wat er is: Puur, onversneden plezier en vertrouwen.
De wereld draaide nadien nog even heel erg voelbaar door.
vrijdag 15 februari 2008
woensdag 13 februari 2008
BlindeBoekenRuil #2
Wie wil nog een keer?
1. Stuur een mailtje naar kruimeltjes@gmail.com met je naam en adres.
2. Ik bezorg jou het adres van een andere blindeboekenruiler
3. Kies een boek uit, verpak het en leg zijn lot in de handen van De Post.
4. Ga voor je brievenbus liggen en wacht op de *plof*
5. Je aanmelden kan tot zondag 17 februari.
Update: Misschien heeft mijn spamfilter grote honger, maar ik mis nog enkele mailtjes met adresgegevens. Vuur? Karin? Valerie? Annemie?
Wie wil nog een keer?
Ongetwijfeld heb jij in je boekenkast ook enkele dubbele exemplaren staan of graag-gelezen, maar-éénmaal-is-genoeg-exemplaren en dit-is-bij-nader-inzien-echt-niets-voor-mij-exemplaren. In dat geval kunnen we elkaar een groot plezier doen.
Het principe is simpel. Jij stuurt een boek op naar iemand die zich opgeeft voor deze ruil en ontvang zelf een boek van nog een andere ruiler.
Wat moet je doen?
Het principe is simpel. Jij stuurt een boek op naar iemand die zich opgeeft voor deze ruil en ontvang zelf een boek van nog een andere ruiler.
Wat moet je doen?
1. Stuur een mailtje naar kruimeltjes@gmail.com met je naam en adres.
2. Ik bezorg jou het adres van een andere blindeboekenruiler
3. Kies een boek uit, verpak het en leg zijn lot in de handen van De Post.
4. Ga voor je brievenbus liggen en wacht op de *plof*
5. Je aanmelden kan tot zondag 17 februari.
Update: Misschien heeft mijn spamfilter grote honger, maar ik mis nog enkele mailtjes met adresgegevens. Vuur? Karin? Valerie? Annemie?
dinsdag 12 februari 2008
Vroeg
Gelijktijdig met het schuchtere ochtendzonnetje dat behoedzaam de gordijnen een beetje kleur gaf, liet KleineMan zich uit volle borst horen. De veelbeproefde methodes om hem nog een uurtje naar dromenland te jagen, faalden en dus liep Lief de slaapkamer binnen met een klein ventje aan zich geklampt.
Hij wil gewoon dicht bij papa zijn. Is het niet KleineMan? Ga jij lief naast papa slapen? -ja-
(Drie minuten later timmert KleineMan met knuffelkonijn op vaders hoofd. Hardhandig zo te horen)
Neen, niet slaan. Oogjes toe en slapen! -ja-
(KleineMan duikt onder de dekens en gooit die met een triomfantelijke kraai in de lucht. Een slaapkamer voelt koud aan om 5u28)
Oogjes toe, hoofdje neer en slapen! -ja-
(KleineMan klimt op moeder en laat zich giechelend achterover tuimelen. Een onzachte ontmoeting tussen volle pamper en neus.)
Slapen! Nu! -ja-
(KleineMan nestelt zich opnieuw knus tegen moeder aan. De in eerste instantie lieve aai-gebaartjes in het haar ontaarden al snel in het betere touwtrekwerk)
KLEINEMAN! -ja-
(De kleine houdt zich gedeisd. Hij kruipt dicht tegen vader aan om na twee minuten uit volle borst WAWA te brullen in diens oor.)
*Klik*
(De tv gaat aan en de openingstune van Nijntje vult godzijdank de slaapkamer.)
Glijbaan-Lief en Klimrek-Kruimel voor al uw entertainment tussen 5 en 6.
Laat ik u voor zijn door te zeggen: We zijn twee watjes!
Gelijktijdig met het schuchtere ochtendzonnetje dat behoedzaam de gordijnen een beetje kleur gaf, liet KleineMan zich uit volle borst horen. De veelbeproefde methodes om hem nog een uurtje naar dromenland te jagen, faalden en dus liep Lief de slaapkamer binnen met een klein ventje aan zich geklampt.
