Vogels tellen

Verscholen achter het raam van het tuinbureau is mijn blik vastgelijmd aan het voederplekje in de tuin. Gewapend met de tellijst van het Grote Vogelweekend (en geflankeerd door de kat) staarde ik dit weekend ik een kwartier lang... vooral naar vogels die overvliegen. 

Ik hoor getsjilp boven me, links en rechts, maar zie geen enkele vleugelslag of voorbijschietende schicht.  De mussen, merels, duiven en kauwen die anders quasi permanent de tuin bevolken hebben de memo duidelijk gemist. 

Na een kwartier staren en me afvragen of ik misschien net het middagdutje van alle gevederde wezens trof, landt één enkele koolmees op een bengelende vetbol. Verheugd cirkel ik een rondje op het tellijstje.

De foto die ik niet maakte #17

Pimpelmees. Zeg die naam eens driemaal na elkaar.

Ik weet niet hoe het bij jou werkt, maar ik word er vrolijk van. Het is een woordje dat over je lippen lijkt te huppelen en met de sss nog even je  mondhoeken met een klein rukje omhoog trekt.

Voor het raam van mijn tuinbureau hangen twee voederhuisjes en sindsdien is de krulwilg in onze tuin de hangplek voor mussen, koolmezen en pimpelmezen. Het vetblokje werd na een week gereduceerd tot gatenkaas en de voorraad zaadjes zakt zienderogen.

Vandaag schijnt een heldere winterzon aan een blauwe lucht, de laatste dappere gele krulwilgblaadjes zeilen tollend naar beneden en drie pimpelmezen schuiven op het zwarte snoer van de lichtslinger die voor het raam hangt.

Ik tel ze: pim-pel-mees-pim-pel-mees-pim-pel-mees.
Mijn mondhoeken krullen zich in een lach.

Vertrek (de foto die ik ook niet maakte)

De koffer waar hij - mits wat proppen - zelf in zou passen houdt zijn stuiterende passen vrolijk ratelend bij.
Op de parking schiet hij heen en weer tussen een laatste knuffel en het plekje in de rij om een goed plaatsje op de bus te veroveren.
'Nog even samen op de foto?' opper ik op het moment dat de leiding roept dat ze gaan vertrekken. Hij schiet naar zijn plaats in de rij. Zijn blik gericht op de busdeur. Zijn hand verontschuldigend wapperend boven de hoofden van de medeskiërs.
Op de bus drukt hij zijn neus tegen het raam. Hij zwaait. Eén al glimlach en grijns.

Ik zwaai.
De bus start en draait de weg op.
Ik zwaai. Hij blijft kijken, glimt nog harder en zwaait zijn vriendje net geen bloedneus.
De bus rijdt de straat uit.
Ik zwaai.
De bus draait de hoek om en verdwijn uit het zicht.
Ik zwaai.

Ik nam geen enkele foto, maar hij plakt op mijn netvlies.
Glimmend en zwaaiend.

De foto die ik niet maakte #16

Mijn voeten malen op de trappers. De wind beukt hardhandig terug en ik maak slechts milimeters.
Regen gutst met koude vlagen rond. Niet het gestage gedruppel dat ons land kenmerkt, maar venijnige vlagen die snijden in elke millimeter blote huid die ze weten te vinden.
Het oker van de herfst is net opgeslokt door het vallen van de nacht. Lantaarnlichten markeren de lange weg rechtdoor die ik nog te ploeteren heb. Ik worstel me een weg door draaikolken vol tollende herfstbladeren.

Links van me gloeit een groot raam warm naar de buitenwereld. Een van de weinige huishoudens die het onweer niet buitensloot met een rolluik of gesloten gordijn.
Een jonge vrouw zit in de zetel. Een stapel kussens in haar rug, een deken over haar benen. Aan de andere kant van de kamer gloeit een brandende haard.

Ik ploeter door de regen en plassen. Langzaam lopen mijn schoenen vol. Mijn sokken slurpen gulzig het water op. De wind beukt, de regen striemt. Ik maak millimeters.
Millimeters naar mijn eigen warme nest waar droge sokken en zachte dekens wachten.

De foto die ik niet maakte #15

Hij speurt het strand af met slechts één doel: zelf een haaientand vinden.
Niet krijgen van een gulle passant, niet kopen. Gewoon zelf vinden in het zand.
Hij krult zich op als een komma. Zijn rug blinkt van het vers gespoten laagje zonnecréme. Zijn haar piekt naar de vier windrichtingen
Zeef in het zand, spoelen en zoeken. Hij staat op een eindeloze repeat.
Zeven, spoelen en zoeken.
Zeven, spoelen en zoeken

Tot hij opveert. Als een uitroepteken strekt hij zicht uit.
Zijn schreeuw galmt over het hele strand. 'Gevonden!'

De foto die ik niet maakte #14

De zon poetst de lucht blauw tijdens één van die zeldzame lenteprikken in de staart van de winter. Het grijze geplens van regen ruimt voor heel even - een uur als we geluk hebben - plaats voor af en toe een aarzelende zonnestraal op je rug.
Ik fiets langs de Brugse Vesten. Het prille gras lijkt door een batterij instagramfilters gehaald te zijn. De levendige kleuren knallen me tegemoet terwijl ik rond de plassen slalom.

