Offline

Kamperen is een weegschaal.

Aan de ene kant heb je de auto die moet volgestouwd worden. Niet alleen met kleren en andere noodzakelijke dingen zoals boeken, kubb-spel en luchtmatrassen om op te dobberen in het zwembad. Maar ook met een heel hebben en houden aan tent, tafels, stoelen en kookgerei. Na een rit van 1700 km moet dat hele hebben en houden ook nog geïnstalleerd worden. Ja, ook als het 's avonds nog steeds 30° is. Dan zie je het beter als een gratis sauna als je onder het tentzeil staat te kibbelen omdat "iemand" tentstokken niet sorteerde en ze nu niet kan aan geven.
En zelfs in het best dichtgeritste compartiment van de tent weten de muggen je te vinden. Of beter, de jongste. Het kind werd ei zo na opgevreten door de plaatselijke insectenpopulatie. Gelukkig bracht het plaatselijke insectenspul wat soelaas en marineerden we haar elke morgen van kop tot teen erin.

Aan de andere kant heb je - als je een beetje zoekt - een weergaloos uitzicht. De glooiingen van Italië, een kabbelend riviertje met wat schapen op de achtergrond, een uitgestrekte wei met vier paarden, om maar iets te noemen.
Of -zoals dit jaar - een oud Spaanse stadje dat zich aan de helling van de heuvel vastklampte.
Er zijn altijd voldoende bomen om een hangmat onder te hangen en meestal hollen er op een camping voldoende leeftijdsgenootjes rond zodat entertainmentcentrum mama en papa even enkele uren rust krijgen.

Kamperen zou geen kamperen zijn zonder een keer wakker te worden en voelen dat je luchtmatras geen adem meer over had. In je pyjama over het terrein sloffen om water te tanken voor die ene onmisbare koffie 's morgens. Of binnensmonds vloeken als je net iemand voor je de laatste douchedeur ziet dichttrekken.
Maar los van dat alles sloeg de wijzer weer zonder fout door naar de goede kant.
En moet ik nu even wennen dat ik gewoon op het knopje van de espressomachine moet duwen voor dat eerste onmisbare kopje koffie in de morgen.


We sloegen onze tent op bij Villa Carmen. Een minicamping op een steenworp van Bocairent, een uurtje rijden van Valencia. 
Als je op zoek bent naar rust, een magnifiek uitzicht en fantastische tips van lieve uitbaters, dan is dit een aanrader.

10 things about summer #kruimelssummer

In de hoek staan ze klaar. Twee tot aan de rits toe gevulde rugzakken. De vraag van morgen zal zijn of ze niet omkukelen, mijn twee, met de complete leerstof van respectievelijk het 3e en het 5e op hun rug.
We kijken allemaal anders naar 1september. De oudste verlangt naar de vertrouwde biotoop van school, speelplaats en vriendjes. De jongste ging vertwijfeld naast haar gekafte boeken zitten en legde voor de vorm even haar hoofd op de stapel.
'Binnen een jaar zit dit allemaal in mijn hoofd.'
En ik neig dit jaar meer naar 'och neen' dan naar 'oef' omdat deze zomer vol zat met alles waar mijn hoofd van gaat bruisen en het vuurwerk beperkt bleef.

De foto die ik niet maakte #11

Met twee zwieren ze in de hangmat. Een pakket giechels en gillen op touwtjes tussen twee bomen. Vriendschap voor het leven gepropt in de tijd dat de tent hier opgezet staat. Blond en bruin haar wappert dooreen wanneer ze schommelen.
De cocon stof, een halve meter voor de grond beslaat de wereld. Een boot, een storm, een onbewoond eiland?  Alleen zij weten het.

(camping Catalonië - juni 2016) 

Het leven is nu

'Het leven is nu.' Het zou een Pinterest of andere online wijsheid kunnen zijn - en dat is het waarschijnlijk ook - maar dit zinnetje heb ik niet van één of ander scherm geplukt.
Het is een zinnetje dat mijn papa me af en toe in het oor blaast, als ik pieker over gisteren en me al druk maak over morgen.
Ik schreef het met grote letters in mijn Moleskine die mee mocht op reis. Een beetje wijsheid kan nooit geen kwaad, denk ik dan maar.

