Dat je gewoon verstoppertje speelde

Twee

Destijds in kinderspelletjes kon je,
bv. als je veter was losgeraakt,
gewoon 'twee' zeggen, en dan stond je
even buitenspel, niemand mocht je dan nog aantikken.

Voor jou had dat moeten blijven gelden.
Dat je 'twee'' zei, ''ik ben even
mijn man kwijt', en dat die laatste tien jaar
dan niet hoefden mee te tellen.

Of dat je, in plaats van te sterven,
gewoon verstoppertje speelde
en dat we je nog steeds
niet hadden gevonden.

(Herman de Coninck)

...

dat ik je mis

Mama,

Gisteren trok ik mijn schouders naar achter en duwde de deur open van de tearoom waar wij altijd halt hielden tijdens een wandeling door het stad. Jij ging steevast voor koffie en carré confituur. Ik zag toen de heil van koffie nog niet in en settelde voor een cola.
16 jaar liep ik langs de etalage, zonder ooit eens binnen te gaan. Omdat het iets van ons was en die 'ons' tegenwoordig ontbrak.
Gisteren haalde ik diep adem en zocht een tafeltje achteraan uit.  Ik bestelde koffie en gebak. De bestelling kwam met één weggeslikte traan ... omdat ik je nog steeds mis.

Liefs, 

Neen, dank je...

Beste producenten,

Mijn mama - die inderdaad wel de liefste is - kan niets met een Vivabox. Ook niet met een verwenpakket vol doucheschuim en scrubmiddelen. En ja, het zou inderdaad een leuk idee zijn om haar te verrassen met een weekend Amsterdam, maar dat zal ook niet lukken.
U zal er wellicht niet om doen, maar mede dankzij jullie staat moederdag in de top 3 van rottige dagen in het jaar. 
Was er een spamfilter om alle moederdagberichten rechtstreeks naar het zwarte gat van mijn mailbox te knikkeren, ik had het al gedaan. Maar daar stoppen jullie niet, ook radio- en tv-gewijs zal ik de komende weken er nog meermaals per dag aan herinnerd worden aan dat ik nog een cadeautje moet kopen. (Neen, dat moet ik niet!)
Enige voordeel van de komende weken is dat ik weer veel meer cd's luister (was alweer vergeten hoe zalig Miles Davis is) en dat ik me nog meer dan anders te pletter lees uit enige vermijdingsreflex van reclameblokken in de films of series die ik bekijk.
Ondergetekende kijkt uit naar 14 mei, want dan hebben we dit circus ook weer voor een jaar gehad.

Met vriendelijke groet,

Kruimel

Aan mijn hals draag ik vandaag een kleine witte vogel bij me.

Op haar sterfdag zag ik deze foto op het www passeren. Ik klikte zonder verder nadenken op bestellen en toen het pakje in de bus viel, schoof ik het ongeopend achter in mijn kleerkast.
Deze morgen - met de ochtend nog aan mij zij - opende ik het aan de keukentafel. Ik hoorde buiten vaag vogels fluiten, de lucht was helblauw met vuurrode en warmoranje strepen aan de horizon.

Ik deed de ketting om en fluisterde 'gelukkige verjaardag'.
Vandaag zou ze 60 geworden zijn.

Missen

Hoe zeer ik ook mijn best doe.
Vandaag zal nooit zomaar een dag zijn.
Dat is het al veertien jaar niet en dat zal het de rest van mijn leven zijn.
Vandaag is de dag dat we haar verloren,
altijd een jaar langer geleden.
altijd nog even scherp voor de geest.
Vandaag kraakt mijn hart een beetje duidelijker dan op andere dagen.

Heel in het begin zat ze elke dag in mijn hoofd. Pal in het zicht en sneed haar er-niet-zijn niet alleen maar door mijn hart, maar ook door mijn adem en denken. Langzaam kon ik plaats maken en haar een plek geven. Ergens waar ze altijd is, maar die net iets minder de adem beneemt. 

Maar soms, en meestal op het de meest onverwachte momenten, is er iets waardoor ze weer pal in het zicht staat. Bij Roos lees ik dit:

Het leven is wat altijd geweest is
de draad is niet gebroken.
Waarom zou ik uit je gedachten zijn?
Omdat je me niet meer ziet?
Neen, jij bent niet ver,
juist aan de andere kant van de weg.
Zie je, alles is goed.

