Shiny, happy .... och vergeet het ook maar

Ik vind haar diep weggekropen in het zwart van de morgen. Met gesloten ogen en een vastberaden trek om haar mond, doet ze er alles aan om me niet te horen.
Ik paai en pleit en lok haar met warme woorden de trap af. Ik strooi met de belofte van fruit en veel vrolijkheid.
Ze beukt met haar voetzolen op de trap. Ze slijpt haar messen. Haar donkere ogen bliksemen zwart en in de zetel krult ze zich weer in het bolletje dat ze onder haar dekens was.
Ik goochel met grapjes en lieve woorden, maar haar antwoorden flitsen als scherpe klauwen over mijn vel.
De pyjama hangt half over de salontafel en met wat plooien en duwen krijg ik toch wat kleren rond haar heen. Ik mik haar op haar stoel, maar het hoofd gaat neer, vlak naast het kommetje vers gesneden fruit. Ik weet wanneer ik verloren heb.

De dochter
met ochtendhumeur
op maandagmorgen…

… een som die nooit kan kloppen.

Ik doe het morgen

Ik maak een afspraak bij de tandarts. Niet voor volgende week, maar pas over vier maanden. Tegen dan heb ik zeker die tandartsbibbers van me af weten te schudden. Ik vond het al heel wat van mezelf dat ik vandaag effectief de telefoon oppakte om mijn naam in het afsprakenboek te laten schrijven. Het stond nog maar drie maanden op mijn todo-lijstje.

Een uur vroeger opstaan om voor dag en dauw een rondje te gaan lopen, daar zie ik 's avonds om 19 u. best wel graten in. Overlopend van goede voornemens zet ik de wekker en leg ik alvast schoenen en loopgerief klaar. In het drukken op de snoozeknop ben ik ondertussen vrij bedreven, maar lopen met de opkomende zon, daar kwam het nog niet van.

Er staat een deadline te trappelen aan het eind van werkweek. Ik wist dat. Ik plande zelf de hele taak netjes in werkbare stukken in mijn agenda. Maar op de één of andere manier slopen er tientallen minder dringende (maar wel leukere) taken in de afgelopen dagen. Ik bekijk de berg werk die me nog rest met zweet in mijn handen, recht mijn schouders en spreek mezelf moed in. Er is geen probleem, want morgen zal ik mijn tanden erin zetten en doorbijten.

Ik schat mezelf altijd duizend man sterk in de toekomst. Maar ik lijk te vergeten is dat ik nog altijd die Kruimel van morgen ben. Ik schuif alles gezwind door naar morgen of

later in de ijdele overtuigen dat het klusje zal geklaard worden door een vernieuwde ik. Een Kruimel die niet doodmoe of inspiratieloos is. Maar er zitten gewoon wat uren, dagen of weken tussen mezelf en de afspraak, geen persoonswissel.

Het enige nadeel van al dat geschuif naar morgen is dat er op de duur heel wat losse eindjes wapperen in mijn hoofd. En als er genoeg eindjes wapperen, verander ik als bij toverslag in de daadkrachtige persoon die ik mezelf altijd waan. Dan regel ik, hak ik knopen door en ruim ik de nodige lijken in de kast op. Alleen om vijf uur opstaan om voor dag en dauw een rondje te gaan lopen, dat zal ik morgen wel eens doen, of de morgen daarna, of ... euh ... ooit

Hoe mijn dochter de snoozeknop voor me verpeste...

Eén van mijn beste vrienden 's morgens is de snoozeknop. Er is weinig waar ik 's morgens meer van geniet dan de wekker het zwijgen opleggen en mij nog eens omdraaien. Ik reken het zelfs uit. Als ik om 6.30 u. echt vanonder het dekbed moet, zet ik de wekker op 6.12 u. Dat levert mij tweemaal 9 heerlijke minuten soezen op. Een waar genot voor een ochtendprocrastinator als ik.

Jammer genoeg woont er sinds kort iemand onder ons dak die 5.45u. een prima uur vind voor een eerste rondje ochtendgymnastiek. (Voor alle duidelijkheid, die iemand woont al vijf jaar onder ons dak. Alleen de voorliefde voor ochtendgymnastiek op onmenselijke uren is recenter.)

Zodoende word ik elke morgen uit mijn dromen gejaagd door gebonk boven mijn hoofd. Het gebonk gaat al snel over in gestamp op de trap en even later prikt een kleine neus tegen mijn wang.