'Het leven is nu', dacht ik innig tevreden in mijn hangmat op de Spaanse camping. 's Morgens hadden we de hitte getrotseerd en door de Spaanse bergen gewandeld. Mijn kroost spoelde het wandelstof af in het zwembad en in mijn short voelde ik het hartvorming steentje dat de oudste voor me vond prikken.

'Het leven is nu', dacht ik toen ik een week later 's avonds over de Franse camping liep. Echt donker werd de nacht niet met een grote volle maan en sterren zover het oog reikt. Hier en daar brandden nog lichtjes voor een paar tenten.  Mensen die zacht keuvelden rond een fles wijn of weggezogen in een boek. Achter me hoorde ik het geflipflop van de jongste haar slippers en daarna twee armpjes om me heen. Ik viste haar op en zwierde haar over mijn schouders. 'Slapetijd', fluisterde ik in haar oor.

'Het leven is nu', flitste zo vaak door mijn hoofd de afgelopen drie weken. Aan de voet van de kathedraal die uitkijkt over Girona, op een terrasje in Bordeaux. Tussen zwermen vlinders tijdens de paar bergwandelingen waar ik mijn nest tot toe kon overhalen of wegduikend voor de spetterregen die bommetjes in het zwembad veroorzaken.

Op vakantie is het makkelijk, dat zinnetje. De dagen zijn vol en traag. Maar nu, met een zomer die eventjes vergeten is wat ze geacht is te doen, wekkers die weer veel te vroeg rinkelen en tsjokvolle mailboxen denk ik heel stiekem: 'Ik wou dat het leven nog vorige week was.'

Tips voor vakantieleesvoer

Juni verrast me altijd. Het ene moment is het één en al proefjes dat de klok slaat en het volgende moment help je mee aan het afscheidsbriefje voor de juf/meester en is de hal ongemerkt veranderd in een opslagplaats waar een kampeerwinkel trots op zou zijn.

Maar zo weinig als essentiële dingen als tentharingen en al dan niet lekke luchtmatrassen me kunnen schelen (gelukkig heb daar Lief voor - bij deze dankje Lief) des te meer kan ik mijn hoofd breken over welk leesvoer ik mee neem op reis. Want vakantie is het moment bij uitstek om te lezen en door te lezen. Het mag wat breder hangen dan de twee gestolen kwartiertjes op de trein en nog eens een half uur voor mijn ogen dichtvallen.

Dus zet ik ze - net zoals Lilith - even op een rijtje. Boeken die ik las op vakantie of waarvan ik wou dat ik ze op vakantie gelezen had.

In the woods - Tana French
Een goede thriller kan niet ontbreken in de zomer en Tana French stelt niet teleur op het vlak van intrigerende verhalen. In the woods is het eerste deel van een serie, dus als deze je smaakt zit je thrillergewijs voor even onder de pannen.

Miss Peregrines Home for peculiar children #1, 2 & 3 - Riggs Ransom
Niets mis met steengoede kinderboeken op de boekenplank van volwassenen en deze serie is echt een leuke. Ransom Riggs schetst met bizarre oude foto's een hele intrigerende wereld. Denk Harry Potter, maar dan helemaal anders.

Dit was het plan niet - Cristina Alger 
Aaah chicklit. Een beetje het fastfoodhoekje van de boekenwereld, zo lijkt het. Maar kijk. Ik lust op tijd en stond wel een hamburger, op voorwaarde dat het een lekkere is. Zo ook met dit boek. Het is licht, het is grappig, maar het is een goeike.

We were liars - E. Lockhart
Zo van die boeken waarvan je weet dat er iets roert onder de oppervlakte. Die je uitleest aan een rotvaart, op het puntje van je stoel. Dit is zo'n boek.

