dat ik je mis

Mama,

Gisteren trok ik mijn schouders naar achter en duwde de deur open van de tearoom waar wij altijd halt hielden tijdens een wandeling door het stad. Jij ging steevast voor koffie en carré confituur. Ik zag toen de heil van koffie nog niet in en settelde voor een cola.
16 jaar liep ik langs de etalage, zonder ooit eens binnen te gaan. Omdat het iets van ons was en die 'ons' tegenwoordig ontbrak.
Gisteren haalde ik diep adem en zocht een tafeltje achteraan uit.  Ik bestelde koffie en gebak. De bestelling kwam met één weggeslikte traan ... omdat ik je nog steeds mis.

Liefs, 

Missen

Hoe zeer ik ook mijn best doe.
Vandaag zal nooit zomaar een dag zijn.
Dat is het al veertien jaar niet en dat zal het de rest van mijn leven zijn.
Vandaag is de dag dat we haar verloren,
altijd een jaar langer geleden.
altijd nog even scherp voor de geest.
Vandaag kraakt mijn hart een beetje duidelijker dan op andere dagen.

Heel in het begin zat ze elke dag in mijn hoofd. Pal in het zicht en sneed haar er-niet-zijn niet alleen maar door mijn hart, maar ook door mijn adem en denken. Langzaam kon ik plaats maken en haar een plek geven. Ergens waar ze altijd is, maar die net iets minder de adem beneemt. 

Maar soms, en meestal op het de meest onverwachte momenten, is er iets waardoor ze weer pal in het zicht staat. Bij Roos lees ik dit:

Het leven is wat altijd geweest is
de draad is niet gebroken.
Waarom zou ik uit je gedachten zijn?
Omdat je me niet meer ziet?
Neen, jij bent niet ver,
juist aan de andere kant van de weg.
Zie je, alles is goed.

Augustine

Ik snijd me eraan zoals je je duim ophaalt aan papier. Met tranen in mijn ogen glimlach ik. Alleen een prachtig mens kan zo gemist worden.

...

Vandaag zou ik willen dat de bel gaat en ze onverwacht aan de deur staat. Dat ze, voor ze de trap opklimt, haar hoofd even de woonkamer binnensteekt en zegt dat het mooi aan het worden is. (De schoonmaaktips voor wat en wat niet met keramische tegels zou ik er wat gelaten bijnemen). We zouden babbelen en koffie drinken tot ik inderhaast op de fiets moet springen om op tijd aan de schoolpoort te staan.

In plaats daarvan wandel ik vandaag naar het kerkhof met een roosje in mijn hand. Ik steek het naast het bloemetje dat GroteKleineBroer er gisteren achterliet. In de verte hoor ik spelende kinderen en de schoolbel.

Vandaag is het verschil tussen willen en realiteit snijdend groot.