Ik maak een afspraak bij de tandarts. Niet voor volgende week, maar pas over vier maanden. Tegen dan heb ik zeker die tandartsbibbers van me af weten te schudden. Ik vond het al heel wat van mezelf dat ik vandaag effectief de telefoon oppakte om mijn naam in het afsprakenboek te laten schrijven. Het stond nog maar drie maanden op mijn todo-lijstje.
Een uur vroeger opstaan om voor dag en dauw een rondje te gaan lopen, daar zie ik 's avonds om 19 u. best wel graten in. Overlopend van goede voornemens zet ik de wekker en leg ik alvast schoenen en loopgerief klaar. In het drukken op de snoozeknop ben ik ondertussen vrij bedreven, maar lopen met de opkomende zon, daar kwam het nog niet van.
Er staat een deadline te trappelen aan het eind van werkweek. Ik wist dat. Ik plande zelf de hele taak netjes in werkbare stukken in mijn agenda. Maar op de één of andere manier slopen er tientallen minder dringende (maar wel leukere) taken in de afgelopen dagen. Ik bekijk de berg werk die me nog rest met zweet in mijn handen, recht mijn schouders en spreek mezelf moed in. Er is geen probleem, want morgen zal ik mijn tanden erin zetten en doorbijten.
Ik schat mezelf altijd duizend man sterk in de toekomst. Maar ik lijk te vergeten is dat ik nog altijd die Kruimel van morgen ben. Ik schuif alles gezwind door naar morgen of
later in de ijdele overtuigen dat het klusje zal geklaard worden door een vernieuwde ik. Een Kruimel die niet doodmoe of inspiratieloos is. Maar er zitten gewoon wat uren, dagen of weken tussen mezelf en de afspraak, geen persoonswissel.
Het enige nadeel van al dat geschuif naar morgen is dat er op de duur heel wat losse eindjes wapperen in mijn hoofd. En als er genoeg eindjes wapperen, verander ik als bij toverslag in de daadkrachtige persoon die ik mezelf altijd waan. Dan regel ik, hak ik knopen door en ruim ik de nodige lijken in de kast op. Alleen om vijf uur opstaan om voor dag en dauw een rondje te gaan lopen, dat zal ik morgen wel eens doen, of de morgen daarna, of ... euh ... ooit
6 opmerkingen:
O zo herkenbaar! Ik ben ook een uitsteller tot ik het gevoel krijg dat het niet meer verder kan, en ik alles in orde en afgewerkt wil hebben. Dan lukt het ineens wel.
dat durft nogal eens tegenvallen hé, dat je de volgende dag nog steeds dezelfde mens bent met evenveel (of even weinig) zin. Eén van de volgende morgens zal voor mij ook nog eens die daadkrachtige persoon tevoorschijn moeten toveren, het is er stilaan tijd voor aan het worden ;-)
En proficiat, de telefoon oppakken en een afspraak maken is de moeilijkste stap. Vind ik toch, want ik vind het makkelijker om de dag zelf gewoon op te dagen dan om voor een datum te moeten zorgen.
en nu zit ik met Belgian Asociality in mijn hoofd! ;-)
Mooi geschreven !! Als het een troost mag zijn , het wordt alsmaar later licht.. ;-) binnenkort om8 opv 5 ;-)
procrastination…heb ik ook, heel extreem zelfs
"Maar ik lijk te vergeten is dat ik nog altijd die Kruimel van morgen ben."
Heel herkenbaar en heel mooi omschreven.
Frustrerend he, maar blijven uitstellen en maar blijven hopen dat je ooit beter zal zijn dan vandaag. Deadlines helpen bij mij inderdaad ook wel om dan wat losse eindjes af te werken, al moet ik daar heel erg mee opletten. Als ik namelijk teveel losse eindjes creëer en ze te lang laat liggen, durft het ook al wel eens gebeuren dat ik helemaal niets meer kan regelen en geen enkele knoop meer doorgehakt krijg.
Een reactie posten