Big little lies - Lianne Moriarty 
Een schrijfster die er een patent op heeft om wat mysterie en ophef te brengen in het huiselijke leven van lieve huismoeders. Ik hou vooral van hoe ze speelt met tijd en vertelstandpunt en je zo meeneemt in een dolgedraaide paardjesmolen.

Als je het licht niet kan zien - Anthony Doerr
Een waarschuwing hier. Geef het even de tijd om in het ritme van het verhaal te komen. De auteur springt vrij snel tussen de verschillende hoofdpersonages en het duurt een aantal hoofdstukken voor je mee bent in dat ritme. Maar éénmaal je mee bent is het heerlijk meestromen met een prachtig verhaal in de achterlinies van de oorlog. Dit is zo eentje die ik nog eens voor het eerst zou willen lezen.


Zelf ben ik een stevige boekenplank aan het vullen in mijn ereader voor - hopelijk - heel wat uurtjes in de hangmat, in de tent of aan het water. Welk boek mag zeker niet ontbreken deze zomer?

Vakantie in een karretje

Lief hurkt voor de wand met tentharingen.
'Wat denk je? Twaalf van elk?'
Ik hum ja noch neen en hij keilt de zakjes in ons winkelkarretje. Doelgericht stapt hij verder naar de tentstokken en laadt tweemaal 1m80 in de kar. Zo samen is het een hoop oninteressant ijzer en plastiek, maar toch stap ik met een glimlach naar de kassa.

Die tentharingen zullen de tent op hun plaats houden. Die plaats is een stukje groen onder de bomen op een kleine camping in Spanje. Er is een beekje waar dammen gebouwd worden. Een zwembad voor bommetjes en persoonlijke records duikschatten opvissen. Hopelijk zijn er twee bomen in de buurt waar ik mijn hangmat tussen kan spannen. In mijn ereader ben ik nu al een boekenplankje 'zomer 2016' aan het vullen. Een mens moet toch iets doen in die hangmat.

Die tentstokken moeten de tarp mee omhoog houden. (Daar moet Lief ter plekke dan wel even een constructie voor uitdenken waar ik hem niet in stoor, elk diertje zijn pleziertje) Schaduw wanneer nodig, beschutting voor de regenbui die er ook bij hoort.

Ja, het is slechts een hoop plastiek en metaal, maar voor mij is het de vakantie in een karretje.

#Vakantiegemis

Op 1 september bungel ik altijd tussen 'oef' en 'och neen'.

'Oef' omdat er best wel wat dagen waren waar mijn kroost nog het meest leek op een doosje vuurpijlen en pakketje lucifers die wij nietsvermoedend samen in één potje dropten. Je moet niet veel schudden voor je vuurwerk hebt... en rook... en veel lawaai... en wat collateral damage (het spelbord van Monopoly en een grote vaas, om maar iets te noemen.)

Maar nu de boekentassen hun eerste rondje naar de schoolbanken achter de rug hebben. Nu er een handvol rollen kaftpapier wacht op schriften waar ze zich rond mogen vouwen en ik nog op zoek moet gaan naar passende turnschoenen, overvalt het 'och neen'-gevoel me steeds meer.
Want hoe luid en druk het er soms ook aan toe ging, mooi was ze zeker: de zomer van 2015.

Een klein stukje hemel

Ook met een rechterknie achter je linkeroor geplooid, raak je op je vakantiebestemming. (Hetzij ietwat dubbelgeklap en het vroeg een extra rondje stappen om alle vouwen weer uit mijn rug te strijken.)

Dit jaar sloegen we onze tent op in een klein stukje hemel. Weggestopt in de schaduw van grote eiken met uitzicht op de wijngaarden. Slechts plaats voor een handjevol campingbezoekers en voor de rest ruimte om te spelen, te rennen, te joelen, te zwemmen, insecten te vangen en te bestuderen, te luieren en lummelen. Toegegeven, ik moest eventjes zoeken naar twee bomen die dicht genoeg bij elkaar stonden om mijn hangmat te dragen, maar eenmaal dat euvel verholpen was, kon ik dit stukje hemel op geen enkel tekort meer betrappen.

