Brokje

Ergens tussen mijn hart en mijn kin huist een brokje. Een klein onooglijk dingetje, eigenlijk. Maar van tijd tot tijd gaat het op wandel.
Als er iets schoons voor mijn ogen gebeurt, strekt het brokje zijn benen en klapt het na een ommetje door mijn borstkas een stoeltje open in mijn keel.

Mijn jongste danst in het toonmoment. Na vier noten en twee danspassen glijdt het zenuwachtige rimpeltje in haar voorhoofd weg. Ze glundert, straalt en wervelt. Mijn jongste die vaak veel te bang is, staat op de eerste rij en danst zich met de glimlach door de choreografie.

Ik slik en slik, maar het brokje blijft rustig in zijn stoeltje kijken. Pas bij het applaus blaast hij de aftocht en surft in een traan terug over mijn wang naar mijn hals.

Ik doe het morgen

Ik maak een afspraak bij de tandarts. Niet voor volgende week, maar pas over vier maanden. Tegen dan heb ik zeker die tandartsbibbers van me af weten te schudden. Ik vond het al heel wat van mezelf dat ik vandaag effectief de telefoon oppakte om mijn naam in het afsprakenboek te laten schrijven. Het stond nog maar drie maanden op mijn todo-lijstje.

Een uur vroeger opstaan om voor dag en dauw een rondje te gaan lopen, daar zie ik 's avonds om 19 u. best wel graten in. Overlopend van goede voornemens zet ik de wekker en leg ik alvast schoenen en loopgerief klaar. In het drukken op de snoozeknop ben ik ondertussen vrij bedreven, maar lopen met de opkomende zon, daar kwam het nog niet van.

Er staat een deadline te trappelen aan het eind van werkweek. Ik wist dat. Ik plande zelf de hele taak netjes in werkbare stukken in mijn agenda. Maar op de één of andere manier slopen er tientallen minder dringende (maar wel leukere) taken in de afgelopen dagen. Ik bekijk de berg werk die me nog rest met zweet in mijn handen, recht mijn schouders en spreek mezelf moed in. Er is geen probleem, want morgen zal ik mijn tanden erin zetten en doorbijten.

Ik schat mezelf altijd duizend man sterk in de toekomst. Maar ik lijk te vergeten is dat ik nog altijd die Kruimel van morgen ben. Ik schuif alles gezwind door naar morgen of

later in de ijdele overtuigen dat het klusje zal geklaard worden door een vernieuwde ik. Een Kruimel die niet doodmoe of inspiratieloos is. Maar er zitten gewoon wat uren, dagen of weken tussen mezelf en de afspraak, geen persoonswissel.

Het enige nadeel van al dat geschuif naar morgen is dat er op de duur heel wat losse eindjes wapperen in mijn hoofd. En als er genoeg eindjes wapperen, verander ik als bij toverslag in de daadkrachtige persoon die ik mezelf altijd waan. Dan regel ik, hak ik knopen door en ruim ik de nodige lijken in de kast op. Alleen om vijf uur opstaan om voor dag en dauw een rondje te gaan lopen, dat zal ik morgen wel eens doen, of de morgen daarna, of ... euh ... ooit

Mijn wijnkisten

Ze staan nog altijd even wankel op elkaar, torsen geluidloos letters, woorden en verhalen. Dit is mijn plek tussen trap en trap. Met mijn rug naar de deuren, onconfortabel geplooid over enkele treden is dit mijn deur naar 'weg'.
Waar anders dan hier kan ik, na een dag die te zwaar op mijn schouders woog, iets vinden als dit:

Twee

Destijds in kinderspelletjes kon je,
bv. als je veter was losgeraakt,
gewoon 'twee' zeggen, en dan stond je
even buitenspel, niemand mocht je dan nog aantikken.

Voor jou had dat moeten blijven gelden.
Dat je 'twee' zei, 'ik ben even
mijn man kwijt', en dat die de laatste tien jaar
dan niet hoefden mee te tellen.

