Geïnspireerd

bron: Flow Magazine

Flow is altijd inspirerend, maar het winterboek is dat helemaal. Met de special rond brieven schrijven die tsjokvol met mooi briefpapier, kaarten en envelopjes zit.
Het Flow Winterboek zette me aan het denken. De tijd dat ik echt brieven schreef ligt al heel ver achter me. Zelfs aan kaartjes op vakantie doe ik niet meer.
Maar al die papieren extra's zijn te mooi om niet te gebruiken. Terwijl ik het lichte postpapier voel, verlang ik naar het gevoel van een pen in mijn hand en voel woorden in mijn hoofd borrelen.
Alleen, naar wie schrijf ik een brief?
Misschien naar jou?
Ik ken je (meestal) niet. Maar je leest wel wat ik schrijf. Als ik het nu eens speciaal voor jou op papier zou zetten. Handgeschreven op mooi briefpapier, in een vrolijke enveloppe die wat kleur brengt tussen de dagelijkse rekeningen en reclame in de brievenbus...

Wil jij een brief van mij ontvangen?
Mail mij dan jouw adres door. Dan neem ik de tijd om neer te zitten met pen en papier.
Er is maar één voorwaarde. Je stuur ook een brief of een kaartje terug. : )

Om te onthouden, zo mooi

Op een avond zaten de eekhoorn en de mier naast elkaar op de bovenste tak van de beuk. Het was warm en stil en zij keken naar de toppen van de bomen en naar de sterren. Zij hadden honing gegeten en gepraat over de zon, de oever van de
rivier, brieven en vermoedens.
'Ik ga deze avond bewaren,' zei de mier. 'Vind je dat goed?' De eekhoorn keek hem verbaasd aan.
De mier haalde een klein zwart doosje te voorschijn. 'Hier zit ook al de verjaardag van de lijster in,' zei hij. 'De verjaardag van de lijster?' vroeg de eekhoorn.
'Ja,' zei de mier en hij pakte die verjaardag uit het doosje. En zij aten weer zoete kastanjetaart met vlierbessenroom, en ze dansten weer terwijl de nachtegaal zong en het vuurvliegje aan- en uitging, en ze zagen de snavel van de lijster weer glimmen van plezier. Het was de mooiste verjaardag die zij zich konden herinneren. De mier stopte hem weer in het doosje.
'Daar stop ik deze avond bij,' zei hij. 'Er zit al heel veel in.' Hij deed het doosje dicht, groette de eekhoorn en ging naar huis.

(Toon Tellegem)

Groot 

Na badtijd, terwijl ik armen en benen afdroog, zie ik het opeens . Hij is bijna geen kleuter meer. Er is iets groters in zijn trekken geslopen. Er straalt een soort honger van hem uit. In de bibliotheek weigert hij naar het voorlees halfuurtje te gaan. In plaats daarvan slaat hij zijn kamp op bij de natuurboeken en stapelt een toren van pizza aan encyclopedieën naast zich op. Hij hangt met open mond over prentjes met skeletten, vlinders en vogels allerhande.
'Mama, ik wou dat we hier woonden', mompelt hij. 'Dan had ik altijd zoveel boeken om in te kijken.'
Op zo'n momenten moet ik me inhouden om hem niet plat te knuffelen, want dat mag niet meer zomaar.
Groot worden, ik zei het al.
s' Avonds wil hij nog wel een verhaal, maar als hij echt mag kiezen nestelt hij zicht met een A4-tje, een potlood en 'Van kop tot staart' tegen zijn kussens in het licht van zijn leeslampje.

'Ik ga nog een beetje schrijven', mompelt hij terwijl ik zachtjes de deur dichttrek. (Op een kiertje, mama!)