Campingkind

Alleen op de camping is afwas zo kleurrijk (en ook ontspannend) 

Zeejong verenigd met de golven

Volgend jaar nemen we twee hangmatten mee

Tokkie, helft van het kippenroversduo Tokkie & Kokkie. Pikken je brood in zodra je niet kijkt. 

Visserscabanes zover het oog reikt

Zo mooi zijn ze thuis nooit. 

Tegen veel van mijn vakantieprincipes in lieten we heel wat plannen vliegen in de wind. Vaak deden we bommetjeswedstrijd in plaats van een mooie wandeling. Verdween de kroost in het speelbos met geitjes in plaats van de auto op weg om een stadje te bezoeken. De kratten met reisspelletjes en kleurboeken kwamen slecht sporadisch uit. Bestofte kinderen die met hooibalen een huis gebouwd hadden, des te meer.
Ik denk dat ik wat stil heb staan staren naar de dorre rechthoek waar onze tent stond onder de bomen, Het is moeilijk afscheid nemen van kleine stukjes hemel.

Origami voor gevorderden

De laatste weken groeiden de stapeltjes in ons huis zienderogen aan. Stapeltjes tent, tafeltjes en stoeltjes, kleren, speelgoed, luchtmatrassen en handdoeken doken overal in het huis op. De gang dreigde even dicht te slibben, tot we op tijd een noodopslagplaats in de berging openden.
En dan komt altijd het moment dat de hoop die mee moet op reis, naast de auto die je naar de bestemming zal brengen, gedeponeerd wordt.
Een uitdagend moment, zeker sinds we kamperen. 'Origami met bagage en auto' noemen we het sinds kort. Want als je handdoeken rond schepjes plooit kan je die makkelijk tussen de koelbox en het kampeertafeltje schuiven. Schoenenparen haal je uit elkaar en berg je respectievelijk op bij het reservewiel en tussen de pootjes van de klapstoelen in de dakkoffer.
Maar ook dit jaar is het weer gelukt.
Ik hoef alleen de rit lang mijn adem in te houden en mijn rechterbeen over mijn schouder plooien. Eitje!

Bijnavakantie

In mijn hoofd tel ik mee af met het schooljaar. Nog twee schooldagen na vandaag (of kom anderhalf) en dan is het klaar, voorbij en gedaan. Alhoewel er hier op de werkvloer al jarenlang geen schoolbel de grote vakantie inluidt, voelt 30 juni altijd als het einde van iets en het begin van iets nieuws.
Dat staat wat haaks op het feit dat ik op 1 juli en de dagen daarna evengoed op mijn werk verwacht wordt, tot het tijd is voor onze mini-versie van grote vakantie.

En toch gedragen de dagen in de zomermaanden zich wat anders in mijn hoofd. Het zijn dagen die de illusie in zich dragen dat tijd iets rekbaarder is en altijd net wat meer uit te smeren valt over al wat je wilt doen. Dagen waarop ik er geen graten in zie dat mijn kroost om 10 u. nog steeds buiten speelt. Dagen waarop we 's avonds het hele nest in de auto proppen om boterhammen op te eten in het zand van het strand. Dagen die ruimte hebben voor kleine plannen.

Wat zijn jouw kleine plannen voor deze zomer? 

#kruimelssummer

Op 1 september kaft ik boeken. Snor ik doosjes op waar er letters en cijfers in bewaard moeten worden. Diep ik turnzakken op en vul een stortvloed aan schoolbriefjes in.

Op 2 september valt mijn kwartje eindelijk. De zomer (lees vakantie) is voorbij. De herinneringen beginnen al aan de randjes op te krullen en te rafelen. Nadat de kroost mooi op tijd richting bed gestuurd werd (dat dan wel weer) diep ik ze op en kijk genietend terug. 

Druk aan het werk aan zijn eigen Minion-leger

Uitwaaien

View beats rain, toen wel nog. De dag nadien gleden we net onze berg niet af door overvloedige regen. 

