Voorzichtig!

Er moet appeltaart gebakken worden. Alleen.
Daarvoor moeten boodschappen gedaan worden. Bij voorkeur ook alleen.
Ja, die twee drukke kruispunten en grote winkel tackelt ze wel. Alleen.

De 11jarige die naar boven gestuurd wordt om sokken te halen en steevast terug beneden staat met lege handen en geen flauw idee waarom ze de trappen beklom, fikst dat wel even. Alleen.

In de memo die ik kreeg bij hun geboorte stond niet wat ik moest doen wanneer ze zich vrolijk zwaaiend op de fiets hesen en wild slingerend de straat uitreden. (Tussen ons gezegd en gezwegen: in die memo stond eigenlijk bitter weinig aan nuttige informatie.)  
Maar de ervaring leerde me al dat haar nakijken en ‘Pas op, hé!’ of ‘Voorzichtig zijn!’ roepen niet geapprecieerd word.

Ik laat haar buiten – onder het mom van de deur goed terug in het slot te trekken – en kijk hoe ze vrolijk zwaaiend en wild slingerend de baan oprijdt. Vanuit mijn buik borrelt het op. Ik voel het woord achter op mijn tong en merk hoe mijn mond de eerste letter al vormt. Wanneer ik de V op mijn lippen voel, druk ik mijn tanden op elkaar en slik de onuitgesproken ‘voorzichtig’ in.

Ze kan het. Alleen.

Luchtkus

Op het witte gordijn wiegt een zoen.
Vakkundig gekust door een meisje dat graag groot wil zijn
Een luchtkusje van haar roodgeschilderde mond vond een permanente bestemming.

De verloren gelopen zoen waait nu in de ochtendbries.

'Ben je boos?', fluistert ze.
Hoe kan ik?
(maar niet tegen haar zeggen)

De foto die ik niet maakte #13

De chloorgeur van het zwembad vermengt zich met de tonen van 'Can't stop the feeling' wanneer ik de kleedruimte inloop.

Onder het deurtje van een kleedhokje pletsen twee voeten in de maat met Justin. Ze springen over een roze badpakje, dat straks bij ons aan het droogrek komt te hangen.

Justin zingt en de voeten van mijn jongste shaken.
Ik zie de punt van een bekende helrode handdoek heel het liedje lang boven het deurtje uit zwieren.
De rest zit netjes verborgen achter de gesloten deur van het kleedhokje.

Maar gelukkig werkt mijn fantasie prima.

Samen is anders

De reden is altijd een andere, maar een paar keer in de week hijs ik mezelf in de lelijkste schoenen en  broek die ik bezit. Het kan me niet schelen hoe ik eruit zie als ik rondjes loop, als het maar comfortabel is.

De reden is altijd een andere, maar 24 uur zonder schrijven zit er niet in. Voor een eigen schrijfnest is onder ons dak geen plaats meer, maar een laptop maakt een mens flexibel.

Ik had mijn manieren om te verdwijnen.
Tot mijn kroost er een stokje voor stak.

De oudste confiskeerde een stokoude laptop, nestelt zich één op de twee keren naast me en verdwijnt in de woorden. Hij vraagt spellingstips en test zijn plotwendingen uit. We zijn er allebei van overtuigd dat zijn boek sneller af zal zijn dan het mijne.

De jongste zeurde de oren van mijn kop tot ik haar mee op sleeptouw nam door de velden. Het tempo lag wat lager, de woordenstroom was onstilbaar.
Ik heb geen leeg hoofd na mijn gebruikelijke toer, maar ben altijd weer helemaal bijgepraat met wat hip en happening is in het derde leerjaar.

Samen is anders.
Anders is verfrissend leuk.

De foto die ik niet maakte #12

Verdwenen. Tussen de hopen wit badschuim.
Twee ogen priemen zich een baan door knisperende belletjes.
Ze is een maxi Ness in een mini Loch.
Bakster van (niet te vreten) schuimtaartjes.
Kapitein van een verdwenen schip.
Hoedster van een school meerminnen.
Ze is een storm op zee in de witte ovaal van het bad.