Of dat je, in plaats van te sterven
gewoon verstoppertje speelde
en dat we je nog steeds
niet hadden gevonden.
(H. Deconinck)

Vijfjarenplan

Ik hou van jou. Hou jij van wat niet kan.
Hou jij van je capaciteiten, ik van je gebreken.
Jij van je trots, en ik van hoe die zacht kan breken
in mijn armen. Jij van je moed. Ik van je zwakte nu en dan.

Hou jij van de toekomst. Ik van wat voorbij is gegaan.
Hou jij van de honderd levens die je wilde leven.
Ik hou van dat ene dat is overgebleven
en van hoe je daarom zo ver weg kunt zijn dicht tegen me aan.

Ik hou van wat is. Jij van wat zou.
Hou jij van mij. Ik hou van jou.

(H. Deconinck)

Spiegel

Soms kijk ik naar mijn kinderen, maar zie mezelf. Als KleineVent voor de televisie zit en roept 'Ik ben Bliksem', net zoals ik vroeger ruziede met mijn neven over wie 'MiepMiep' mocht zijn als 'Roadrunner' speelde. Of hoe KleineVent duikboot speelt in een bad dat daar eigenlijk echt wel te klein voor is, hoe graag de grenzeloze fantasie van een kleuter het ook anders zou willen zien. Dan zie ik mezelf over de badrand gluren naar mijn moeder die met soppende sokken op het soppende badkamertapijt stond.
Of zoals KleineMeid zich gisterenavond vastklemde aan haar prentenboek. Geen knuffel was goed genoeg. Alleen wat Guido Van Genechten uit zijn tekengerei toverde.
Mijn slapende peuter, met een kartonnen prentenboek in haar armen geklemd. Het onmiskenbare bewijs dat ook zij enkele prioriteiten meekreeg via de navelstreng.


Zo, tot snel? Tot later? Ik weet het niet. Ik weet wel dat ik kriebelende schrijfvingers niet wil negeren.

In de lappenmand

Achterin mijn hoofd, boven mijn rechteroor zit een stukje over mijn dansende dochter.
In mijn linkerpink staat een stukje over 'moois' op wacht.
Vanuit mijn elleboog zakt een tekstje over 'vroeger 'richting mijn pols.
In mijn lijf rommelt het woord 'lappenmand'. Aan het laatste geef ik toe.

Over vliegen en Flow

Heeft u ook het gevoel dat u vliegt van hot naar her? In mijn geval van verjaardagsfeestje, naar het stoeltje het dichts bij de deur in het stemlokaal met de kieslijst in mijn hand tot vadertjesdag maal drie. En zo hing ik zondag wat hijgend in de touwen van het weekend. Met een gloeiende dochter op mijn buik.

Maandag drukten we samen op de pauzeknop.

Ik zorgde voor haar en zij voor mij. Door een gat in de middag te slapen en me zo de tijd te geven voor verse cake, de nieuwe Flow en koffie. Die dochter weet nu al wat vrouwen nodig hebben.

Zondag-heimwee

Heimwee naar een dag die traag mag gaan. Waar een tapijt plots de zee is. De bank een eiland en een wasmand de boot. Waar knuffels drenkelingen zijn en kleine ventjes, stoere helden.

Zachte Zondag
De hele zondag viel in het water. Nog voor ie goed wakker geworden was, werd ie van kop tot teen in het koude bad gekieperd. Een stevige buikgriep schoof de overige plannen naar de achtergrond en het zag er naar uit dat de zondag eentje zou worden in de categorie 'zien heelhuids door te komen'.
Maar toen waren daar Norah Jones, koffie en dit recept. Toen was er mijn dochter die een gat in de middag sliep en mijn zoon die samen met zijn fisher price poppetjes even naar zijn eigen wereld verhuisde.
En toen was er even tijd om te ademen. Niets te moeten. En mezelf een cadeautje te doen.