Hij wil gewoon dicht bij papa zijn. Is het niet KleineMan? Ga jij lief naast papa slapen? -ja-
(Drie minuten later timmert KleineMan met knuffelkonijn op vaders hoofd. Hardhandig zo te horen)
Neen, niet slaan. Oogjes toe en slapen! -ja-
(KleineMan duikt onder de dekens en gooit die met een triomfantelijke kraai in de lucht. Een slaapkamer voelt koud aan om 5u28)
Oogjes toe, hoofdje neer en slapen! -ja-
(KleineMan klimt op moeder en laat zich giechelend achterover tuimelen. Een onzachte ontmoeting tussen volle pamper en neus.)
Slapen! Nu! -ja-
(KleineMan nestelt zich opnieuw knus tegen moeder aan. De in eerste instantie lieve aai-gebaartjes in het haar ontaarden al snel in het betere touwtrekwerk)
KLEINEMAN! -ja-
(De kleine houdt zich gedeisd. Hij kruipt dicht tegen vader aan om na twee minuten uit volle borst WAWA te brullen in diens oor.)
*Klik*
(De tv gaat aan en de openingstune van Nijntje vult godzijdank de slaapkamer.)
Glijbaan-Lief en Klimrek-Kruimel voor al uw entertainment tussen 5 en 6.
Laat ik u voor zijn door te zeggen: We zijn twee watjes!
maandag 11 februari 2008
Evil Kruimel
Vandaag heb ik een deadline. En dat is - naar goede gewoonte - het startsein voor correcties die op het laatste moment nog op mijn bureau belanden en teksten die echt- echt moeten omgegooid worden. Verschuiven, veranderen, verplaatsten: alle werkwoorden die zich nu mijlenver uit de buurt moeten houden, wagen zich aan een reünie naast mijn laptop.
Het brengt het slechtste in mijn naar boven.
Ik grom boosaardig en slurp kwaad van mijn koffie. Ik kijk niet op of om. Mijn toetsenbord zal deze avond last hebben van een gekneusde spatie en een kindereitje (een lief bedoeld cadeautje) sneuvelt minder pijnloos dan anders. Ik schrijf niet meer. Ik pen driftig neer. Ik telefoneer niet meer, ik eis.
Collega's in kwestie versturen hun wijzigingen het liefst van al met een goed gemikt papieren vliegtuigje. Ik krijg opmerkelijk meer mails en minder telefoontjes vandaag. Mijn bureaugenoot houdt een verse mok koffie als een schild tussen hem en mijn bureau.
Een dag als vandaag brengt het slechtste in mijn naar boven en ik zal de laatste zijn om het tegen te houden.
Vandaag heb ik een deadline. En dat is - naar goede gewoonte - het startsein voor correcties die op het laatste moment nog op mijn bureau belanden en teksten die echt- echt moeten omgegooid worden. Verschuiven, veranderen, verplaatsten: alle werkwoorden die zich nu mijlenver uit de buurt moeten houden, wagen zich aan een reünie naast mijn laptop.
Het brengt het slechtste in mijn naar boven.
Ik grom boosaardig en slurp kwaad van mijn koffie. Ik kijk niet op of om. Mijn toetsenbord zal deze avond last hebben van een gekneusde spatie en een kindereitje (een lief bedoeld cadeautje) sneuvelt minder pijnloos dan anders. Ik schrijf niet meer. Ik pen driftig neer. Ik telefoneer niet meer, ik eis.
Collega's in kwestie versturen hun wijzigingen het liefst van al met een goed gemikt papieren vliegtuigje. Ik krijg opmerkelijk meer mails en minder telefoontjes vandaag. Mijn bureaugenoot houdt een verse mok koffie als een schild tussen hem en mijn bureau.
Een dag als vandaag brengt het slechtste in mijn naar boven en ik zal de laatste zijn om het tegen te houden.
zaterdag 9 februari 2008
Lente
'Oh, mooi. De vogeltjes zingen weer deze morgen', dacht ik vlak voor ik mijn ogen opendeed. Naast mijn linkeroor klonk vrolijk gefluit. 'Wacht eens even? Naast mijn linkeroor?'
Ik trok lui mijn rechteroog open en draaide me op mijn linkerzij. Het was stikdonker in de kamer. De vogeltjes - als ze al fluiten deze tijd van het jaar - zaten nog knus in hun nest. Maar dankzij Lief's verkoudheid kon ik genieten van een wel zeer opmerkelijk fluitconcert, gebracht door neus en lippen.