De foto die ik niet maakte #11

Met twee zwieren ze in de hangmat. Een pakket giechels en gillen op touwtjes tussen twee bomen. Vriendschap voor het leven gepropt in de tijd dat de tent hier opgezet staat. Blond en bruin haar wappert dooreen wanneer ze schommelen.
De cocon stof, een halve meter voor de grond beslaat de wereld. Een boot, een storm, een onbewoond eiland?  Alleen zij weten het.

(camping Catalonië - juni 2016) 

Uitzonderlijk gewoon

"Zeg, waar ligt mijn..."
"Stt, straks jaag je het weg."
"Wat?"
"De normale ochtend."
"Wat bedoel je?"
"Kijk dan!"
De kroost zit aan de keukentafel. Hun bordjes staan op het aanrecht, kruimels werden goedbedoeld op de grond geveegd (dat geeft toch niet, mama?). Hun haren zijn gekamd, tanden gepoetst. De één is verdiept in een zweedse kruiswoordraadsel en de ander kleurt de kleedjes van Anna en Elsa minitieus in.
"Hoe heb je dat gedaan?"
"Ik heb niets gedaan. Ze kwamen beneden, kleden zich aan en schoven bij het ontbijt aan. De oudste zette zelfs koffie voor me."
"Geen ruzie om de chocopot?"
"Neen"
"Geen vergeten huiswerk, driftbui voor die ene koek die ze allebei willen, driftbui omdat de andere te luid ademt?"
"Niets"
"Heerlijk!"
"Mmmm"

Het is maar voor één nachtje

Vanmiddag vertrekt de jongste op chiroweekend.
Het is te zeggen, ze zal één nachtje slapen in het heem van de jeugdbeweging. Maar desalniettemin moet er een zak gepakt worden met slaapzak, tandenborstel en washandje (komt kraaknet en ongebruikt terug mee, neem dat van mij aan).
En ja, ook kleren. Op het briefje van de leiding staat 'warme reservekleren die vuil mogen worden en die tegen een stootje kunnen' En hoe vastbesloten ik ook was om minimaal te pakken, weer laat ik me weer van koers gooien door het woordje 'warme'.

Ik kan namelijk niet pakken naar één enkele weersomstandigheid. Voor een deel noem ik het erfelijke belasting. Ik zie nog haarscherp voor me hoe mijn mama een vierde dikke trui in haar koffer propte toen we vertrokken voor twee weken Mexico waar de minimumtemperaturen op 28 graden geschat werden.
Maar daarnaast heb ik graag opties. Waar Lief voor een weekendje weg gewoon een vers hemd in de weekendtas steekt, heb ik moeite om me te beperken tot slechts drie complete outfits.
Ik ben ook dat ene weekend waar Frank Deboosere blij gezind 'tropische temperaturen' aankondigde en ik dus één enkel licht truitje inpakte. Want wie spreekt de weerman nu tegen?
Ik, bleek later dat weekend. Toen ik met bibberende lippen Lief een warme fleece afhandig maakte.

Als ik meteovista mag geloven zou een shortje en een T-shirt voor de jongste dit weekend moeten voldoen. En ik heb het geprobeerd... echt waar ...
maar op één of andere manier slopen er ook een jeansbroek, warme trui, regenjas en laarsjes in haar weekendtas.
Geen idee hoe!

Shiny, happy .... och vergeet het ook maar

Ik vind haar diep weggekropen in het zwart van de morgen. Met gesloten ogen en een vastberaden trek om haar mond, doet ze er alles aan om me niet te horen.
Ik paai en pleit en lok haar met warme woorden de trap af. Ik strooi met de belofte van fruit en veel vrolijkheid.
Ze beukt met haar voetzolen op de trap. Ze slijpt haar messen. Haar donkere ogen bliksemen zwart en in de zetel krult ze zich weer in het bolletje dat ze onder haar dekens was.
Ik goochel met grapjes en lieve woorden, maar haar antwoorden flitsen als scherpe klauwen over mijn vel.
De pyjama hangt half over de salontafel en met wat plooien en duwen krijg ik toch wat kleren rond haar heen. Ik mik haar op haar stoel, maar het hoofd gaat neer, vlak naast het kommetje vers gesneden fruit. Ik weet wanneer ik verloren heb.