Augustine

Ik snijd me eraan zoals je je duim ophaalt aan papier. Met tranen in mijn ogen glimlach ik. Alleen een prachtig mens kan zo gemist worden.

Vreemde
Op mijn nachttafel staat één foto. Mijn mama ligt op haar buik in het gras. Op de achtergrond staat - ietwat scheef - de Big Ben. Eén van de allerlaatste foto's die van haar gemaakt is. De foto staat al zo lang op mijn nachtkastje dat ik er zelden nog echt naar kijk. Het beeld dat ik in mijn hoofd van haar heb is mooier en completer, dan die ene momentopname.
Maar soms - als ik echt kijk - valt die herinnering voor mijn ogen uiteen. Zag ze er echt zo moe uit? Was haar glimlach echt zo trillerig? In mijn herinnering blonken haar ogen meer. Was ze zachter dan die vreemde die hier op mijn foto staat. Soms lijkt ze op een oude klasgenoot die je tegen het lijf loopt. Tussen alle trekken herken je nog de persoon die je lang geleden goed kende, maar een heel leven tekende sporen waar je het verhaal niet van kent.
Wat als ik je vandaag opnieuw tegen het lijf liep? denk ik dan. Met al die jaren tussen ons. Zou je me nog herkennen? Wat zou je van me vinden? Hoe zou je denken over mijn keuzes?
En dan smelt alles weer samen. Zie ik niet langer het gezicht op de foto, maar staat de foto als vanouds weer voor het lijntje dat ik met haar heb. En dan kan ik het gevoel dat ze een vreemde voor me is, weer van me afschudden.

Band
Kleine Meid was zes weken oud. Ik drukte een kus op haar hoofd, beet op mijn lip en stapte in de auto. Ik was al even los van haar geweest, maar nooit zo lang en nooit zo ver. Terwijl ik naar een andere provincie reed, voelde ik iets trekken in mij. Ik kende haar alleen maar dicht bij, ik wou haar nog niet loslaten.  
En toen hoorde ik dit:
Fritz Kalkbrenner – Sky And Sand - Radio Edit

Het trekkende gevoel verdween. In plaats daarvan voelde ik iets rekken. Een lijntje tussen ons. Een band die er al lang was en die nu zijn souplesse en rekbaarheid bewees. En ik wist:  Ik hang aan haar, zij hangt aan mij. Zelfs al zitten er onnoemlijk veel kilometers tussen ons.

***
Vanmorgen hoorde ik het liedje weer op de radio, maar ik dacht niet aan KleineVent of KleineMeid. Ik dacht aan mijn mama. En hoe ze exact 33 jaar geleden rondwaggelde. Hoe ze waarschijnlijk haar dikke buik uitfoeterde, want alhoewel ik uitgerekend was voor eind juni bleef ik koppig zitten waar ik zat en dat zou ik nog drie dagen volhouden.  Binnen drie dagen vier ik dat, maar voor het zoveelste jaar op rij zonder de vrouw die me effectief op de wereld zette. Tegen alles in had ik haar moeten loslaten.
En terwijl ik luisterde voelde ik heel duidelijk een band. Ik hang nog aan haar, zij hangt nog aan mij. Zelf al zitten er onnoemlijk veel jaren zonder elkaar tussen.

...

Vandaag zou ik willen dat de bel gaat en ze onverwacht aan de deur staat. Dat ze, voor ze de trap opklimt, haar hoofd even de woonkamer binnensteekt en zegt dat het mooi aan het worden is. (De schoonmaaktips voor wat en wat niet met keramische tegels zou ik er wat gelaten bijnemen). We zouden babbelen en koffie drinken tot ik inderhaast op de fiets moet springen om op tijd aan de schoolpoort te staan.

In plaats daarvan wandel ik vandaag naar het kerkhof met een roosje in mijn hand. Ik steek het naast het bloemetje dat GroteKleineBroer er gisteren achterliet. In de verte hoor ik spelende kinderen en de schoolbel.