Het kan altijd nog iets schever

Beste verjaardagscadeau ooit! Ook het hangmatgezelschap viel mee. 

Zoek de kroost

Campingkeuken

Zij zoeken de schatten

heel veel schatten 

en ik bewaak ze

Zelfs op de koudste augustusdagen blijft dit herfstkind volharden met blote armen, benen en voeten. 

Elk nadeel heeft zijn voordeel. Veel regen betekent ook veel regenbogen. 

Thuiskomen

Het vertrek leek vrij goed op vorig jaar. Al in zijn Chiro-uniform zodra zijn ogen open waren en een stortvloed aan 'wanneer vertrekken we', 'mag ik nu naar de trein?' en 'gaan we nu door?'
En zo was hij weer een week weg. Eén al glimlach en druk babbelend tegen vriendjes, net zoals ik hem het liefst zie vertrekken.
Het mooiste aan dat vertrekken is dat je een week later een kind met een hoofdstuk rijker terugkrijgt. Met blinkende ogen vliegt hij in mijn armen. Zijn haar ruikt naar bos en buitenlucht. Er hangt een waas van zand en kampvuur rond hem. Zijn benen staan vol bewijzen van bosspelen . De verhalen stromen honderduit en door elkaar. Ik kan er geen knoop aan vastknopen maar luister genietend naar zijn eigen avonturen. Ik bekijk hem met frisse ogen. Hij lijkt gegroeid, gebruind en simpelweg ouder. Heel even lijkt hij gloednieuw. Heel even, dan knuffelt hij zich tegen me en voelt alles weer als vanouds.
Hij is weer thuis.
We zijn weer compleet.

In de tent #2

In een tent zoemt al eens een vlieg rond of beukt een wesp woest tegen het plastieken raampje om buiten te raken. In een tent moet je niet verbaasd zijn dat er een kolonie mieren zich onder je tas vol kleren nestelde. Of als er bij thuiskomst een handvol oorwormen van het grondzeil tuimelt.
Geen erg.
Ik heb daar een knopje in mijn hoofd voor ontwikkeld. Zolang er geen insectenleger over mijn luchtmatras en slaapzak marcheert, storen ze mij niet. (En gelukkig kan het slaapcompartiment in onze tent hermetisch afgesloten worden als het op kriebelbeesten aankomt.)
Mijn kroost moet nog werken aan dat knopje. KleineMeid zat de eerste dag met opgetrokken benen en wijd opengesperde ogen in het campingstoeltje. 'Er loopt hier iets!' (Spoiler: het kwam goed. De derde dag bouwde ze huisjes voor de mieren)
KleineVent keerde dit jaar compleet van kamp. Van compleet panisch voor alles dat kruipt en vliegt naar collectioneur en kenner eerste klas. Met dank aan het campingvriendje R. met twee biologen als ouders.
'Er hangt een vlinderlarf aan hun tent en hij heeft al vijf zweefvliegen gevangen. Die zien er een beetje uit als een wesp, maar die kunnen niet steken. Ze hebben ook een citroenvlinder gevonden en een icarusblauwtje gezien.'
'....'

Memo to me. Volgend jaar nemen we potjes  mee waarin alle vangsten  kunnen tentoongesteld. En investeer ik in een gidsje om insecten te leren herkennen. Spaart me vrij veel van de volgende conversaties uit.
'Wat is dit?' *KleineVent duwt een zwart beestje met vleugels onder mijn neus*
'Euhm, een snorzoemvliegding.'¨
*Roloog* 'Ik vraag het wel aan R. zijn papa.'

In de tent

Geef mij een tent, een hangmat, een mooi uitzicht en één of twee campingvriendjes voor de kroost en ik ben een gelukkig mens.