Stilletjes sterven
Ik zat stil te sterven in de rode pluche van het theater. De hoest die hardnekkig in mijn keel kriebelde slikte ik steevast door. Op drie rijen afstand van een stand-up comedian wil je immers niet teveel de aandacht op jezelf vestigen. Ik probeerde ongemerkt te hoesten, zoals je een nies kan inslikken. Maar een ingeslikte hoest neemt zijn revanche op de luchtpijp. Dan werpt ie daar een blokkade op om de af-en aanvoer van zuurstof tegen te houden. Werpt ie enkele paletten op het brandend vuur en gaat ie breedgeschouderd en stoer op en neer door je keel marcheren.
Een beetje met een purperen waas op mijn wangen zat ik stil te sterven in de rode pluche. En toen kreeg ik een muntje van mijn buurman.

Weg
Samen met 2009 en de pakjes onder de kerstboom is het plotsklaps weg. Het 'jingle bells-gevoel', het 'it's the season to be jolly' en ook de drang naar lichtjes en pinkelingskes.
Samen met 2010 verdween de kerstboom naar de tuin, de naalden in de vuilnisbak en de lichtjes onderin de kelder.
Het is tijd voor nieuw, groen en fris.

En om 2010 het goede voorbeeld te geven plantte ik deze middag drie hyacintjes op onze dressoirkast.

Dat begint hier goed

Ofwel hebben er te weinig mensen mij 'een goede gezondheid' gewenst.
Ofwel zal ik er vroeg vanaf zijn dit jaar.

Anyhow... ik ben ziek. Met de hoofdletter 'Z'
(en de rest mag u er zelf bij denken)

Kerstvakantie

Anno 2009:
laat slapen - zeer zeer zeer vroeg opstaan - om 6u45 met drie in bad - lang leve de digirecorder - ook lang leve plop en consorten - veel volk in huis - veel regen - de opberglimieten van ons huis testen - datzelfde huis stilaan in een speelgoedwinkel zien veranderen (danku oma en opa) - plannen maken voor een standje op de rommelmarkt na de vierde openvallende kast - kerstboom - kerstboomnaalden - KleineMeid vind kerstboomnaalden lekker - kerstboomnaalden uit kousenbroeken prutsen - nog vijf dagen - veel te kort

Mooi
De dag strekte zich wat leeg voor me uit. Dat doet Kerstmis sowieso al tien jaar, sinds zij er niet meer is. Daar kan geen kersbuche, gourmet of feestelijk versierde kerstboom tegenop.
Maar 2009 had een offensief gepland. Ik mocht uitslapen. Eén bonuspunt. Pakjesfestijn op het tapijt, verse boterkoeken en dito fruitsap en lieve wensen over de telefoon. Drie bonuspunten. Twee vermoeide ukken die een stuk in de middag sliepen en een kerstfilm voor ons. Door een lege stad wandelen en flarden van kerstmuziek opvangen.
En op de valreep - na bijna veertien maand - eindelijk een eerste tand voor KleineMeid.

Kerst 2009 eindigt bijzonder hoog in de toptien. Ik hoop voor u hetzelfde.

Gelukkig ligt er een laagje sneeuw over

Prut.

Dat is de uitschuiver die ik maakte en hoe mijn knie nu voelt.
Dat is de poetsvrouw die 8u en 9u20 een beetje dooreen haalde.
Dat is KleineVent die krijsend de klas binnengedragen moest worden omdat hij nog buiten wilde spelen.
Dat was het nieuws in mijn mailbox, maar nog meer het feit dat het via de mail ging.

Maar gelukkig ligt er nu een laagje sneeuw over.

Het is zover

"Op een zucht van de dertig word ik deze morgen wakker. Met een gefluisterde 'iep-iep-oera' van KleineMan en Kruimelpassende cadeautjes van Lief. Met gelukkig enkele nog steeds wilde en haalbare dromen in mijn hoofd. En een stamp tegen mijn navel toe van Puk."

... kon ik vorig jaar nog schrijven.
Vervang de zucht door 'een nieuwe voordeur'.
Vervang de 'gefluisterde iep-iep-oera' door een wilde 'lang zaze leve in de goria' met aangepaste dancemoves.
Vervang de stamp tegen mijn navel door een loeihard gebrul op het gezegende 5u10.
en dan kan je je een beeld vormen van deze eerste morgen met een '3' vooraan.
Maar Kruimelpassende cadeautjes zijn er altijd door mijn lieve Lief en die wilde en haalbare dromen zal ik altijd blijven hebben.