Gelukkig is er nog zoiets als bedtijd voor volwassenen. En kan ik nog altijd ongestoord zijn kamer binnensluipen om hem opnieuw in te stoppen, het leeslampje uit te knippen en het A4tje uit zijn knuist te ontfutselen. Ik staar naar het A4tje, volgetekend met A's, T's en omgekeerde B's en E's. Hij draait zich om, trekt zijn knuffel onder zijn kin en smakt op zijn duim.
Hij is groot aan het worden, maar gelukkig zit hij nog aan de kleine kant van 'groot worden'. 

voor mama

Source: imgfave.com via lillian on Pinterest

Mijn wijnkisten

Ze staan nog altijd even wankel op elkaar, torsen geluidloos letters, woorden en verhalen. Dit is mijn plek tussen trap en trap. Met mijn rug naar de deuren, onconfortabel geplooid over enkele treden is dit mijn deur naar 'weg'.
Waar anders dan hier kan ik, na een dag die te zwaar op mijn schouders woog, iets vinden als dit:

Twee

Destijds in kinderspelletjes kon je,
bv. als je veter was losgeraakt,
gewoon 'twee' zeggen, en dan stond je
even buitenspel, niemand mocht je dan nog aantikken.

Voor jou had dat moeten blijven gelden.
Dat je 'twee' zei, 'ik ben even
mijn man kwijt', en dat die de laatste tien jaar
dan niet hoefden mee te tellen.

Of dat je, in plaats van te sterven
gewoon verstoppertje speelde
en dat we je nog steeds
niet hadden gevonden.
(H. Deconinck)

Vijfjarenplan

Ik hou van jou. Hou jij van wat niet kan.
Hou jij van je capaciteiten, ik van je gebreken.
Jij van je trots, en ik van hoe die zacht kan breken
in mijn armen. Jij van je moed. Ik van je zwakte nu en dan.

Hou jij van de toekomst. Ik van wat voorbij is gegaan.
Hou jij van de honderd levens die je wilde leven.
Ik hou van dat ene dat is overgebleven
en van hoe je daarom zo ver weg kunt zijn dicht tegen me aan.

Ik hou van wat is. Jij van wat zou.
Hou jij van mij. Ik hou van jou.

(H. Deconinck)

Annie

100 zou ze zijn vandaag. En daarom vis ik deze eens op. Lang geleden gehoord en nooit vergeten:

"Wanneer andere vrouwen stofzuigen, 's morgens om negen uur, of bedden opmaken of andijvie wassen, dan zit ik uit het raam te staren. Of ik lig op de bank. En niemand wil geloven dat dat werken is. Heel hard werken zelfs. En ik verdien er mijn brood mee. Ik lig dus op die bank en denk: Wat klinkt leuker: Ringel Rangel Ronde, of Ringel Rangel Roezemoes? Soms kan ik een kwartier met zo'n probleem bezig zijn. Er kwam eens een schilder de kamer behangen. Gaat uw gang maar, zei ik, dan werk ik ook gewoon door. Hij zag mij op de bank liggen en vond het duidelijk vreemd, maar liet niets merken. Na een uurtje zei hij: Moet u nou niet ‘s een beetje rusten?”

maar ook deze,

Aan een klein meisje

Dit is het land, waar grote mensen wonen.
Je hoeft er nog niet in: het is er boos.
Er zijn geen feeën meer, er zijn hormonen,
en altijd is er weer wat anders loos.

En in dit lang zijn alle avonturen
hetzelfde, van een man en van een vrouw.
En achter elke muur zijn and’re muren
en nooit een eenhoorn of een bietebauw.

En alle dingen hebben hier twee kanten
en alle teddyberen zijn hier dood.
En boze stukken staan in boze kranten
en dat doen boze mannen voor hun brood.