De dochter
met ochtendhumeur
op maandagmorgen…

… een som die nooit kan kloppen.

Het zit in de kleine dingen #boostyourpositivity

#Boostyourpositivity-gewijs bleef het hier stil. Simpelweg omdat ik niet zoveel met de thema's kon. Ik heb het gevoel dat ik niet zoveel wijsheden kan delen. Meestal loop ik knal tegen het leven aan en zie wel waar de bots mij brengt. Ik leer uit de spreekwoordelijke blauwe plekken en gelukkige toevalligheden.
Kwam je naar hier voor lijstjes en trucs? Daar linksboven is een back-button. Klik er even op, want hier zul je ze niet lezen.

Quality-time met de kroost. Ook dat vind ik een moeilijke om over te schrijven. Want we blijven met de regelmaat van de klok botsen. Meer dan me lief is, maar met wat hulp van buitenaf slagen we er steeds beter in de handleiding te ontcijferen.

Pick your battles indachtig lieten we bijvoorbeeld het voorlezen voor het slapengaan stil van het toneel verdwijnen. Met heel veel pijn in het hart van mijn kant, maar sinds het afscheid van de behapbare prentenboeken in de boekenkast en de introductie van lange verhalen, kwam ook de discussie. Vaak duurde het beslissen hoeveel blaadjes er werden voorgelezen langer dan het eigenlijke voorlezen zelf. En liet ik de toehoorders in plaats van dromerig vaker mokkend onder de dekens achter. Want het verhaal was nog niet gedaan.

De andere klassieker knutselen doe ik nog altijd niet graag. Maar gelukkig is mijn kroost op de leeftijd dat een schaar (meestal) gewoon voor knipactiviteiten gebruikt wordt (occasioneel een lok haar) en dat ik er zodoende niet meer met mijn neus boven moet zitten.

Kortom, ik heb jammer genoeg geen lijstje activiteiten in mijn broekzak die altijd werken. Een middag speeltuin kan zowel zalig zijn als een tergend lange middag voor beide partijen. Het is maar hoe de wind waait.  Fietsen of wandelen kan zowel heerlijk of slopend zijn.

Maar - en nu komt het #boostyourpositivity gedeelte - elke dag slaagt mijn kroost er steevast in om mijn hart te laten gloeien.

bewijs #1:
De jongste is nog één warboel haar en dekens als ik het licht aanknip. Gelaten kijk ik hoe ze van onder de dekens kruipt en zich aan haar bureautje nestelt met papier en wasco's.
Ze is mijn vraag al voor met haar 'ik kom zo.' En alhoewel haar interpretatie van 'zo' rekbaarder bleek dan de mijne, zitten we uiteindelijk allemaal aangekleed en samen aan het ontbijt.
Later op de trein, stoot ik op een gevouwen briefje, als ik mijn e-reader uit mijn tas wil vissen. Een blad vol vrolijke wolkjes, vogels en vlinders. 'Voor mama, xxx'

bewijs #2:
Ik wil net de deur sluiten als de oudste met veel geraas en gebrul door de gang naar me loopt. Eerlijk? Er flitste een 'Wat nu nog. Ik ben al te laat' door mijn hoofd'.
'Wat is er vriend?', vraag ik, mijn voeten al half op de trappers.
'Ik wou nog een extra dikke knuffel geven', zegt ie met open armen.

Deze blogpost kadert in het #boostyourpositivity project. lees er meer over bij Lilith en Oon

at the end of the day...