Al bij al, het is zo erg nog niet die 'dertig'
(daar, ik heb het durven schrijven)

Aftellen
Ik zit in het plezierige deel van aftellen, ik heb vingers genoeg om de resterende dagen te vertegenwoordigen.
Nog twee vingers: zoveel weken tot mijn 2 een 3 wordt.
Nog één vinger: zoveel keer nog slapen en het is (weeral) feest.
Nog drie vingers: zoveel weken tot 'we gaan er vandoor'
Als een klein kind hou ik mijn vingers af en toe voor mijn ogen. Het komt in zicht. En ik verlang, met lijf en leden.

Zand & Water
Het zit in die ene zandkorrel op zijn wang net onder zijn oog. Of neen, in die ene waterdruppel aan zijn oor. Neen, het zit zeker de zon die in zijn ogen glanst. Of wacht, volgens mij ligt het aan zijn witte tanden die ik van ver zie schitteren.
Terwijl de kleinste op mijn buik slaapt kijk ik hoe de grootste en de nog grotere samen een modderkasteel bouwen. Zo van hier nog een schep en daar nog eens goed aanstampen. Om dan als een ware held bovenop het bouwsel te staan. Handen hoog, glimlach breed. Een 'Kijk mama, Kijk!' en plons. En even is er geen grootste meer. Alleen een nog grotere die een proestend ventje uit het zoute water opvist.
Het zit in die ene zandkorrel, zeg ik je. Of neen, toch nog meer in de waterdruppels die glinsteren op hun joelende lijven.

Feest
De tent in de tuin heeft KleineVent al geadopteerd als zijn 'speelhuisje'. Zijn hele kleuter hebben&houden sleepte hij al het partyding in. Het gras is gemaaid, de planten zo goed en kwaad mogelijk gesnoeid, houtschors opnieuw op hun plek geveegd en er kwamen bloemen bij. Al zeg ik het zelf: onze tuin zag er nooit eerder zo fleurig uit.
Nu is het wachten. Wachten en hopen. Dat de zon morgen even vrolijk schijnt, dat oprecht uitgesproken woorden hun weg vinden naar het hart van iedereen die er zal zijn. Wachten op lekker eten en hopelijk een warme lenteavond. Maar vooral afwachten of KleineMeid nog steeds in haar kleedje past.

Moleskine - 18 maand
Ik blader terug in mijn agenda, zoekend naar oude namen die bij oude afspraken hoorden. Ik zoek door haastige aantekeningen, pijltjes die wijzen naar niets. Doorschrapte afspraken daar waar ik mezelf en eilandbewoner verplicht op de bank moest parkeren. Nog meer afspraken daar waar ik tegen alle verwachtingen weer vrij verklaard werd.
Ik grinnik bij vier november: gyn en een puntje.
Dat had ik zonder het toen al te weten juist.
Ik grijns bij vijf november: rondleiding verloskwartier.
Dat was niet meer nodig.
Ik verzucht bij de dagen daarna. Babybezoek, babyafspraken en vooral babyritme. Daarna wordt het stil in mijn agenda. Dagen, weken en maanden zijn leeg. De datumvakjes blinken me blanco toe. En ik zucht wanneer na pagina’s en pagina’s zwijgen de afspraken en to do lijstjes de pagina’s weer afrollen.
Ze zijn echt voorbij: mijn volle, lege dagen.

Vanaf nu elke woensdag
Ze is aan het spelen vertelt hij door de telefoon. Ik hoor hoe zijn glimlach zich van oor tot oor uitstrekt. Ze blaast belletjes en mept als een volleerde bokser tegen haar mobile. Ze gaan nog samen wandelen in de ochtendzon. Vanmiddag trekt hij met de grote en de kleine naar de speeltuin, want het wordt zo’n mooi weer.
Ik ben blij voor hen, maar merk ook dat ik mijn toetsen iets hardhandiger bespeel dan anders wanneer ik terug voor mijn scherm zit.