Vandaag is het verschil tussen willen en realiteit snijdend groot.

voor mama

Source: imgfave.com via lillian on Pinterest

Gemis

'Mama, wie is dat?', vraagt KleineVent met een oud fotoboek op zijn schoot.
Hij wijst naar mijn twee jarige ik die twee kaarsjes uitblaast.
'Dat ben ik'
KleineVent krult zijn neus. 'Zat ik toen al in jouw buik?'
'Neen, toen nog niet.'
Hij zwijgt en tuurt verder. 'En dat? Wie is dat?' Hij wijst mijn mama aan, die mee twee kaarsjes uitblaast.
'Dat is oma in de wolken.'
KleineVent drukt zijn neus op haar gezicht. Ik kijk, afwachtend wat hij zal zeggen, mijn hart onverklaarbaar hoog in mijn keel. Maar KleineVent bladert al weer door naar de volgende pagina waar mijn driejarige ik gierend van het lachen een acht maanden oude GroteKleineBroer in mijn oude poppenwagen vervoer. 'Kijk, dat is Ilke's poppenwagen!' Vier seconden later ligt het boek op het bed en rennen een grote en kleine kleuter rond met de bewuste poppenwagen.
Ik pak het boek op en net voor ik het wil sluiten vang haar blik. Ze houdt de handjes van mijn éénjarige ik vast. Ik grijns naar de camera. Zij kijkt alleen maar naar mij. En op de één of andere manier hoor ik dit erbij:

Suiker

Ik bestelde een koffie in het mooiste sprookjespark van Nederland terwijl ik keek hoe KleineMeid rondjes draaide op één van de pleintjes en luidkeels zong van 'Ej was eens een pjookjeboom'. Samen met de koffie kreeg ik wat melk en een suikerzakje in mijn hand. En bij het zien van dat suikerzakje verstomde het pjookjeboomgezang ietwat in mijn oren.

Kijk het zit zo. Op een dag besliste mijn mama dat ze iets wou verzamelen. Want zowel GroteKleineBroer, mijn vader en ik hielden er een soortement van verzameldrang op na en ze wou niet achterblijven. Later die dag besliste dat ze suikerklontjes zou verzamelen.
Ze heeft het lang uitgehouden. Lang nadat mijn pinverzameling stof lag te happen en mijn broers matchboxcollectie onvindbaar bleek in één van de vele zolderkasten verzamelde mijn mama nog steeds suikerklontjes.
Al die jaren, koffie na koffie kon je er zeker van zijn dat het risico bestond dat je deze suikerloos mocht drinken. Heel zeker als het een klontje was dat ze nog niet in haar verzameling had. Een twijfelgeval als ze het klontje in kwestie wel al had, maar graag nog een dubbele wou. Mede-koffiedrinkers zuchtten soms opgelucht als het suikertje kwam in een banaal wit papiertje. Of helemaal als de suiker gewoon op tafel stond. In één of ander strooiflesje.

En zo stond ik vorige week in het mooie sprookjespark. Met één van de mooiste suikerzakjes in mijn handen die ik de laatste jaren gezien had. En ik weet dat - had ze naast me gestaan - ik de opdracht zou gekregen hebben om de serveuse even af te leiden zodat ze een stuk of vijf suikertjes kon meegrissen. Of misschien zou ze het gewoon op de vrouw af gevraagd hebben.

's Avonds plakte ik het lege suikerzakje in mijn notaboek. Want ik spaar geen suikerzakjes of suikerklontjes. Maar ik weet dat, moest ze er nog zijn, ik er zeker een stuk of vijf weggegrist had of misschien netjes gevraagd had, om later aan haar te geven.

Kiezen

Ik herinner me die keer dat ik nieuwe schoenen nodig had. En hoe mijn moeder jas en portefeuille nam en zei: 'Kom we gaan naar de winkel.' Ik herinner me hoe ik in de eerste winkel onmiddellijk het paar zag dat ik zocht. En ik schrijf bewust 'eerste winkel', want het credo van mijn mama was: 'eerst alle opties nagaan, dan pas kiezen'. En alle opties betekent ook letterlijk alle opties. Of in de schoenen-vertaling. Alle winkels in een omtrek van 30 km, alle schoenen in maat 35. Het kostte ons vijf uur van rijden, zoeken en passen. Hoewel ik steeds zei dat ik dat eerste paar wou uit de eerste winkel, moest ik passen. Je wist maar nooit. Uiteindelijk kochten we het eerste paar, maar als je denkt dat we er samen een les uit trokken. Vergeet het, de volgende keer ging het net weer zo.