At the end of the day, 

your feet should be dirty 

your hair messy 

and your eyes sparkling

De foto die ik niet maakte #8

Ze lag nog maar eens op een ziekenhuisbedje. (Vijfde keer dit jaar, halverwege de tienbeurtenkaart, niet dat we tellen hoor.) Ditmaal met een gat in haar wenkbrauw. Bedsalto's durven al eens verkeerd uitpakken, bewees ze die avond met verve.
Ogen stijf dichtgeknepen, doekje in haar vuist gekneld, 'geen spuitje - geen spuitje - geen spuitje' als een mantra herhalend. Ik fluister, sus en troost. 'Als ik kon, meisje, dan kreeg ik die prikken in jouw plaats.'

Wanneer de dokter mompelt 'dat wordt naaien', kijkt ze hoopvol op. 

'Mama zei dat je het bij haar mocht doen.'

PS: Dokter, mijn linkertrommelvlies functioneert na een week opnieuw. Hoe gaat het met de uwe? 

Feest

De dag begon met een feestjurk die om 6.10 u. in mijn gezicht geduwd werd. Bij de feestjurk hoorde een meisje dat met tussenpozen van 1 minuut en 30 seconden vroeg 'gaan we nu door naar mijn feest?' (Voor de variatie gooide ze er gelukkig af en toe ook een 'mag ik nu mijn kleedje aandoen?' tussen.) 160 keer vragen later was het tijd voor haar feest.

Het weer was niet zoals we het op ons verlanglijstje gezet hadden. Het waaide hard. En ergens vielen er ook regendruppels. Maar blijkbaar smelten kinderen daar niet van. Ik was hun vaardigheid om tussen de druppels door te laveren uit het oog verloren, net zoals de capaciteit om zich er geen moer van aan te trekken.

Na wat op drie keer knipperen met mijn ogen leek, was de dag voorbij.
En opnieuw bleek dat er altijd nog iets moois zit in de staart:

Samen met vrienden de laatste restanten feest opruimen en een laatste glas klinken op het feestbeest. De wolken die plaats maken voor een felroze zonsondergang. Een doodmoe lijfje de trap opdragen en voorzichtig onderstoppen. En voor je de kamer uitgaat zien hoe ze de glimlach - die al de hele dag op haar gezicht vastgelijmd was - meeneemt in haar dromen.

de zon naar zaterdag kijken

Het is feest, zaterdag. Groot feest voor de kleinste ten huize Kruimel.
Een jaar zit dat feest al in ons hoofd. Van een zaaltje zoeken dat vrij is, over vrolijke uitnodigingen en tafelversiering uitdenken tot slingers in een zak met label 'versiering' proppen.

Een feest met een heus afvinklijstje in Evernote vol boodschappen, to-do's en mensen die moeten gebeld worden. Met veel plezier gedaan voor een zesjarige die al wekenlang telt dat ze vandaag weer een nachtje minder moet slapen.

Maar tussen al het geplan en geregel nam ik me heilig voor dat er één iets zou zijn waar  ik me geen zorgen over ging maken: het weer. Tot het Lief deze morgen het weerbericht onder mijn neus duwde: zaterdag één al al donkere wolkjes met regenbuien.

Het is nog drie dagen. Ik weet goed dat wolken de neiging hebben om al eens sneller over te vliegen dan gepland. Zeker als ze drie dagen van hier zitten. Vertel me dan eens waar ik meteovista bijna even vaak refresh als die keer dat ik de oudste wou inschrijven voor een Kazou-kamp.

(en ja, firstworldproblems i know!)

Hoe mijn dochter een straatartiest met verstomming sloeg.