Daar waar een troep krokussen, sneeuwklokjes en narcissen collectief en kleurrijk hun kop opstaken, staat ook hij. Niet meer in de lente van zijn leven. (Eerder tegen het einde van een lange herfst.)
Tussen duim en wijsvinger houdt hij een klein bosje. Vier narcissen en een sneeuwklokje.
Het bosje lente kan niet wedijveren met de blik op zijn gezicht.
Een grijns zo breed als een driejarige die een extra snoepje kreeg.

De foto die ik niet maakte #13

De chloorgeur van het zwembad vermengt zich met de tonen van 'Can't stop the feeling' wanneer ik de kleedruimte inloop.

Onder het deurtje van een kleedhokje pletsen twee voeten in de maat met Justin. Ze springen over een roze badpakje, dat straks bij ons aan het droogrek komt te hangen.

Justin zingt en de voeten van mijn jongste shaken.
Ik zie de punt van een bekende helrode handdoek heel het liedje lang boven het deurtje uit zwieren.
De rest zit netjes verborgen achter de gesloten deur van het kleedhokje.

Maar gelukkig werkt mijn fantasie prima.

De foto die ik niet maakte #12

Verdwenen. Tussen de hopen wit badschuim.
Twee ogen priemen zich een baan door knisperende belletjes.
Ze is een maxi Ness in een mini Loch.
Bakster van (niet te vreten) schuimtaartjes.
Kapitein van een verdwenen schip.
Hoedster van een school meerminnen.
Ze is een storm op zee in de witte ovaal van het bad.

De foto die ik niet maakte #11

Met twee zwieren ze in de hangmat. Een pakket giechels en gillen op touwtjes tussen twee bomen. Vriendschap voor het leven gepropt in de tijd dat de tent hier opgezet staat. Blond en bruin haar wappert dooreen wanneer ze schommelen.
De cocon stof, een halve meter voor de grond beslaat de wereld. Een boot, een storm, een onbewoond eiland?  Alleen zij weten het.

(camping Catalonië - juni 2016) 

de foto die ik niet maakte #10

Het aanrecht is een doolhof van gebroken eierschalen, gardes en kommetjes met een bodempje eierdooier. De restant van iets te enthousiast afgewogen bloem legt een witte laag op het zwarte keukenblad.
Zij verdeelt het cakebeslag eerlijk tussen de bakvorm en haar eigen mond.
Ik wijs. 'Er hangt iets aan je wang!'
Met een cakebesmeerde hand poetst ze het kleine chocoladevlekje open tot een 5 o'clock shadow waar Guy Van Sande voor zou tekenen.
'Beter zo?'
'Veel beter.'

De foto die ik niet maakte #9

Voor de vorm negeerden we dat hij om half vijf al riep of hij mocht opstaan. Voor diezelfde vorm negeerden we ook het licht dat we hoorden aanknippen en het gerommel in de boekenkast.
Toen we op een iets doenbaarder uur zacht langs zijn deur slopen om zijn zus wakker te schudden hoorden we geschuifel, gebonk en verdween de streep licht aan zijn deur als bij toverslag.
Met gefluisterd verjaardagsgezang slopen we zacht de kamer binnen. Zijn haar piekte van onder het dekbed uit. Zijn knuffel achteloos tegen zijn wang. De kersverse negenjarige was ogenschijnlijk één hoopje slaap.
Maar dan wel een hoopje met stijf dichtgeknepen ogen en een glimlach van oor tot oor.

De foto die ik niet maakte #8

Ze lag nog maar eens op een ziekenhuisbedje. (Vijfde keer dit jaar, halverwege de tienbeurtenkaart, niet dat we tellen hoor.) Ditmaal met een gat in haar wenkbrauw. Bedsalto's durven al eens verkeerd uitpakken, bewees ze die avond met verve.
Ogen stijf dichtgeknepen, doekje in haar vuist gekneld, 'geen spuitje - geen spuitje - geen spuitje' als een mantra herhalend. Ik fluister, sus en troost. 'Als ik kon, meisje, dan kreeg ik die prikken in jouw plaats.'

Wanneer de dokter mompelt 'dat wordt naaien', kijkt ze hoopvol op. 

'Mama zei dat je het bij haar mocht doen.'

PS: Dokter, mijn linkertrommelvlies functioneert na een week opnieuw. Hoe gaat het met de uwe? 

