Met mijn vingertoppen klem ik me nog vast aan het laatste restje zomer. De zomer die eigenlijk geen zomer meer is. Want er is alweer een wekker en die staat als vanouds opnieuw op ontiegelijk vroeg. Er moeten weer brooddozen gevuld en immer aanvullende to-do-lijsten worden afgewerkt.
'Het gewone leven', noemt Lief het. 'Dweilen met de kraan open', weerleg ik.
Er zijn plannen die in het water vallen. Door regenbuien, zieke kinderen, werkagenda's.
'Het gewone leven', mompelt Lief. 'Niet eerlijk', bries ik.
Ik heb heimwee naar die drie weken vol tijd, zon en mogelijkheden. Ik rek en strek me om ze dicht bij me te houden, maar de tijd raast door en neemt mij met zich mee.
Ik wil graag loslaten en zuchten: 'Hèhè, bijna voorbij. Blij dat het schooljaar weer begint.' Maar het lukt me niet. Ik klem me vast met kramp in mijn vingertoppen.
Misschien als de kleuren veranderen...
2 opmerkingen:
Mooi. En ja, ik ook.
Ach. Ik klem me ook vast en het heeft zelfs serieuze invloed op mijn humeur.
Wat een prachtige zomer was het. Het mag niet gedaan zijn!
Man is ook allang naar the real life, maar ik niet. Ik worstel mij de dag door en doe de moetens dingen. Maar het lukt nog niet zo goed.
Een reactie posten