Brokje

Ergens tussen mijn hart en mijn kin huist een brokje. Een klein onooglijk dingetje, eigenlijk. Maar van tijd tot tijd gaat het op wandel.
Als er iets schoons voor mijn ogen gebeurt, strekt het brokje zijn benen en klapt het na een ommetje door mijn borstkas een stoeltje open in mijn keel.

Mijn jongste danst in het toonmoment. Na vier noten en twee danspassen glijdt het zenuwachtige rimpeltje in haar voorhoofd weg. Ze glundert, straalt en wervelt. Mijn jongste die vaak veel te bang is, staat op de eerste rij en danst zich met de glimlach door de choreografie.

Ik slik en slik, maar het brokje blijft rustig in zijn stoeltje kijken. Pas bij het applaus blaast hij de aftocht en surft in een traan terug over mijn wang naar mijn hals.

Overal schoonheid #8

Thuis durven ze al eens te verdwalen tussen de Playmobil, Lego, speelkeukenspullen en tal van dozen vol knutselmateriaal. Inspiratieloos hangen ze in de kussens van de zetel voor de zwijgende televisie die niet aan mag.
De zon doet 's morgens moedig haar best en stalt veelbelovend haar stralen uit. Wij opperen van zee en strand en weken zo twee kinderen los uit hun verveling. Mag ik mijn boek mee? Mijn schep, voetbal, frisbee en vlieger? Braaf laad ik alles in de koffer van de auto, wetende dat geen van deze voorwerpen ook maar een korrel zand zal zien.
Wanneer de eerste zeelucht hun neus raakt, hollen ze de duinen op en rennen het strand op. Vier verdwaalpalen ver raken we. Dan laten ze zich zakken in het zand.
Hij bouwt een ingewikkeld fort, minutieus versierd met schelpenraampjes en zeewiervlaggetjes.
Zij tekent alle letters die de kleuterjuf in haar hoofdje goot levensgroot uit in het zand. Ik zie haar naam verschijnen en verdwijnen. Pogingen tot AMAM en hartjes die altijd zandkleurig zijn.

Overal schoonheid #7

Donderdagavond. Lang moeten werken. File daar waar je het wel verwacht, maar eigenlijk niet nodig hebt. Weten dat je maar een uur thuis hebt om te eten en het bad-bedritueel voor de volgende vergadering wacht. En dan een berichtje. 'Ik ben de tomaten vergeten. Stop jij nog even bij de supermarkt?'
Winkel in. Vloeken op jezelf dat je schoenen aan hebt die niet gemaakt zijn om te rennen.
Vloeken op het selfscansysteem dat hapert. Racen over de parking richting auto om dan stil te staan en te luisteren.

Twee auto's verder hingen twee kinderen over de autoradio. Hoogstwaarschijnlijk ook een moeder of een vader die snel-snel een ontbrekend ingrediënt uit de supermarkt moest opvissen. 'Blijf jullie maar even in de auto zitten', zullen ze te horen gekregen hebben.
Ik weet niet of de verantwoordelijke ouder ook bedoelde. 'Kruip naar voren en test het geluidsbereik van de boxen.' Ik wil liever ook niet weten hoe het nu gesteld is met hun trommelvliezen.
Ik herinner me wel hun stralende glimlach. Hun eigen privédisco op de bestuurderszetel van de auto (en een groot deel van de parking, ook). En die was goud waard.

Als je goed kijkt is er altijd iets moois te zien. In 'Overal schoonheid' probeer ik elke week iets moois dat ik zag te vangen in woorden.

Overal schoonheid #6

De zonnige zondag eindigde met een wolkbreuk.
Gaf ik mezelf rond één uur nog op mijn kop gaf omdat ik mijn sneakers en jeans aanhad in plaats van sandalen en rok. Om vijf uur deed ik het nogmaals. Ditmaal omdat mijn paraplu bivakeerde onder de trap en ik enkel een lichte pull aanhad en niet gedacht had aan een stevige regenjas.
We stonden in het midden van een provinciaal domein. Ver van de parking en haar auto's. Een kwartier stappen om precies te zijn. Tien seconden in de regen was al voldoende om waterdruppels tot op het vel te voelen, een kwartier daar gingen we ons niet aan wagen.
Gelukkig was het opendeurdag in het provinciaal domein. En bij opendeurdagen horen kraampjes waar je allerlei dingen kan doen. En bij die kraampjes komen partytenten. Waar we dus met zijn allen onder scholen. Dichtbijeen getroept tussen de tafels, stoelen en verzopen ballonnen.
Na een half uur begaven de naden van de partytent het, druppelde het water langs alle kanten naar binnen en was iedereen verkleumd maar leek het er niet op dat de regen snel zou stoppen.
Plots wees één vrouw naar de palen van de partytent.
'Als iedereen helpt, raken we nog relatief droog op de parking.'
Samen met nog twee anderen greep ik een paal, hieven we de partytent in de lucht en creëerden zo een gigantische paraplu. Met zijn allen marcheerden we over de brede boswegels tot aan de parking.
En eigenlijk had er nog iemand 'onder moeders paraplu' moeten inzetten.
Al was het maar omdat dat echt een mooi einde van dit stukje zou zijn.

Als je goed kijkt is er altijd iets moois te zien. In 'Overal schoonheid' probeer ik elke week iets moois dat ik zag te vangen in woorden.