Een bos is hier alleen maar een boel bomen
en de soldaten zijn niet meer van tin.
Dit is het lang waar grote mensen wonen…
Wees maar niet bang. Je hoeft er nog niet in.
(Annie M.G. Schmidt)

Spiegel

Soms kijk ik naar mijn kinderen, maar zie mezelf. Als KleineVent voor de televisie zit en roept 'Ik ben Bliksem', net zoals ik vroeger ruziede met mijn neven over wie 'MiepMiep' mocht zijn als 'Roadrunner' speelde. Of hoe KleineVent duikboot speelt in een bad dat daar eigenlijk echt wel te klein voor is, hoe graag de grenzeloze fantasie van een kleuter het ook anders zou willen zien. Dan zie ik mezelf over de badrand gluren naar mijn moeder die met soppende sokken op het soppende badkamertapijt stond.
Of zoals KleineMeid zich gisterenavond vastklemde aan haar prentenboek. Geen knuffel was goed genoeg. Alleen wat Guido Van Genechten uit zijn tekengerei toverde.
Mijn slapende peuter, met een kartonnen prentenboek in haar armen geklemd. Het onmiskenbare bewijs dat ook zij enkele prioriteiten meekreeg via de navelstreng.


Zo, tot snel? Tot later? Ik weet het niet. Ik weet wel dat ik kriebelende schrijfvingers niet wil negeren.

Ik hartje mijn blog

Niets leuker dan in de archieven van mijn blog rondneuzen.

Het is een aangename soort van navelstaren. Of een ontmoeting met al de Kruimels die ik hier al was. De doodvermoeide, de razende, de verliefde, de verdrietige, de gelukkige. En dan lees ik van die keer dat ik een eilandbewoner mijn ingewanden dooreen schopte. Of die keer dat ik plots geen werk meer had. En die keer dat ik geen letter uit mijn vingers geperst kreeg.

Het is mijn online equivalent van rommelen in die doos vol souvenirs van vroeger. En een geruststelling ook. Het bewijs dat heel veel wel ooit weer goed komt: die tenen die zag ik terug. kinderen slapen ooit wel eens door. Dat verdriet nooit verdwijnt, maar wel zachter wordt. Dat boos worden deugd kan doen, maar dat ik nu al niet meer weet waarom ik toen zo woest was. Dat de gelukkige stukjes, mij nog steeds doen glimlachen.

Maar vooral... een feest van herkenning. Dat stukje van gisteren, bijvoorbeeld? Dat verscheen al eens in de hij-vorm ergens in januari 2007.

Want dat is het leukste. Al die keren, die zomaar nog een keer kunnen.

Verleerd

Hoe het komt, ik weet het niet, maar ik ben het verleerd. Vroeger had ik mijn pen altijd in de aanslag en voelde ik me verloren als ik geen papier bij had. Ik kon niet schrijven met een klavier. Niet echt schrijven. Het uitdenken gebeurde op papier, het uitwerken op scherm. Nu is het papier er nog voor een aanzet van vier woorden, als het wat meezit. Op scherm schrijf ik bijna zo snel als ik denk. Op papier ben ik mezelf minstens een alinea voor.
En toch mis ik het. Papier heeft iets. Een notaboek in je tas heeft zoveel meer charme dan één of ander technologisch hoogstandje. Maar om die woordenberg in mijn hoofd, zou ik bijna overwegen om er één aan te schaffen.

Word ik ondanks alles dan toch meer digitaal dan ik dacht?


Wat ben jij verleerd in de loop der jaren?

Vertellen

Waarom was ik er nooit eerder opgekomen? Ik moest gewoon alles samen optellen. Ik zit elke dag twee uur in de auto. Ik hou van verhalen. Ik hou van voorgelezen te worden. En toen ik deze week de nieuwe afdeling luisterboeken in de bib zag staan viel alles met een grote 'aha' op z'n plaats.
Sinds maandag knars ik niet meer zo hard wanneer ik de auto moeizaam door de ochtend- of avondspits loods. Mijn auto is een gezellige ruimte geworden die Tommy Wieringa vult met zijn stem. Terwijl hij vertelt, rij de dagelijkse rit huis - werk, werk - huis, maar woon met een half oor in de wereld van Joe Speedboot.

En jij? Ooit al een veel te late aha-erlebnis gehad?

