Misschien was ik een beetje moe

Een eindeloze toon weerklinkt door de telefoonhoorn.
Ik leg geërgerd de hoorn neer en tik voor de derde maal het telefoonnummer. Opnieuw hoor ik niets.  Geen nummer dat al piepend gevormd wordt, geen beltoon en al helemaal geen hallo.
Ik wil ophangen en lichtelijk gefrustreerd voor de vierde maal het nummer vormen.
Dan dwalen mijn ogen af naar mijn rechterhand die het nummer vormt...
op het nummerklavier van mijn computer.

Vergeten

Enkele maanden geleden paste ik het blokje hier rechts aan. Leeftijd een cijfertje hoger, draagdoeken eruit want daar is mijn kroost nu echt te groot voor. Bij het zinnetje 'af en toe vergeetachtig' weifelde ik wat. Was dat nog wel zo? De realiteit gaf me keihard lik op stuk, voor het twijfelen.

's Morgens in volle ochtendfile roept Lief vanuit de gang.
'Waar staat de auto?'
'Voor de deur, zoals altijd', gil ik terug. Terwijl ik KleineMeid haar hand uit de pot confituur probeer te houden en KleineVents poging om zijn chocomond aan mijn wit T-shirt af te vegen ei zo na verijdel.
'Neen, daar staat ie niet!'
'Op de wijk dan?'
Ik hoor de deur open en dichtslaan en lijn twee kleuters op aan de lavabo met de tandenborstels in de aanslag. Wanneer het laatste schuim door het afvoerputje kolkt, stormt Lief met grote ogen en wit weggetrokken de badkamer binnen.'Ik heb overal gezocht. De auto staat niet voor de deur, niet in de straat en ook niet op de wijk. Het zal toch niet....'
Ik hoor zo wat hij denkt en ergens in mijn hoofd voel ik iets vallen...
'Wacht even. Gisteren ben ik naar de carpoolparking gereden, collega D. reed ons naar het werk en 's avonds....'
''s Avonds wat?'
''s Avonds heeft hij mij thuis afgezet', mompel ik met mijn gezicht in mijn handen.
'Dus de auto staat nog...'
'Op de carpoolparking...' vul ik stilletjes aan.

Ik denk dat ik dat vergeetachtig nog even laat staan, hierzo rechtsboven.