Posts tonen met het label feestje. Alle posts tonen
Posts tonen met het label feestje. Alle posts tonen

maandag 20 juni 2016

Een tiener, begot



Liefste oudste van me,

Het is waar wat ze zeggen. Een mens knippert even met z'n ogen en een decennium is voorbij. Of, om er nog maar een cliché tegen aan te gooien: het lijkt pas gisteren dat ik je kersvers in mijn armen hield.
En kijk nu!
Er is al lang niets meer van dat baby'tje, peutertje of kleuter in je te bespeuren. Je bent een compact pakketje vol manieren, voorkeuren en streken. En ik blijf me maar afvragen wanneer dat gebeurd is. Blijkbaar heeft de tijd dus echt twee versnelling. Eentje standje 'stervenslangzaam' speciaal voor die nachten waar er niet geslapen kan mag worden en de driftbuien aan de kassa in de supermarkt. Ondertussen razen de jaren door aan standje 'lichtsnelheid'.
Zelf lijk je er niet om te malen dat er plots twee cijfers op de kroon bovenop je hoofd staan. Wel kreeg ik de vraag hoe je dan volgend met je handen kan tonen dat je elf bent. Maak je er nog niet druk over. Dat zijn zorgen voor binnen 365 dagen, vriend.
Een tiener, begot.
Ik troost mezelf met het feit dat je met je 1m32 tenminste nog een tiener bent in pocketformaat. (gelukkig zit het er dit jaar nog niet in dat je boven mijn hoofd groeit.)

En als ik één iets geleerd hebt uit de afgelopen tien jaar is het dat het alleen maar leuker en leuker wordt.

kus,
mama

donderdag 18 juni 2015

De foto die ik niet maakte #9

Voor de vorm negeerden we dat hij om half vijf al riep of hij mocht opstaan. Voor diezelfde vorm negeerden we ook het licht dat we hoorden aanknippen en het gerommel in de boekenkast.
Toen we op een iets doenbaarder uur zacht langs zijn deur slopen om zijn zus wakker te schudden hoorden we geschuifel, gebonk en verdween de streep licht aan zijn deur als bij toverslag.
Met gefluisterd verjaardagsgezang slopen we zacht de kamer binnen. Zijn haar piekte van onder het dekbed uit. Zijn knuffel achteloos tegen zijn wang. De kersverse negenjarige was ogenschijnlijk één hoopje slaap.
Maar dan wel een hoopje met stijf dichtgeknepen ogen en een glimlach van oor tot oor.

maandag 11 mei 2015

Feest


De dag begon met een feestjurk die om 6.10 u. in mijn gezicht geduwd werd. Bij de feestjurk hoorde een meisje dat met tussenpozen van 1 minuut en 30 seconden vroeg 'gaan we nu door naar mijn feest?' (Voor de variatie gooide ze er gelukkig af en toe ook een 'mag ik nu mijn kleedje aandoen?' tussen.) 160 keer vragen later was het tijd voor haar feest.

Het weer was niet zoals we het op ons verlanglijstje gezet hadden. Het waaide hard. En ergens vielen er ook regendruppels. Maar blijkbaar smelten kinderen daar niet van. Ik was hun vaardigheid om tussen de druppels door te laveren uit het oog verloren, net zoals de capaciteit om zich er geen moer van aan te trekken.

Na wat op drie keer knipperen met mijn ogen leek, was de dag voorbij.
En opnieuw bleek dat er altijd nog iets moois zit in de staart:

Samen met vrienden de laatste restanten feest opruimen en een laatste glas klinken op het feestbeest. De wolken die plaats maken voor een felroze zonsondergang. Een doodmoe lijfje de trap opdragen en voorzichtig onderstoppen. En voor je de kamer uitgaat zien hoe ze de glimlach - die al de hele dag op haar gezicht vastgelijmd was - meeneemt in haar dromen.

woensdag 6 mei 2015

de zon naar zaterdag kijken

Het is feest, zaterdag. Groot feest voor de kleinste ten huize Kruimel.
Een jaar zit dat feest al in ons hoofd. Van een zaaltje zoeken dat vrij is, over vrolijke uitnodigingen en tafelversiering uitdenken tot slingers in een zak met label 'versiering' proppen.

Een feest met een heus afvinklijstje in Evernote vol boodschappen, to-do's en mensen die moeten gebeld worden. Met veel plezier gedaan voor een zesjarige die al wekenlang telt dat ze vandaag weer een nachtje minder moet slapen.

Maar tussen al het geplan en geregel nam ik me heilig voor dat er één iets zou zijn waar  ik me geen zorgen over ging maken: het weer. Tot het Lief deze morgen het weerbericht onder mijn neus duwde: zaterdag één al al donkere wolkjes met regenbuien.

Het is nog drie dagen. Ik weet goed dat wolken de neiging hebben om al eens sneller over te vliegen dan gepland. Zeker als ze drie dagen van hier zitten. Vertel me dan eens waar ik meteovista bijna even vaak refresh als die keer dat ik de oudste wou inschrijven voor een Kazou-kamp.

(en ja, firstworldproblems i know!)

dinsdag 18 juni 2013

Zeven!

Er moest een kaarsje op zijn boterham. De kroon doet hij niet meer af en zijn verjaardagskaartje gaat mee in zijn agenda (zo kan ik het nog een paar keer lezen vandaag).
Gezwind vertrok hij naar school voor een dag vol verjaardagsrituelen. Ik kon nog net een zoen lospingelen voor hij met zijn traktaties in zijn schooltas de straat uitsjeesde.

In de auto denk ik aan zeven jaar terug. Hoe ik hem - net geboren - voor het eerst vasthield. En dacht 'niemand, echt niemand, is op dit exacte moment gelukkiger dan ik'.
Ik denk dat voor hem vandaag hetzelfde opgaat.

maandag 6 mei 2013

Communie


De dag begon zaterdag vroeg en impliceerde dingen zoals een stoel bovenop een tafel zetten om toch maar een vlaggenlijn te kunnen hangen. Het was zo'n dag waarop vrienden toezeggen om op een ontiegelijk vroeg uur uit hun bed te rollen en mee te komen helpen (al was het maar om de stoel bovenop de tafel vast te houden). Het was ook een dag die al maanden in ons hoofd zat. Hoe dichter ie kwam, hoe meer ie zijn plaats opeiste in de lijst van prioriteiten.
De vlaggenlijn was het keerpunt voor mij. Als die er hing, betekende dat dat al voorbereidingen getroffen waren en de dag echt kon beginnen. En dan hijs je je oudste in zijn feestkleren en spring je zelf in een nieuwe jurk en voel je lichter dan je je in maanden gevoeld hebt.


Het is niet mijn gewoonte, maar met deze foto wou ik toch even pronken.
KleineVent, die nu toch echt een andere blognaam verdient, in vol ornaat. 
 
Foto door An Nelissen

maandag 18 juni 2012

<3 jarige ventjes

Geef dit zes jaar


en dan krijg je dit