Waar ik uithing...

Groot zijn in iets kleins.
Bart Peeters zong het al en ook Eva De Roovere heeft het er over in haar liedje 'Dagen van Niets'.

Ik vind het wel een mooie gedachte: groot zijn iets kleins. Een detail waar jij in uitblinkt. Nu is een eigen tandenstokerlijn niet aan mij besteed. Maar er zijn best wel wat kleine dingen waar ik groot in ben. Voorlezen met de juiste stemmetjes op het juiste moment (slechts voor een heel select publiek) of de rij aan de kassa uitkiezen met de minste wachttijd.

Schrijven was ook een mooi voorbeeld. Tot letters, woorden en zinnen schikken een steeds groter deel werden van wie ik ben. Iets wat je job, je hobby en je uitlaatklep is, kan je nog bezwaarlijk klein noemen.

De laatste twee jaar trok ik elke week naar het leslokaal voor de opleiding Copywriter. En daar vond ik wat ik nodig had: kennis, ruggesteun en zelfvertrouwen. Genoeg om deze zomer aan te durven wat al lang als een vaag idee in mijn hoofd rondspookte: starten als copywriter.

Ik begin klein, in bijberoep. Maar ben van plan er groots in te zijn.

Dus als je je afvroeg waar ik de afgelopen maanden uithing. Ik was vooral hier mee bezig.

Hoe een tent doet wat Marie Kondo niet kon

Heel de ontspullenhype waaide moeiteloos aan mij voorbij. In de winter willen de muren wel eens wat dichter kruipen, maar over het algemeen past alles wat we hebben spullengewijs prima in ons huis.
Marie Kondo en companie mogen verkondigen wat ze wilden, de drang om door het huis te zwiepen met enkele kartonnen dozen in mijn kielzog had ik nog nooit gevoeld.

Dat wil zeggen, tot we op reis gaan met tent en luchtmatrassen. Steeds laden we slechts het minimum van wat we niet kunnen missen in en steeds blijkt dat nog altijd teveel. De twee bakken speelgoed voor de kroost bleken alleen nuttig om vierkant in de weg te staan en ondertussen hier en daar wat blauwe plekken op de schenen uit te delen. De citronellakaarsen die niet mochten aangestoken worden in een kurkdroog natuurgebied, smolten spontaan in de tent en drenkten een vol doosje zaklampjes en batterijen in hun kaarsvet. Oh well, weer wat minder bagage op de terugweg.

Leven in een tent die niet meer vraagt dan een occasionele zwiep van de bezem om het droge gras buiten te werken en een achteloos achtergelaten hoopje kleren op de juiste hoop kiezen, ik zou het gewoon kunnen worden. (als het vakantie is en elke dag 35 graden of meer).

Het is eenmaal terug thuis dat het begint de wringen. Niet de eerste dagen, dan geniet ik van de voordelen van een bed dat niet om de twee dagen moet opgepompt worden (memo to me: koop eens een nieuwe luchtmatras), een frigo waar meer dan twee flessen water en de worstjes voor op de barbecue in passen en een badkamer binnen handbereik.

Maar na enkele weken gaan de kamers en kasten vol zooi me irriteren. En voor ik het zelf goed besef zwiep ik door het huis met een stapel kartonnen dozen in mijn kielzog. Ik stapel de gang vol met dozen vol te kleine kleding. Ik zet de speelgoedkast op een strikt dieet en kijk met lede ogen toe hoe mijn kroost de helft van het verbannen speelgoed verontwaardigd terug in het rek zet (daar spelen wij WEL nog mee). Ik ga rigoureus door mijn boekenkast, maar duw de stapel kleuterknutselwerkjes in een doos ergens op zolder. Ik kan veel weggooien, maar sentiment blijkt een brug te ver voor mij en mijn kartonnen dozen.

Ik schrijf ons in voor de plaatselijke rommelmarkt en neem me heilig voor alle niet verkochte spullen linea recta naar de kringwinkel te brengen.

Sommigen hebben Marie Kondo nodig.
Mij moet je duidelijk niet te lang onder een tentzeil laten kamperen.

Uitzonderlijk gewoon

"Zeg, waar ligt mijn..."
"Stt, straks jaag je het weg."
"Wat?"
"De normale ochtend."
"Wat bedoel je?"
"Kijk dan!"
De kroost zit aan de keukentafel. Hun bordjes staan op het aanrecht, kruimels werden goedbedoeld op de grond geveegd (dat geeft toch niet, mama?). Hun haren zijn gekamd, tanden gepoetst. De één is verdiept in een zweedse kruiswoordraadsel en de ander kleurt de kleedjes van Anna en Elsa minitieus in.
"Hoe heb je dat gedaan?"
"Ik heb niets gedaan. Ze kwamen beneden, kleden zich aan en schoven bij het ontbijt aan. De oudste zette zelfs koffie voor me."
"Geen ruzie om de chocopot?"
"Neen"
"Geen vergeten huiswerk, driftbui voor die ene koek die ze allebei willen, driftbui omdat de andere te luid ademt?"
"Niets"
"Heerlijk!"
"Mmmm"