'Oh, mooi. De vogeltjes zingen weer deze morgen', dacht ik vlak voor ik mijn ogen opendeed. Naast mijn linkeroor klonk vrolijk gefluit. 'Wacht eens even? Naast mijn linkeroor?'
Ik trok lui mijn rechteroog open en draaide me op mijn linkerzij. Het was stikdonker in de kamer. De vogeltjes - als ze al fluiten deze tijd van het jaar - zaten nog knus in hun nest. Maar dankzij Lief's verkoudheid kon ik genieten van een wel zeer opmerkelijk fluitconcert, gebracht door neus en lippen.
donderdag 7 februari 2008
Herinneringen
Het was tijdens een nacht waarin ik de slaap niet kon vatten, dat ik begon te graven. Ik zocht alle hoeken van mijn geheugen naar herinneringen.
"Vertel eens over haar", vroeg ik.
"Gewoon over vroeger."
Er blonk iets vreemd in mijn vaders ogen - pretoogjes bijna - en hij begon te vertellen. Over de verbouwing, hoe ze in een zotte bui haar lange haren kortwiekte, over de eerste keer dat ze met mij ging wandelen, over de geboorte van mijn broer, over een Sinterklaasdag die helemaal in het honderd liep, over die keer dat ze luid snurkend in slaap viel in de cinema.
"Dat moet je toch nog weten", lachte hij meermaals.
Maar ik schudde mijn hoofd. Ik wist het niet meer.
Hij keek me opnieuw aan - ernstiger nu en vertelde verder. De verhalen rolden over tafel en ik verzamelde ze als kostbare goudklompjes die ik heel dicht tegen mijn hart aanstapelde
woensdag 6 februari 2008
Onder het dekbed
Gisteren had ik mezelf verstopt in:
Weggedoken onder het dekbed, duimend dat de batterij van mijn enige leeslampje het ook nog de laatste 50 pagina's zou volhouden. Toen ik de laatste pagina omsloeg kon ik haar alleen maar overschot van gelijk geven.
Vanavond verberg ik mezelf daar.
(Of hoe boeken mijn lichtpuntjes zijn op dagen die voelen als de vierde kopie van zichzelf)
dinsdag 5 februari 2008
Vastpinnen
Ik hup van b over w naar h. Stuk voor stuk kleine bergjes op mijn bureau, die één dezer dagen een ietwat samenhangend geheel moeten vormen. Maar op drie dagen van de finish zie ik niet in hoe dat ooit zal gebeuren.
Dus hup ik. Van links naar rechts. Van p naar i.
Daarom.
Speld mij vast met een punaise in mijn kraag en dwing me zo om netjes van a tot z te werken. Vrijdag zal ik u dankbaar zijn.
maandag 4 februari 2008
Boekenplank
De boekenwurm in mij stortte zich enkele dagen geleden in een rondedansje en hupt sindsdien onverstoorbaar verder.(Ik denk dat het drieduizendste rondje ergens vandaag moet ingaan.)
Reden? Via Lilith ontdekte ik Goodreads. Een plek waar ik kan bijhouden wat ik lees, gelezen heb en nog wil lezen. Maar vooral: waar er boekentips… boekentips… boekentips… te rapen vallen.
Ik ben hier te vinden en wil best wel jouw vriendje worden.
De boekenwurm in mij stortte zich enkele dagen geleden in een rondedansje en hupt sindsdien onverstoorbaar verder.(Ik denk dat het drieduizendste rondje ergens vandaag moet ingaan.)
Reden? Via Lilith ontdekte ik Goodreads. Een plek waar ik kan bijhouden wat ik lees, gelezen heb en nog wil lezen. Maar vooral: waar er boekentips… boekentips… boekentips… te rapen vallen.
Ik ben hier te vinden en wil best wel jouw vriendje worden.
Over maar nog niet out
Na het weekend hou ik alleen nog een uitgewrongen restje van mezelf over.
Leeg
en
moe
en
spierpijn.
Ik heb net voldoende energie om me tot op het werk te slepen en mezelf vaatdoekgewijs over de stoel te draperen.
