Kruimel

De vloer

Ik mis mijn vloer. En dan vooral het feit dat ik er vrijuit op mag lopen.
Dat kan sinds vorige week niet meer.
En dat heeft allemaal te maken  met een man met een rode mijter en gouden staf.
En al het nieuws dat hij door onze schoorsteen en voordeur naar binnen stouwde.
Kom maar even binnen in onze woonkamer. Daar rechts is onze zetel. Ja, dat is echt een zetel. Ja ik weet het, het lijkt op een kamp. Eentje die het resultaat is van twee uur minitieus fundamenten leggen met kussens, muren bouwen met poangzeteltjes en daken leggen met fleecedekentjes. Er schijnt binnenin een zee aan ruimte te zijn, met een keuken, twee slaapkamers en zicht op een brandend haardvuur. Ik geloof ze op hun woord, want naar het schijnt ben ik ook te groot om binnen te mogen in het kamp.
Dat brengt ons naar de andere kant van de woonkamer, waar een knikkerbaan staat. Eentje die over de hele breedte van de woonkamer loopt. Het resultaat van twee uur geconcentreerd bouwen, verbouwen en herschikken. Het spreekt voor zich dat dit niet gesloopt wordt zonder sloopvergunning.
Voorbij de keuken staat een circus en een manege. Bevolkt door kleine mannetjes met gelijkaardige kapsels en starre glimlachen op hun plastieken gezichtje. Ze staan in slagorde in en rond het circus, bij en in de manage. En zonder verbale toestemming verzetten ze geen voet.

Volgend jaar vraag ik nog een extra stukje huis voor mezelf.
O neen wacht, dat kreeg ik vorig jaar al.