Nachttafelschatten

Er ligt een notaboek in mijn nachttafel. In een vlaag van opruimwoede zag ik haar tussen eenzame sokken en enkele verkreukte verpakkingen paracetamol uitpiepen.
Een archeologische vondst in mijn slaapkamer. Eentje die dateert uit het tijdperk dat ik minstens twee dagen per week maar moest opstaan als ik dat wou. En hoe ik dan vaak even zat te schrijven.
De laatste schrijfsels dateerden van een week voor KleineVent's geboorte. Sindsdien sta ik op wanneer mijn kinderen genoeg hebben van hun bed. En dat is altijd veel te vroeg voor geschrijf.
Sindsdien zitten dagen zo propvol dat er weinig tijd is voor gemijmer met blad en pen.
Toch liet ik het notaboek nog zitten, daar in een opgeruimde lade. Want ik weet dat die tijd er weer aankomt. Dat ze mij niet voor alles nodig zullen hebben. Dat ik ze met een gerust hart zelf het ontbijt kan laten maken.

En als ik eerlijk ben? Nu mis mijn tijd met mijn notaboek.
En later? Zal ik mijmerend terugdenken aan nu. Hopelijk met blad en pen.

Weglezen
Ik doe mezelf een belofte. Vanavond mag ik ver dwalen, zelfs tijdreizen als ik zin heb. Vanavond mag ik me laten meevoeren naar onbekende levens.
Ongestreken was kan nog even in kreukels blijven liggen. Opwaaiend stof mag zich in de hoeken nestelen. Minder glimmende kranen moeten nog maar even dof blijven.
Deze avond loop ik de boekhandel binnen en laat een last-minute inpakken. Een all-in pakket van duizenden letters.

Tips voor een mooie bestemming?
Iemand?

Wat en hoe hij
ook eenmaal worden zal

nu is hij zo
jaag hem niet op
koester hem
elke dag is er een

jaag hem niet op
nu is hij zo
en nooit meer zo

(Otto Dicke/Hans Bouma)

Het leesleven zoals het is...
Ziek en vermomd als een paddestoel hangt ze op mijn schoot. Tussen de rode blaasjes zie ik hier en daar nog een stukje KleineMeid. Geworteld tegen mijn buik is ze vastberaden de dag door te komen.
Ik wil haar troosten met wat ik het beste ken en pluk een prentenboek uit de kast. Met lege ogen kijkt ze naar de prenten. Geen 'boeh' of 'kotkot' die haar een glimlach kan ontlokken. En terwijl ik me inleef in de wondere wereld van de boerderij dwalen haar ogen weg om te blijven haken aan KleineVent's blokkendoos.
Een laatste 'i-a' verjaagt haar definitief van mijn schoot. Piepend wiebelt ze naar de blokken en daar verschijnt de glimlach die ik haar wou ontlokken.
Ze duwt het prentenboek uit mijn handen wanneer ik me naast haar laat zakken op het tapijt en propt twee blokken in mijn handen met een doelgerichte 'da'. Ik mag torens bouwen.

Was ze niet uit mijn buik gekropen, ik begon me vragen te stellen...

Helemaal en zalig verdwaald

Uitslaapdagen
Het was mijn uitslaapdag, (Ja, wij hebben uitslaapdagen. Met twee kinderen die houden van het holst van de nacht en het krieken van de morgen is slaap een schaars goed. En dan verdeel je dat netjes en eerlijk. Met de lat ernaast als het moet.), maar het slapen zelf lukte me niet meer. En uit een donker hoekje uit mijn geheugen kwam een herinnering aanvliegen. Eentje met zondagmorgens in de hoofdrol, koffie op het nachttafeltje, nog diep onder de deken verdiept in mijn boek.

Laten we dat doen!

Of niet, vond Lief die verbouwereerd keek naar mijn wakkere ogen, nachtlampje en alertheid: Dat kan je ook beneden doen! Wat hij niet zei: en ondertussen op onze twee letten, terwijl ik terug in bed kruip.

