Knipoog

De stad knipoogde deze middag naar mij.
Meestal is ze nukkig en grauw. Met mensen die zich door de ochtend haasten. Opengescheurde vuilniszakken als obstakels op het voetpad. Stinkende resten weekend in portalen en een hondendrol aan de voordeur.
Maar deze middag was ze wondermooi, de stad.
In de fontein speelden twee jongens. Alles uit behalve het ondergoed.
De zon scheen de lucht blauw. Het beste cliché dat er is.
Op het plein voetbalde een tros kinderen met een balletje aluminiumfolie. Klanken van gitaar en accordeon dwarrelden over het plein. Twee jongen kerels speelden iets vrolijks dat aan 'Junglebook' deed denken.
In mij ging iets dartelen en ik knipoogde terug naar de stad.

De foto die ik niet maakte #14

De zon poetst de lucht blauw tijdens één van die zeldzame lenteprikken in de staart van de winter. Het grijze geplens van regen ruimt voor heel even - een uur als we geluk hebben - plaats voor af en toe een aarzelende zonnestraal op je rug.
Ik fiets langs de Brugse Vesten. Het prille gras lijkt door een batterij instagramfilters gehaald te zijn. De levendige kleuren knallen me tegemoet terwijl ik rond de plassen slalom.

Daar waar een troep krokussen, sneeuwklokjes en narcissen collectief en kleurrijk hun kop opstaken, staat ook hij. Niet meer in de lente van zijn leven. (Eerder tegen het einde van een lange herfst.)
Tussen duim en wijsvinger houdt hij een klein bosje. Vier narcissen en een sneeuwklokje.
Het bosje lente kan niet wedijveren met de blik op zijn gezicht.
Een grijns zo breed als een driejarige die een extra snoepje kreeg.

Geïnspireerd

bron: Flow Magazine

Flow is altijd inspirerend, maar het winterboek is dat helemaal. Met de special rond brieven schrijven die tsjokvol met mooi briefpapier, kaarten en envelopjes zit.
Het Flow Winterboek zette me aan het denken. De tijd dat ik echt brieven schreef ligt al heel ver achter me. Zelfs aan kaartjes op vakantie doe ik niet meer.
Maar al die papieren extra's zijn te mooi om niet te gebruiken. Terwijl ik het lichte postpapier voel, verlang ik naar het gevoel van een pen in mijn hand en voel woorden in mijn hoofd borrelen.
Alleen, naar wie schrijf ik een brief?
Misschien naar jou?
Ik ken je (meestal) niet. Maar je leest wel wat ik schrijf. Als ik het nu eens speciaal voor jou op papier zou zetten. Handgeschreven op mooi briefpapier, in een vrolijke enveloppe die wat kleur brengt tussen de dagelijkse rekeningen en reclame in de brievenbus...

Wil jij een brief van mij ontvangen?
Mail mij dan jouw adres door. Dan neem ik de tijd om neer te zitten met pen en papier.
Er is maar één voorwaarde. Je stuur ook een brief of een kaartje terug. : )