Daar dacht ik aan toen Lief's ogen vervaarlijk begonnen te rollen toen ik de keukenmaker vroeg of hij toch nog eens keukenkast-staal B met het werkblad-staal Z wou combineren. Gewoon voor de zekerheid om te controleren of dat niet beter was dan staal A met staal Y.

Dat en het feit dat ik misschien meer op mijn mama lijk dan ik zelf denk.

Happy ...

Het liefst zou ik vandaag gaan wandelen. Naar een plek waar het stil is. Fris met een helblauwe lucht zoals alleen een lentemorgen dat kan.
Het liefst zou ik een blauwe ballon mee hebben aan een wit touwtje, die boven mijn hoofd meehobbelt op het ritme van mijn stappen.
Ik zou willen zitten, denken aan haar en mijn ballon met verjaardagswens de lucht inlaten. In het volle vertrouwen dat ze zo weet hoe graag ik haar vandaag gewoon wilde knuffelen.
Dat zou ik het liefste doen voor haar vandaag op haar verjaardag die ze al lang niet meer zelf viert.

Wind

'Het is de wind'. Dat zei mijn mama vaak. Meestal wanneer ze rusteloos door het huis liep. Op zoek naar iets om te doen. Alsof de wind haar vooruit joeg. Uit de zetel, weg van de tafel, op naar iets om mee bezig te zijn. Voor even, om dan weer door te waaien naar het volgende.
'Het is de wind', hou ik mezelf voor. Wanneer ik 's avonds mijn plek niet vind. En ik laveer tussen de honderdentwee dingen die ik wil doen. Of wanneer ik pruts aan een layout. En het maar zo laat. Omdat het goed genoeg is voor nu en nu nooit lang zal zijn.

donderdag-vraagdag

De zon zet de ochtendhemel in brand. Vuurrood, zacht paars en goudgeel wemelen door elkaar.
En elke keer, echt elke keer, denk ik dat zij dat voor mij doet. Dat het haar manier van knuffelen is. In plaats van twee zachte armen, houdt ze de hele horizon voor me open.

En jij, wat zie jij in zo'n ochtendelijke schoonheid?

Lente + 1

Tien en nog wat waren we. Het pruttelen van de koffiezet viel stil. We duwden een stoel tegen het aanrecht en balanceerden er samen op. GroteKleineBroer hield de tas vast, ik schonk voorzichtig de koffie in. En dan trokken we naar boven. Hij met een suikerklontje en lepel in zijn hand. Ik, ogen vast op de koffietas die veel te vol was. Met een ‘happy birthday’ op onze lippen vielen we de kamer binnen. En elk jaar lag ze met dichtgeknepen ogen om dan verrast wakker te worden.
Het koffiespoor op de trap vond ze nooit erg. Dat de koffie (veertien schepjes op een half kannetje) waarschijnlijk niet drinkbaar was, ook niet. Noch het feit dat er altijd een restje op het dekbed eindigde.
Daar dacht ik aan, vanmorgen. De Senseo stopte met pruttelen en tegen het aanrecht geleund dronk ik mijn koffie. In mijn hoofd neuriede ik ‘Happy Birthday’. Misschien heeft ze het gehoord.

11

Elf.

Dat is een één en nog een één. En dan het woordje 'jaren'.
Zo lang zijn we haar al kwijt.
Elf, dat is lang.
Soms voelt het alsof er nog een nul bij moet.
110 jaren.
Soms voelt het alsof de jaren slechts dagen zijn.
11 dagen.
Soms vergeet ik dat ze er niet meer is. Sta ik met de telefoon in mijn handen om haar te bellen.
Soms ben ik haar helemaal kwijt in mijn hoofd. Moet ik een foto opzoeken om haar trekken weer in mijn geheugen te prenten.

Elf. Dat het na een één en nog een één nog altijd zo'n pijn kan doen.

Mijn mama
Zijn oma
Een KleineVentevinger streelt haar altijd lachende fotogezicht.
‘Waar is mijn oma nu?’
‘Je oma woont in de wolken.’
‘Ik wil ook eens naar oma in de wolken.’
Alle opvoedkundig verantwoorde antwoorden blijven even in mijn keel steken. Eerst moeten de weggeslikte tranen erdoor.