Misschien was ik een beetje moe

Een eindeloze toon weerklinkt door de telefoonhoorn.
Ik leg geërgerd de hoorn neer en tik voor de derde maal het telefoonnummer. Opnieuw hoor ik niets.  Geen nummer dat al piepend gevormd wordt, geen beltoon en al helemaal geen hallo.
Ik wil ophangen en lichtelijk gefrustreerd voor de vierde maal het nummer vormen.
Dan dwalen mijn ogen af naar mijn rechterhand die het nummer vormt...
op het nummerklavier van mijn computer.

Shiny, happy .... och vergeet het ook maar

Ik vind haar diep weggekropen in het zwart van de morgen. Met gesloten ogen en een vastberaden trek om haar mond, doet ze er alles aan om me niet te horen.
Ik paai en pleit en lok haar met warme woorden de trap af. Ik strooi met de belofte van fruit en veel vrolijkheid.
Ze beukt met haar voetzolen op de trap. Ze slijpt haar messen. Haar donkere ogen bliksemen zwart en in de zetel krult ze zich weer in het bolletje dat ze onder haar dekens was.
Ik goochel met grapjes en lieve woorden, maar haar antwoorden flitsen als scherpe klauwen over mijn vel.
De pyjama hangt half over de salontafel en met wat plooien en duwen krijg ik toch wat kleren rond haar heen. Ik mik haar op haar stoel, maar het hoofd gaat neer, vlak naast het kommetje vers gesneden fruit. Ik weet wanneer ik verloren heb.

De dochter
met ochtendhumeur
op maandagmorgen…

… een som die nooit kan kloppen.

Maandag, of toch niet

Ik kijk naar mijn voeten en gil al mijn frustratie uit. Aan mijn voeten – in de gietende regen – ligt de volledige inhoud van mijn tas. Mijn rondzwemmende agenda, portefeuille, sleutels, brooddoos en notaboek vormen samen een knap staaltje – haast en spoed is zelden … .

De man onder de paraplu roept me joviaal toe. ‘Dat is maandag, madammeke.’

Het was anders dan maandag. Een maandag begint niet om kwart na vier in de vorm van een kwieke dochter. Een maandag begint niet met het gevoel dat slaap iets is uit een vorig leven. Een maandag behelst standaard geen kleed- en eet-hindernisparcours in kwadraat.

Een maandag dat is geen zin en goesting hebben.
Obstakel genoeg lijkt me.

Ondanks het vroege startuur en dankzij alle genomen hindernissen arriveren we – doornat geregend – aanvaardbaar te laat aan de deur van de opvang. Tot ik besef dat ik een klein handje mis in mijn hand. En dat de eigenaar van dat handje een staaltje ‘driftbui in de gietende regen’ ten berde brengt op de speelplaats. Dus laat je je nog iets natter dan doornat regenen, heis je de eigenaar en het handje op je schouders en troon je alles en iedereen druppend naar binnen. Om vijf minuten later – al niet meer zo aanvaardbaar te laat – je opnieuw in de stortbui te wagen en aan de auto je sleutel uit je tas te nemen. Die natuurlijk kiept en de gehele inhoud richting straatstenen spuwt. Ja, net in die grote, zwarte plas in de goot.

Dan gil je.

En als de man onder de paraplu je joviaal toeroept. ‘Dat is maandag, madammeke.’ Dan borrelt er iets op waar je mensen heel erg pijn mee kan doen, dus frons je iets ongedefinieerd en stap je leeg en moe met de hele dag nog voor je in de auto.
Het was anders dan maandag,
ergens in die hoosbui zat de druppel die er teveel aan was.

Om mij aan te warmen



Wat ze zingen, weet ik niet. Wat ik erbij denk wel. Velden en velden vol zonnebloemen. Links de schuimende zee, rechts de zon. Voeten op het dashboard. Of was dat een vakantieherinnering van deze zomer?

Het is maandag en in mijn hoofd ben ik er weer vandoor.
Maar zo goed kent u mij al, is het niet?