Shiny, happy .... och vergeet het ook maar

Ik vind haar diep weggekropen in het zwart van de morgen. Met gesloten ogen en een vastberaden trek om haar mond, doet ze er alles aan om me niet te horen.
Ik paai en pleit en lok haar met warme woorden de trap af. Ik strooi met de belofte van fruit en veel vrolijkheid.
Ze beukt met haar voetzolen op de trap. Ze slijpt haar messen. Haar donkere ogen bliksemen zwart en in de zetel krult ze zich weer in het bolletje dat ze onder haar dekens was.
Ik goochel met grapjes en lieve woorden, maar haar antwoorden flitsen als scherpe klauwen over mijn vel.
De pyjama hangt half over de salontafel en met wat plooien en duwen krijg ik toch wat kleren rond haar heen. Ik mik haar op haar stoel, maar het hoofd gaat neer, vlak naast het kommetje vers gesneden fruit. Ik weet wanneer ik verloren heb.

De dochter
met ochtendhumeur
op maandagmorgen…

… een som die nooit kan kloppen.

Soms moet er een nieuwe pot verf tegenaan...

Zo nu en dan overvalt het me. In de zetel zitten, rondkijken en opeens de drang voelen dat alles anders moet. 'Moesten we de zetel nu hier... en de tafel naar daar... en misschien moeten we het behang vervangen en die muur daar in een andere kleur steken.'
Het Lief rolt dan eens met zijn ogen maar ondertussen heb ik in mijn hoofd al de zetel en de kast buiten gegooid en vervangen door een nieuw exemplaar. Op de goede dagen krijg ik hem zover om met een kastje te gaan schuiven en stel ik mezelf verbazend snel tevreden met nieuwe kussens in de zetel en een ander kader aan de muur.

Ook hier kan dat gevoel me overvallen. Het grote voordeel is dat ik me geen hernia moet heffen aan zetels, kasten en tafels. En een nieuwe kleur is slechts kwestie van een klik op de knop in plaats van verfspetters in mijn haar en eindeloos borstels uitspoelen.

Zoals je ziet heb ik dus zitten prutsen. Bloggewijs zijn de kasten, bank en tafels zijn blijven staan waar ze stonden. Spelen met lettertypes en kleuren leek uiteindelijk voldoende. Al hing ik wel een nieuw kader op in de rechterhoek. Een schattenzoeker die mee vist naar klein geluk.

Voor al de letters
Moleskine give-away

Ooit, voor ze overal te krijgen waren, kruiste een foto van een Moleskine mijn pad. En ik wist dat ik er een moest. Alleen wist ik niet waar ze te verkrijgen waren in Belgie. Een lieve bloglezeres uit Nederland bezorgde me een fantastische maandagmorgen. En sindsdien zijn mijn Moleskine en ik een constante geworden.


Lang moest ik dus niet zoeken naar een geschikt cadeau.

Voor al de letters
Voor al de lijstjes
Voor al de dromen
Voor al de herinneringen
geef ik een Moleskine weg. Eentje met een glanzende kaft en kraakheldere lege pagina's. (Alleen de eerste, daar schrijf ik iets op, voor jou).

Wat moet je doen? 

Laat hieronder een reactie na met een link naar of een citaat van een stukje dat hier ooit op Kruimels verscheen.
Ik ben benieuwd welke van mijn woorden ooit bij jou zijn blijven plakken.

Meedoen kan tot en met maandag 23 april.

9 jaar

9 jaar, realiseer ik me. 9 jaar al doe ik mijn ding hier op Kruimels. (Of 9 jaar en 12 dagen om helemaal correct te zijn). 
Mannekes, wat is dat lang. En toch lijkt het als gisteren dat ik het fenomeen 'bloggen' ontdekte en met een ietwat verhoogde hartslag mijn eerste bericht de wereld instuurde (wat geen kat op dat moment natuurlijk las). 
9 jaar verder. Twee jobwissels, twee kinderen, twee nominaties voor 'blog van het jaar', een verbouwing en eindeloos veel mijmeringen.
En als ik terugkijk bedenk ik dat ik mijn naam goed gekozen heb. Dit is geen blog waarvan de bezoekerscijfers kraken. Niemand heeft mij ooit aangewezen met de woorden 'dat is die van Kruimels' (hoe zou je ook met het schrijnend gebrek aan foto's hier, en ook, godzijdank). Ik ben een oude blogger, geen bekende. Maar ik hou van mijn kruimels hier op het web. Ze zijn wat ze zijn. Kleine stukjes uit mijn leven, een hoekje en een kantje uit een groter verhaal die er altijd zullen zijn, net als de kruimels die altijd op de vloer liggen.

Dus in trouwe donderdag-vraagdag-traditie, maar even retorisch. 
9 jaar, is dat reden voor een feestje, een weggeeffeestje?

Iets anders

Een nieuwe "couche" zou mijn opa gezegd hebben.
Met pijn in het hart, voeg ik eraan toe.
Maar de oude layout haperde, kon niet meer mee met zijn tijd.

Gelukkig is er zoiets als kladblok, voor je weet maar nooit.