In juli was dit een week lang mijn uitzicht. (En ja, ik kwam ook wel eens uit de hangmat). Daar achter die bomen zie je zover het oog reikt de Toscaanse heuvels. Met daarin Firenze, kleine riviertjes waarin je kan spetteren, stenen gooien en met de stroming meedrijven op de luchtmatras die je van een campingvriendje aftroggelde. Op die camping bakten ze 's avonds de heerlijkste pizza's die ik ooit at. Zag ik de vijfjarige dochter zonder blikken of blozen een hele pizza margarita wegstouwen waarna ze informeerde wat het dessert was. Ik dronk een sloot latte macchiato's weg met een kwart oog op mijn kroost op het speelplein en de rest op mijn boek. Ik keilde een hele middag lang duikschatten in het zwembad om te laten opduiken door mijn kroost. We wandelden door quasi verlaten Toscaanse dorpjes en vergaapten ons aan prachtige vergezichten.

Over de tweede week zwijgen we liever. Die week waar het weer keerde en we alleen regen geserveerd kregen. Over onze vlucht naar de kust en de vreselijkste camping waar we ooit op stonden.
De zomer van 2014 zal altijd  de zomer van camping la futa zijn.  Een aanrader als je houdt van groen, rust en frisse lucht. Mijden als kinderanimatie en een zwembad met tal van glijbanen een vereiste zijn.
Hou er wel rekening mee dat je wel eens de berg kan af glibberen bij een regenbui teveel (zoals bij ons jammer genoeg het geval was). Maar die eerste week was van ons. De berg, de zon, de heerlijke pizza's en de hangmat.

Spagaat

We zitten in de vakantie-spagaat. Die twee weken waar de kroost al in vakantiemodus is, maar wij nog op standje 'doorwerken, afwerken en deadlines' leven.
Zij willen in shorts, blote voeten en in de tuin rondhangen tot de zon ondergaat.
Wij willen ze in hun bed krijgen, zodat we zelf ook aan iets van slaap toekomen.
Zij willen naar het strand en leven met nog minder tijdsdruk dan tijdens het schooljaar.
Maar ook op een sportkamp moet je de klok redelijk respecteren.

Als tegenwicht leg ik stapeltjes zomer overal in huis. Shorts, kleedjes en speelgoed die we allemaal naast de tent in de autokoffer proberen te duwen. Duwen we iedereen de fiets op om na het eten het stad in te fietsen om een ijsje.

Ik ben er ook klaar mee.
Ik ben er ook klaar voor. Tijd, rust en ruimte.

Met de vingertoppen

Met mijn vingertoppen klem ik me nog vast aan het laatste restje zomer. De zomer die eigenlijk geen zomer meer is. Want er is alweer een wekker en die staat als vanouds opnieuw op ontiegelijk vroeg. Er moeten weer brooddozen gevuld en immer aanvullende to-do-lijsten worden afgewerkt.
'Het gewone leven', noemt Lief het. 'Dweilen met de kraan open', weerleg ik.

Er zijn plannen die in het water vallen. Door regenbuien, zieke kinderen, werkagenda's.
'Het gewone leven', mompelt Lief. 'Niet eerlijk', bries ik.

Ik heb heimwee naar die drie weken vol tijd, zon en mogelijkheden. Ik rek en strek me om ze dicht bij me te houden, maar de tijd raast door en neemt mij met zich mee.
Ik wil graag loslaten en zuchten: 'Hèhè, bijna voorbij. Blij dat het schooljaar weer begint.' Maar het lukt me niet. Ik klem me vast met kramp in mijn vingertoppen.

Misschien als de kleuren veranderen...

Zomaar een vakantieherinnering

De laatste avond van de laatste dag trok ik voor de laatste keer naar de oever van de rivier. In de achterhoede van KleineVent die moeiteloos laverend op de rotsblokken afdaalde tot waar de rivier ingedamd werd tot kleine vijvertjes. Daar waren de visjes en waar de visjes waren moest hij ook zijn.

Vissen deed ie met een drinkbeker en ons teiltje dat eigenlijk bestemd was voor de afwas. In zwemshort en waterschoenen, zijn uniform van de laatste dagen. Ik nestelde me op een dammetje en liet hem klimmen. Ik was overbodig. Enkel nodig voor het geval de visser een duik nam die dieper was dan gepland, overbodig dus.