'Ik ben al wakker.'
'Ik nog niet.'
'Jawel, je praat al.'
Stilzwijgend hef ik het dekbed op. Mini Jane Fonda leerde ondertussen met scha en schande dat het beter is om er dan snel onder te kruipen. Ze duwt twee ijskoude voeten tegen mijn buik aan en sluit haar ogen.
Even later gaat mijn wekker voor het eerst af. Nog voor ik naar de snoozeknop kan reiken staat het kleinste deel van mijn kroost al naast het bed te springen.
'De vogeltjes fluiten' (Ja, er wonen vogels in mijn wekker)
'Neen, ze gaan nog eventjes slapen.'
'Maar de vogeltjes fluiten!'
'Die moeten ook nog even zwijgen.'
'Maar de vogeltjes fluiten. Het is opstaantijd.'

Ik zou de wekker natuurlijk gewoon achttien minuten later kunnen zetten. Dat zou ik kunnen...

Waar ik mijn kalmte terugvond

Aan het strand gaat het altijd beter. De wind mag de oren van mijn hoofd blazen. Mijn handen mogen gezandstraald worden van opwaaiende korrels. De lucht mag zo grijs zijn dat je je afvraagt of de zon überhaupt nog bestaat.
Ik volg mijn voeten, de geur van zilt zout en het geknerp van zand. Zee, zand, zout. Daar vind ik mijn kalmte altijd terug.

's Morgens is onredelijkheid al eens mijn tweede naam

Zeker wanneer de morgen begon om 01.00 u. Omdat er zich monsters in een kamer verschuilden. Onzichtbaar voor het ouderlijk oog, dat wel dan weer. Er moest geschuild worden onder het ouderlijke dekbed. Tot dat dekbed te warm werd en van het kinderlijf afgestampt werd. Dat er twee ouders lagen te koukleumen doet er niet toe, er zaten namelijk monsters op de kamer.
Mijn god, wat kan een nacht lang duren als je niet mag slapen.

Dan kan 's morgens mijn tweede naam al eens onredelijkheid zijn. Wanneer de monsters van die nacht plots in de zetel blijken te hangen. Incapabel om hun kleren aan te doen. Wel capabel genoeg om elkaar op het hoofd te timmeren met de afstandsbediening van de televisie die niet aan mag. Dan word ik zelf verbannen naar de keukentafel en krijg ik het verbod om mijn mond nog te openen. Omdat ik iemand die zich niet wil aankleden gewoon in onderbroek en onderhemd naar school zou sturen. Of mopper dat ik de laatste mandarijn mee wil naar mijn werk, in plaats van een melige appel.
Ik vang een blik met waarschuwende wenkbrauwen en word verzocht mij naar mijn auto en zo naar het werk te begeven.
Dus kijk ik nog steeds zo zwart als de koffie die me moet troosten (en wakker houden)
En heb ik een aai over mijn bol nodig, omdat een dutje doen bovenop mijn klavier jammer genoeg geen optie is.

Neen, dank je...

Beste producenten,

Mijn mama - die inderdaad wel de liefste is - kan niets met een Vivabox. Ook niet met een verwenpakket vol doucheschuim en scrubmiddelen. En ja, het zou inderdaad een leuk idee zijn om haar te verrassen met een weekend Amsterdam, maar dat zal ook niet lukken.
U zal er wellicht niet om doen, maar mede dankzij jullie staat moederdag in de top 3 van rottige dagen in het jaar. 
Was er een spamfilter om alle moederdagberichten rechtstreeks naar het zwarte gat van mijn mailbox te knikkeren, ik had het al gedaan. Maar daar stoppen jullie niet, ook radio- en tv-gewijs zal ik de komende weken er nog meermaals per dag aan herinnerd worden aan dat ik nog een cadeautje moet kopen. (Neen, dat moet ik niet!)
Enige voordeel van de komende weken is dat ik weer veel meer cd's luister (was alweer vergeten hoe zalig Miles Davis is) en dat ik me nog meer dan anders te pletter lees uit enige vermijdingsreflex van reclameblokken in de films of series die ik bekijk.
Ondergetekende kijkt uit naar 14 mei, want dan hebben we dit circus ook weer voor een jaar gehad.

Met vriendelijke groet,

Kruimel

Ook een goeiemorgen

Kijk, dan besteed je meer tijd dan beschikbaar om de nacht uit je haar te wassen. De slaap uit je hoofd te spoelen en de wallen van onder je ogen te verjagen. Dan pluk je de lente uit je kast in de vorm van een vrolijke, wapperende rok en giet je drie koppen sterke koffie in je lijf.

EN
DAN
NOG

krijg je de opmerking:
'Je merkt aan je ogen dat je kleine kindjes hebt.'