Overal schoonheid, maar niet hier

Drie weken lang was er overal schoonheid. Wakker worden in de tent en het lichtspel van de eerste zonnestralen zien spelen op het doek van de binnentent. De krekels die (soms) oorverdovend luid zaten te zingen in de bomen. Gewoon de auto nemen langs de wijngaarden, hectares vol olijfbomen. Kilometers en kilometers niet meer dan groen en rotsen.
Dagelijks barste mijn hart telkens opnieuw een beetje van al het moois. Ik liet mijn boek soms aan de kant liggen. Gewoon om te kijken naar mijn kinderen die stenen zochten en over keien sprongen. Die een sprinkhaan ontdekt hadden en die achtervolgden over de hele camping. Het vakantieleven was schoon. Het rondkijken was schoon

En nu zit ik weer achter mijn scherm. Met een grote to-do-stapel links van me. Met een dezelfde witte muur voor me en een hart dat wat slapjes tegen de leuning hangt. Stiekem scroll ik af en toe door de momenten die ik Instagram-gewijs wel wist te vangen. En mijn hart barst weer een beetje. Van heimwee deze keer. Het was schoon...