Misschien was ik een beetje moe

Een eindeloze toon weerklinkt door de telefoonhoorn.
Ik leg geërgerd de hoorn neer en tik voor de derde maal het telefoonnummer. Opnieuw hoor ik niets.  Geen nummer dat al piepend gevormd wordt, geen beltoon en al helemaal geen hallo.
Ik wil ophangen en lichtelijk gefrustreerd voor de vierde maal het nummer vormen.
Dan dwalen mijn ogen af naar mijn rechterhand die het nummer vormt...
op het nummerklavier van mijn computer.

In de categorie: 'Hoe kom je erop?'

Na het eten werden ze naar boven gejaagd. Dat maakt het net iets makkelijker om rijst van de stoelen te schrapen en vetsporen - maar ik wist niet dat er pesto aan mijn voeten hing, mama - weg te dweilen.

Voor de verandering was het eens niet stil. Ik hoorde ze rondstappen en joelen.
Fijn, ze spelen. En steken niets uit.
Voor de verandering hoorde ik geen enkel kind huilen.
Fijn, ze spelen mooi samen.

Ik luisterde glimlachend naar hun gejoel, liep de trap op en stak mijn hoofd om de deur.
KleineVent stond met zijn speelgoedkruisboog in de aanslag en mikte op de roos die ze op de kast geplakt hadden. KleineMeid stond er met haar neus naast om de punten te tellen. Ik zag hem net iets knalgroen afvuren.
'Zeg, jij hebt toch geen groene pijltjes?', vroeg ik nog verwonderd.
'Ik vind mijn pijltjes (met plastiek zuignapje, nvdr) nergens. Maar dat is niet erg, hoor. Met dit gaat het ook prima.'
Hij wees naar een doosje scherpgeslepen kleurpotloodjes.