De foto die ik niet maakte #7

Sinds de jongste de spotify-app ontdekte op de Ipad, zijn onze oren niet meer veilig. En al helemaal niet meer nu ze zelf kan lezen en feilloos uit de kinderliedjes-lijst haar weg zoekt naar de MNM50-playlist.
Gisteren knalde uit het niets Avicci's 'The nights' door de woonkamer heen. Het kind - dat drie seconden daarvoor nog een frozen-kleurplaat zat in te kleuren - stond recht aan de tafel met de ipad voor haar neus. De stoel was aan de kant geschoven. Met haar linkerhand tegen haar linkeroor gevouwen deinde ze mee op de maat van de beats. Haar rechterhand liet de denkbeeldige platen spinnen. Waarna ze haar hoofd in haar nek legde, beide armen in de lucht stak en verder bleef deinen op de beats.

de foto die ik niet maakte #6

Diepblauw ochtendlicht valt haar kamer binnen. Het dakraam is bezaaid met ijsbloemen. Ik vis mijn jongste voorzichtig van onder de dekens en tussen de knuffels uit. Ze vouwt zich naadloos naar mijn linkerzij en klemt haar armen om mijn nek. Samen klappen we het dakraam open. De ijskoude buitenlucht valt op onze gezichten. Op mijn arm en heup gloeit ze nog dekenwarm na.
Ik wijs haar de maan en de sterren aan die verdwijnen in het ochtendlicht. Ze kijkt met open ogen en open mond.
'Zullen we aan de dag beginnen?', fluister ik in haar oor.
Ze wrijft haar hoofd in de holte van mijn nek en graaft haar handen in mijn haar.
'Neen, nog heel eventjes niet'

de foto die ik niet maakte #5

Wiebelend zit ie op zijn plaats te wachten. Zijn vrienden van de circusles jongleren met doekjes, balletjes en draaien veel bordjes op veel stokjes. Hij schuift en wacht, tot de circusmeester hem aanwijst. Met zijn schouders naar achter loopt hij naar een grote rode olieton en rolt die naar het midden van de mat. Armen in de lucht, door de knieën en terwijl ik knipper springt hij los op de ton. Op zijn gemak stapt hij - met de ton onder zijn voeten - een stukje naar voor, een stuk naar achter en - waarom ook niet - waagt hij zich aan wat sprongen op de ton zelf.
Mijn circusaap - die in september gewoon wel aardig met de diabolo overweg kon - maakt een buiging en springt sierlijk terug naar de mat.

Terwijl hij terug naar zijn plaats loopt, schat ik hem vijf centimeter groter dan de tien minuten daarvoor.

(Circus Woesj - januari 2015)

De foto die ik niet maakte #4

In het holst van de nacht laden we onze kroost op de achterbank van de auto. Pyjama's met schoenen onder en jas erboven zijn de favoriete outfit in het weekend. Dat betekende dat de wijzer het uur van bedtijd geruisloos passeerde terwijl de glazen steeds bij gevuld werden en er altijd nog iets was om over te praten.
Klaarwakker zijn ze, tot de tweede bocht genomen wordt. Twee kinderkopjes knikkebollen. Monden open, knuffels losjes in opengevouwen knuisten.
Het is donker, het gesprek valt stil en Wannes Capelle zingt de auto warm. De lichten flitsen in lichtgele strepen voorbij aan het raam. Wij vier in het donker, warme klanken door de auto, op weg naar thuis.

De foto die ik niet maakte #3

Tenen gekruld over de boord met haar knieën licht gebogen staat ze aarzelend aan de rand van het zwembad. Haar handen tegen elkaar, vingers wijzen naar boven. Alsof ze een schietgebedje naar boven stuurt. Het water drupt uit de strengen die tegen haar gezicht plakken en trekt glanzende baantjes over blote schouders en armen.
Startklaar lijkt ze. Tot je naar haar mond kijkt. Ze bijt hard op haar lippen, haar ogen zoeken naar vaste grond in de blauwe diepte. Haar tenen wiebelen, knieën knikken.
En dan springt ze. Een boog en heel wat spetters. Uit die plons duikt een gezicht op. Met enkel ogen, wangen en mond boven water zwemt ze zich een weg naar het houvast van de boord.

(stedelijk zwembad, zwemles nr zoveel) 

De foto die ik niet maakte #2

Ze scheppen verbeten zij aan zij in het natte zand. Op de achtergrond rukt de zee onverstoorbaar op. Ze staan enkeldiep in het water en bouwen koortsachtig aan een dam van zand.  Hun haar hangt in zoute strengen in hun nek geplakt. Met gekromde ruggen schreeuwen ze elkaar aanwijzingen toe. 'Daar nog meer' 'Let op die muur stort in'. Ze zijn flitsen van blauwe en gele strandscheppen en van felgekleurd badgoed.
Zij roept de vorderingen van de zee door, hij maant haar aan om de muur nog hoger, breder en dikker te maken.

Hoe hard ze ook scheppen. Het is slechts kwestie van minuten voor het water een hele middag werk mee spoelt. Dat weten ze, maar dat deert niet.

(Cadzand - augustus 2014)

De foto die ik niet maakte #1

Met haar armen wijd gespreid staat ze op de grote kei. Ze torent hoog boven me uit. Haar knieën ter hoogte van mijn schouders.
'I'm the king of the world' gilt ze. Of tenminste, ik gok dat ze die zinsnede bedoelde. Het licht van de ondergaande zon geeft haar een gouden gloed. Haar haren - al een week amper of gewoon ongekamd -waaien woest om haar gezicht. Ze lacht haar eigen bulderende lach, sluit haar ogen en legt haar hoofd in haar nek. Toscane ligt aan haar voeten.

(Firenzuola - juli 2014)