Ik maak een afspraak bij de tandarts. Niet voor volgende week, maar pas over vier maanden. Tegen dan heb ik zeker die tandartsbibbers van me af weten te schudden. Ik vond het al heel wat van mezelf dat ik vandaag effectief de telefoon oppakte om mijn naam in het afsprakenboek te laten schrijven. Het stond nog maar drie maanden op mijn todo-lijstje.
Een uur vroeger opstaan om voor dag en dauw een rondje te gaan lopen, daar zie ik 's avonds om 19 u. best wel graten in. Overlopend van goede voornemens zet ik de wekker en leg ik alvast schoenen en loopgerief klaar. In het drukken op de snoozeknop ben ik ondertussen vrij bedreven, maar lopen met de opkomende zon, daar kwam het nog niet van.
Er staat een deadline te trappelen aan het eind van werkweek. Ik wist dat. Ik plande zelf de hele taak netjes in werkbare stukken in mijn agenda. Maar op de één of andere manier slopen er tientallen minder dringende (maar wel leukere) taken in de afgelopen dagen. Ik bekijk de berg werk die me nog rest met zweet in mijn handen, recht mijn schouders en spreek mezelf moed in. Er is geen probleem, want morgen zal ik mijn tanden erin zetten en doorbijten.
Ik schat mezelf altijd duizend man sterk in de toekomst. Maar ik lijk te vergeten is dat ik nog altijd die Kruimel van morgen ben. Ik schuif alles gezwind door naar morgen of
later in de ijdele overtuigen dat het klusje zal geklaard worden door een vernieuwde ik. Een Kruimel die niet doodmoe of inspiratieloos is. Maar er zitten gewoon wat uren, dagen of weken tussen mezelf en de afspraak, geen persoonswissel.
Het enige nadeel van al dat geschuif naar morgen is dat er op de duur heel wat losse eindjes wapperen in mijn hoofd. En als er genoeg eindjes wapperen, verander ik als bij toverslag in de daadkrachtige persoon die ik mezelf altijd waan. Dan regel ik, hak ik knopen door en ruim ik de nodige lijken in de kast op. Alleen om vijf uur opstaan om voor dag en dauw een rondje te gaan lopen, dat zal ik morgen wel eens doen, of de morgen daarna, of ... euh ... ooit