Neen, ik denk dat ik nog wat ga slapen, mompel ik. Boek op de grond, lampje uit, neus onder de deken. Tot ie vier stappen weg is. Want stiekem lezen, is nog net dat beetje leuker

Abcdefghijklmnopqrstuvwxyz

Ik geef de c een duwtje tot ie hobbelend op zijn rug kiepert. Vlug gris ik de s uit het alfabet en wapper die open. De m,h, k, x en d gebruik ik om de deur te blokkeren. Met de o als hoofdkussen en de zachte s als deken nestel ik me in de holte van c. Ik laat me wiegen en hang de z in een tekstballon boven mijn hoofd.

In tijden van eindredactie
Ik heb een hekel aan gecentreerde teksten. Aan een allegaartje van vet, onderlijnd cursief én in een kleurtje. Ik heb een hekel aan WordArt, aan uitgelijnde teksten en lettergrootte punt 14.
Maar vooral en bovenal heb ik een hartgrondige en gloeiende hekel aan Comic Sans MS.

Zo, dat lucht op

Ik wil graag de juf bedanken die mij leerde schrijven...

Ik zag em al verschillende keren voorbijkomen op sites waar ik rondneus om inspiratie (en vooral durf) op te doen voor een zeer basis naaiprojectje. De 'Honest Scrap Award. Oorspronkelijk een 'scrap'-award die zijn weg vond naar bloggers die handig zijn met naald en draad is uiteindelijk hier beland. Bij iemand die nog net letters op een rij kan zetten. Dank je Prutsen, Jessie en Luna...

Nu nog 10 dingen over mezelf vertellen. 10 dingen die jullie geacht zijn nog niet te weten.

1. Ik ben zelf een winterjas aan het naaien. En ben zelfs van plan om die te dragen.
2. Ik ben beginnen bloggen door Webkim.
3. Vroeger at ik bij wijze van knabbel een potje augurken in één keer leeg.
4. Als ik een liedje graag hoor, draai ik het zodanig vaak dat iedereen in mijn omgeving het beu is. Behalve ik. Ik draai het nog eens.
5. Ik was 8 toen ik voor de klas vertelde dat ik iets met schrijven wou doen. En kijk, dat doe ik nu ook - min of meer.
6. Als het helemaal aan mij gelegen had, heette Jasper Nils. Ja, naar die jongen met zijn hamster Kruimel.
7. Belangrijke periodes uit mijn leven, herinner ik me aan de hand van geuren.
8. Ik carpool en dat is super. Maar de dagen dat er niet wordt samen gereden geniet ik er driedubbel van om de radio onverantwoord luid te zetten.
9. Mijn auto is een rijdende vuilnisbak, althans volgens mijn Lief.
10. Ik word heel erg binnenkort tante.

En nu nog doorgeven aan mensen die elk op hun eigen manier handig zijn met letters:

Tijdtussendoor
KleineClarisse&Co
Kerygma

Ik heb vele liefdes

Het is erin gegroeid. Erin gesleten, zeg maar. Van noodzaak tot rustmoment waar ik elke dag opnieuw naar uitkijk.
Toen het rondwandelen en wiegen overbodig gemaakt werd door het simpelweg ‘er zijn’. Op dat moment nam ik ‘Schaduw van de Wind’ erbij. Want ik kan in twee werelden zijn: daar in Barcelona met één oor gereserveerd voor mijn dochter die de slaap naar haar bedje lokt.
Een stapel houdt samen met mij de wacht. ‘Lelieblank en scharlakenrood’ soest geduldig bovenop ‘Jonathan Strange & Mr. Norrel’ die op zijn beurt de laatste pagina van ‘Boetekleed’ afwacht. Op dagen die starten met een knal en doorrazen tot ik de tijd vind om stil te vallen is dit mijn schuilplek. Een moment dat niets meer behelst dan een makkelijke zetel, voorzichtig licht dat mijn dochter niet wekt en een wereld tussen de regels.

Ik heb vele liefdes. Heel wat daarvan hebben een naam, anderen zijn een gevoel en één van die liefdes gaat uit naar het alfabet en wondermooie woorden.