Nu maar duimen dat een kan vol koffie de rest kan doen en mijn vriendschap met de grote weldoener 'paracetamol' hernieuwen.
Na het weekend hou ik alleen nog een uitgewrongen restje van mezelf over.
Leeg
en
moe
en
spierpijn.
Ik heb net voldoende energie om me tot op het werk te slepen en mezelf vaatdoekgewijs over de stoel te draperen.
Nu maar duimen dat een kan vol koffie de rest kan doen en mijn vriendschap met de grote weldoener 'paracetamol' hernieuwen.
vrijdag 1 februari 2008
Doorsnee van een thuiswerkdag
In de stilte van mijn bureau-annex slaapkamer trok ik zinnen recht en schikte de ene tekst na de andere op zijn nieuwe plaats. Ik werkte terwijl het licht van links naar rechts door de kamer schoof en vergat de spotjes uit te doen omdat het overdag donker leek te blijven. Ik bewoog onwennig in de stilte van een leeg huis. Onvast zonder de aanwezigheid van collega’s. Het tocht aan het slaapkamerraam, weet ik nu. Vijf verkleumde vingers aan mijn rechterhand kunnen het bewijzen.
En toen het mij allemaal te stil werd liet ik Bloc Party keihard uit de radio knallen. Eerst gewoon om wat mee te wiebelen met tenen en voeten, misschien nog wat meeknikken met mijn hoofd om uiteindelijk - punten en komma's vergeten - op het bed op en neer te springen. Pas toen de volumeknop - nog een beetje luider - het leven uit de linkerbox blies, kon ik weer ernstig en in alle stilte verder werken.
In de stilte van mijn bureau-annex slaapkamer trok ik zinnen recht en schikte de ene tekst na de andere op zijn nieuwe plaats. Ik werkte terwijl het licht van links naar rechts door de kamer schoof en vergat de spotjes uit te doen omdat het overdag donker leek te blijven. Ik bewoog onwennig in de stilte van een leeg huis. Onvast zonder de aanwezigheid van collega’s. Het tocht aan het slaapkamerraam, weet ik nu. Vijf verkleumde vingers aan mijn rechterhand kunnen het bewijzen.
En toen het mij allemaal te stil werd liet ik Bloc Party keihard uit de radio knallen. Eerst gewoon om wat mee te wiebelen met tenen en voeten, misschien nog wat meeknikken met mijn hoofd om uiteindelijk - punten en komma's vergeten - op het bed op en neer te springen. Pas toen de volumeknop - nog een beetje luider - het leven uit de linkerbox blies, kon ik weer ernstig en in alle stilte verder werken.
01.02.1999
Mama,
Omhelzingen groeien, wist je dat? Een omarming groeit mee met diegene die erin past. Van een kleine bundel baby tot een puber die geen blijf weet met zijn armen en benen, altijd vouwt een omhelzing zich naadloos rond diegene die wil wegduiken in een ander.
En van alles wat ik mis, mis ik jouw knuffel het meest. Het was eentje die onverminderd rook naar troost of moed, maar even vaak naar blijdschap en geborgenheid. Ik zat als gegoten in jouw armen. We waren op maat gemaakt voor elkaar.
Negen jaar is lang, mama. Het is voldoende tijd om gemis vertrouwd te laten worden. Tot het voelt als iets wat er altijd was en altijd zal zijn. En wanneer ik dat besef wil ik enkel en alleen nog jou heel dichtbij mij voelen.
K.
Mama,
Omhelzingen groeien, wist je dat? Een omarming groeit mee met diegene die erin past. Van een kleine bundel baby tot een puber die geen blijf weet met zijn armen en benen, altijd vouwt een omhelzing zich naadloos rond diegene die wil wegduiken in een ander.
En van alles wat ik mis, mis ik jouw knuffel het meest. Het was eentje die onverminderd rook naar troost of moed, maar even vaak naar blijdschap en geborgenheid. Ik zat als gegoten in jouw armen. We waren op maat gemaakt voor elkaar.
Negen jaar is lang, mama. Het is voldoende tijd om gemis vertrouwd te laten worden. Tot het voelt als iets wat er altijd was en altijd zal zijn. En wanneer ik dat besef wil ik enkel en alleen nog jou heel dichtbij mij voelen.
K.
Abonneren op:
Posts (Atom)