Zichtbaar glunderend liet ze zich door de straatartiest uit het publiek plukken.
Ja, ze wou wel een ballon.
Ja, ze wou deze wel eens opblazen.
Neen, ze kon het niet appreciëren toen het publiek lachte met haar poging en rood aangelopen gezichtje.  En neen, ook niet toen de straatartiest een gewillige hand wou toesteken.
Neen, ze vond het niet leuk toen de opgeblazen ballon onmiddellijk leegliep in haar hand. Doe er dan toch een knoopje in man, zag je haar denken.
Neen, ze wou geen nieuwe.
Neen, hij hoefde haar niet aan haar schouder tegen te houden. Ze wilde echt geen nieuwe.
Neen, ze wou geen nieuwe. Stop ermee om met ballonnen te zwaaien.
Neen, geen ballon is geen ballon. Dus ook geen twee ballonnen.
Neen, ze wou geen knuffelbeer aannemen en trouwens waarom hing dat ding aan een vislijn?
Neen, ze ging niet achter een knuffelbeer aanhollen, zeker niet als dat ding aan een vislijn hing.
Neen, ze zei het al. Ze wil geen ballon.
Neen, ook niet als hij grappige fluitgeluidjes maakte.
Neen, hij deed er echt beter aan zijn arm van haar schouder te halen.
Neen, echt geen ballon. Echt niet!

Bij elke weigering van mijn jongste bulderde het publiek en ging haar onderlip harder trillen. Na drie minuten - met een ballon in haar hand die ze echt niet wilde - barstte ze in huilen uit.

En zo verliet ik de voorstelling na 3 minuten en 10 seconden, met een luidkeels blèrende dochter op mijn arm. 'DIE MENEER IS NIET GRAPPIG!'

Op het podium zocht de artiest zichtbaar naar de resetknop van zijn voorstelling.

Het is stiller

Soms is het al eens stiller hier in huis. Niet stil als in 'ik teken elfjes op mijn kamermuur' of 'ik smeer mezelf, mijn kleren, jas en schoenen in met badschuim'.
Neen, het is gewoon 'ik hang in de zetel en lees'- stil of 'ik teken en ben de wereld vergeten'-stil.

Maar vooral. Ik oefen heel hard in wachten met reageren als het niet stil is. Of beter: als het er oorverdovend luid aan toe gaat. Omdat die twee centimeter te dicht met zijn voet bij de ander zijn hand zit. Wanneer er één centimeter te schuin gekeken werd naar iemands zin. Er te luid op de trap gelopen werd 's morgens vroeg of teveel gesmakt op het dessertje in de zetel.

Waar ik me vroeger tussen het broer-zus gekibbel wrong voor er klappen vielen, trek ik nu aan mijn eigen handrem. Ik wacht, kijk en luister.
In het begin begeleid door een eindeloze reeks één-twee-drie-vier-vijf-zes-... tussen mijn oren. En af en toe beet ik wel heel erg hard op mijn tanden, vooral die keer dat er een stukje wang tussen zat. En tot mijn verwondering bleven de klappen die er vroeger altijd vielen omdat er een centimeter te schuin gekeken werd uit. In de plaats daarvan werd er wat met de ogen gerold, gezucht, opgeschoven en was de kwestie vergeten. Of schoof de dessertsmakker gelaten een metertje op.

En zo is het veel stiller, misschien omdat mijn brul-decibels wegvallen.
Maar vooral omdat er meer kan koelen zonder blazen dan ik zelf vermoedde.

De foto die ik niet maakte #7

Sinds de jongste de spotify-app ontdekte op de Ipad, zijn onze oren niet meer veilig. En al helemaal niet meer nu ze zelf kan lezen en feilloos uit de kinderliedjes-lijst haar weg zoekt naar de MNM50-playlist.
Gisteren knalde uit het niets Avicci's 'The nights' door de woonkamer heen. Het kind - dat drie seconden daarvoor nog een frozen-kleurplaat zat in te kleuren - stond recht aan de tafel met de ipad voor haar neus. De stoel was aan de kant geschoven. Met haar linkerhand tegen haar linkeroor gevouwen deinde ze mee op de maat van de beats. Haar rechterhand liet de denkbeeldige platen spinnen. Waarna ze haar hoofd in haar nek legde, beide armen in de lucht stak en verder bleef deinen op de beats.