De foto die ik niet maakte #9

Voor de vorm negeerden we dat hij om half vijf al riep of hij mocht opstaan. Voor diezelfde vorm negeerden we ook het licht dat we hoorden aanknippen en het gerommel in de boekenkast.
Toen we op een iets doenbaarder uur zacht langs zijn deur slopen om zijn zus wakker te schudden hoorden we geschuifel, gebonk en verdween de streep licht aan zijn deur als bij toverslag.
Met gefluisterd verjaardagsgezang slopen we zacht de kamer binnen. Zijn haar piekte van onder het dekbed uit. Zijn knuffel achteloos tegen zijn wang. De kersverse negenjarige was ogenschijnlijk één hoopje slaap.
Maar dan wel een hoopje met stijf dichtgeknepen ogen en een glimlach van oor tot oor.

Niet te vatten verjaardagsgedruis

Zes is de jongste vandaag.
(Neen, je hoeft niet te zeggen dat het heel snel gaat, dat herhaalde ik zelf al tot treurens toe.) Maar waar ik best een rem op de afgelopen maand wou zetten en extra genieten van de laatste dagen met een vijfjarige, keek er iemand anders de tijd vooruit. Eindeloos werd er afgeteld en weggestreept tot ik haar gisterenavond onder stopte.
'Hmm', zuchtte ze 'De laatste avond dat ik vijf ben'.
'Mijn god, kind. Zeg zo'n dingen niet', dacht ik toen ik mijn hart in stukjes voelde brokkelen.

De ochtend brak aan met feestgezang en verjaardagsgedruis. Ballonnen die om kwart voor zeven over de eettafel zweven en een kaarsje op een boterkoek. Na die ene (of kom twee) foto met kroon, pak en kaartje legde ik de camera aan de kant, ging op mijn handen en keek.

Ze scheurde het papier met brede gebaren van haar pak. Rode snippers met witte sterren dwarrelden langs haar voeten naar beneden. Haar ogen sperden wijd open en die grote glimlach brak haar gezicht net niet in twee.
Ik heb er geen foto's van. Geen ervan zou zo scherp zijn als wat ik met mijn eigen ogen zag. En ik dacht, ik moet soms meer zitten en gewoon kijken. Niet alles willen grijpen en gewoon beseffen dat wat ik ook doe, de tijd altijd als water door mijn vingers zal stromen en er geen vatten aan is. Er op vertrouwen dat er heel veel blijft hangen, ook al legde ik het niet vast.

33

Ik heb mijn verjaardagen al op veel plekken gevierd. Eén van de voordelen van verjaren in de vakantie. De kans is groot dat elders bent dan thuis of op de schoolbanken.
Talloze verjaardagen op Chirokampen, in de tent aan de Franse kust, op de boot op weg naar Noorwegen. Maar ook tussen het opspattend schuim, met een heel nieuw ventje in mijn armen of op het vliegtuig.

Gisteren vierde ik mijn verjaardag tussen stof en gruis met zicht op een halve keuken. Aan een tafel omsingeld door kasten die geduldig stonden te wachten tot ze naar hun plek gesleept werden. We sprongen op de toppen van onze tenen door de benedenverdieping. Voorzichtig alle boormachines, zaagmachines en complete legers aan schroevendraaiers die nodig zijn om kasten tot een keuken om te vormen mijdend.

Gisteren opende en sloot ik enkele kastdeurtjes. Stond voor de vorm even daar waar de kookplaat komt en draaide de dampkap aan en uit. Nog een dag en de keukennachtmerrie is voorbij. Het hoofdstuk den grote verbouwink mag bijna dicht. Ondanks al het stof en gruis een mooi cadeau en in mijn hoofd bond ik er een lintje om.
(en toen gooiden we de deur dicht en trokken naar de cinema, want er zijn grenzen)