Ik riep af en toe wat. Zo van 'voorzichtig' en 'let op' en misschien ook 'niet te diep'. Hij nam aan dat het voor de vorm was en luisterde er met geen enkel oor naar.
Na een tijdje liet ik het roepen vallen en keek ik gewoon. Hoe hij van rotsblok naar rotsblok sprong. Hoe hij zonder enige moeite kleine wriemelvissen wist te vangen met die drinkbeker. Hoe er een gouden glans op zijn rug geworpen werd door de ondergaande zon.

In het bijna donker werden de gevangen vissen opnieuw te water gelaten. Elk vergezeld van een 'da-haag'. Ik mompelde ook 'dag' maar niet voor de vissen. Wel voor de laatste avond van de laatste dag.

Donderstenen

Ik denk dat ik op maandag 7 januari wat onderuitgezakt aan mijn computer zat. Mijn mailbox liep alarmerend snel vol met mails. Er lag een aanzienlijke stapel te openen post, maar in plaats van mijn mouwen op te stropen en te kijken wat voor nieuws er zat tussen de 386 ongelezen berichten vouwde ik mijn handen om mijn warme koffiemok en keek naar buiten.

'Luister', zei ik tegen mezelf. 'Hoor je dat? Niets, absoluut niets. Geen ge-MAMAAAAAA! Geen gehuil, gejen, geduw en gesar.' Ik sloot mijn ogen en ademde diep in en uit.
Het was een volle veertiendaagse, die vakantie die rond Kerst en Nieuw plakt.
Ik ben niet uitgerust.
Ik ben niet uitgeslapen.
Ik ben zo mogelijk nog vermoeider dan voor de vakantie.
Twee donderstenen zitten daar voor een groot stuk tussen. Alle vakantieplannen en activiteiten ten spijt waren mijn kinderen twee magneten die in een mum van tijd aan elkaar plakken om dan stevig te knetteren. Kampen werden aangevallen en verwoest. Tekeningen verscheurd, knikkerbanen gesloopt en treinbanen verbouwd. Was de één vertrokken in zijn spel, marcheerde de ander er ostentatief door. Broers en zussen werden meermaals levende zitkussens, stootkussens en stormrammen. Op de tiende dag gingen mijn nekharen al bij de eerste gebrulde 'aanvalleuh'  (6.10 u.) rechtstaan.

Het deed dus deugd, dat eerste uur voor mijn beeldscherm en 's avonds kon ik eerste (en volgende) gebrulde 'aanvalleuh' opnieuw de baas. Een lichtgewicht van 1m14 vang ik zo op in mijn armen en keer ik moeiteloos enkele keren om. Die puf en zin krijg ik dan ook weer van een computer vol onbeantwoorde mails en iets teveel koffie.


.

Voer

Drie, bijna vier, las ik van kaft tot kaft. In mijn wereld een kenmerk van een geslaagde vakantie. Te verdwijnen tussen woorden op het strand, in het zachte maar krappe veldbed, voor de tent terwijl de kroost over het camping wegeltje raast, in de auto met een plensbui op het dak en slapende kroost op de achterbank, in de duinen en uiteindelijk weer thuis in bed.

Drie aanraders: Voor ik ga slapen - brandbaar - Negentien minuten - maar daar kon mijn vakantiestemming ook voor iets tussen zitten.

Prioriteiten

Het is weer van dattem, dattem en dattem.
De gang vult zich langzaam met lege bakken die gevuld moeten raken. Sommige kleren mogen niet meer gedragen worden, omdat de wasmachine geen zin heeft om de dag voor vertrek nog te draaien. Lief vult hele lijstjes met wat nog te kopen en wat nog te verzamelen. Ik speel opnieuw lokale GPS voor de verloren voorwerpen. KleineVent knipt elke dag een stukje van zijn 'en dan gaan we op reis kalender'. Lief buigt zich over de wegenkaarten voor je weet maar nooit. Ik twijfel of ik nog snel een grote strandtas, een rok voor mezelf en een halterkleedje voor KleineMeid stik.

En zo hebben we elk onze eigen stress.