Overal schoonheid, maar niet hier

Drie weken lang was er overal schoonheid. Wakker worden in de tent en het lichtspel van de eerste zonnestralen zien spelen op het doek van de binnentent. De krekels die (soms) oorverdovend luid zaten te zingen in de bomen. Gewoon de auto nemen langs de wijngaarden, hectares vol olijfbomen. Kilometers en kilometers niet meer dan groen en rotsen.
Dagelijks barste mijn hart telkens opnieuw een beetje van al het moois. Ik liet mijn boek soms aan de kant liggen. Gewoon om te kijken naar mijn kinderen die stenen zochten en over keien sprongen. Die een sprinkhaan ontdekt hadden en die achtervolgden over de hele camping. Het vakantieleven was schoon. Het rondkijken was schoon

En nu zit ik weer achter mijn scherm. Met een grote to-do-stapel links van me. Met een dezelfde witte muur voor me en een hart dat wat slapjes tegen de leuning hangt. Stiekem scroll ik af en toe door de momenten die ik Instagram-gewijs wel wist te vangen. En mijn hart barst weer een beetje. Van heimwee deze keer. Het was schoon...

Overal schoonheid # 5

De avond was zacht en warm. Ze rustte als een vederlichte trui op onze schouders. Het was een avond die loom en lui voortkabbelde. Een avond die even op je schouders tikt en je een stoel aanwijst. Alsof ze wil zeggen: 'Ga daar zitten, leg je voeten op een andere stoel. Neem iets fris en lekkers en zit. Doe eens even niets.'
Het tuinzwembad was nog maar een kwartier gesloten. Stil, omdat ze wisten dat de bedtijd om de hoek loerde, scharrelden enkele opgedroogde zwemmertjes in de hoeken van de tuin. Met een schijnbaar aureool van goud licht rondom hen.
Boven ons dobberden vijf luchtballonnen. Vijf kleurige vlekken tegen een canvas van lichtblauw.
Even wou ik opspringen, mijn telefoon grijpen en het beeld Instagramgewijs vastleggen. Maar dit gevoel zou niet te vangen zijn in een vierkant van vijf op vijf, wist ik alvorens ik één spier bewogen had. Dus bleef ik zitten. Met onze hoofden in onze nek wezen we de luchtballonnen na die ongestoord over ons heen dreven.

Als je goed kijkt is er altijd iets moois te zien. In 'Overal schoonheid' probeer ik elke week iets moois dat ik zag te vangen in woorden.

Overal schoonheid #4

Een rij, ergens in een winkel. De rij is zoals altijd te lang. De kassierster werkt zich duidelijk nog in in haar vakantiejob en de klant aan de kassa heeft een moeilijke vraag.
De tijd tikt weg en ik heb er al zo weinig over. In een sportkamp een gemeente verder kijken twee kinderen reikhalzend uit om door mij opgehaald te worden (zo heb ik het toch in mijn hoofd. In realiteit kijken ze even op, mompelen 'ben je daar al' en schommelen lustig verder.)

Uit de luidsprekers klinkt plots een vrolijk zomers liedje. Ik zie een voet ritmisch op de grond tikken. De witte haardos van de oudere man voor me knikt bijna onmerkbaar mee op het ritme. In mijn hoofd droom ik weg naar de avonden vol salsalessen en merk dat mijn heupen zacht heen en weer wiegen, net zoals die van de dame twee plekken voor me.
Eén liedje en heel even is het gewoon zomer.

Als je goed kijkt is er altijd iets moois te zien. In 'Overal schoonheid' probeer ik elke week iets moois dat ik zag te vangen in woorden.

Overal schoonheid #3

Op mijn rug in het gras. Tijdens één van die kostbare dagen dat de zon gul is met haar stralen en er even niets moet. Of toch. Liggen en kijken. Niet naar de wolken die voorbij drijven, ook niet naar de boomtoppen die wiegen in de wind of naar de bloemen die eindelijk kleur in de tuin brengen.
Ik ben niet alleen in de tuin.
Rond me rennen twee paar voeten. Twee paar handen klemmen elk een bellenblaaspotje vast. Twee stemmen blazen, wijzen en juichen als een bel de horde van de tuinschutting neemt.
Op mijn rug in het gras zie ik veel bellen, af en toe een zwaai van een arm of een zwiep haar. Ik voel veel bellenblaasspul spetteren in mijn gezicht en ben regelmatig te laat om een ongecontroleerde voet te ontwijken.
Ik zie gesloten ogen, bolle wangen en opperste concentratie. Ik zie troepen glinsterende bubbels hoger en hoger stijgen.


Als je goed kijkt is er altijd iets moois te zien. In 'Overal schoonheid' probeer ik elke week iets moois dat ik zag te vangen in woorden.

Overal schoonheid

Ze staat op een stoel, torent hoog boven het publiek uit.
Op het podium doen leerlingen waar ze al een maand aan werkten en voor oefenden. Ze lopen de pasjes die ze instudeerden. Ze doen de zwaai en draai die de juf hun voor toonde. Ze lopen trots af en aan in zelfgemaakte kostuums.
Ouders drommen samen rond het podium om een glimp op te vangen elk van hun eigen kroost, maar daar bovenop haar stoel ziet ze alles perfect, niet gehinderd door een zwaaiende hand of een lijf dat langer is dan het hare.
Wanneer haar dochters opkomen strekt ze zich zo lang mogelijk uit. Rond haar wordt geklapt en gejoeld, maar zij staat en kijkt. Ze zwaait niet, ze maakt geen foto's. Haar ogen zijn vastgelijmd aan het dansende kind. Uit haar ooghoek rolt een traan. Ze kijkt verder, zonder enige aanstalten om de traan weg te vegen. Langzaam rolt hij over haar wang tot hij breekt op haar glimlach.

Als je goed kijkt is er altijd iets moois te zien. In 'Overal schoonheid' probeer ik elke week iets moois dat ik zag te vangen in woorden.