Zes is de jongste vandaag.
(Neen, je hoeft niet te zeggen dat het heel snel gaat, dat herhaalde ik zelf al tot treurens toe.) Maar waar ik best een rem op de afgelopen maand wou zetten en extra genieten van de laatste dagen met een vijfjarige, keek er iemand anders de tijd vooruit. Eindeloos werd er afgeteld en weggestreept tot ik haar gisterenavond onder stopte.
'Hmm', zuchtte ze 'De laatste avond dat ik vijf ben'.
'Mijn god, kind. Zeg zo'n dingen niet', dacht ik toen ik mijn hart in stukjes voelde brokkelen.
De ochtend brak aan met feestgezang en verjaardagsgedruis. Ballonnen die om kwart voor zeven over de eettafel zweven en een kaarsje op een boterkoek. Na die ene (of kom twee) foto met kroon, pak en kaartje legde ik de camera aan de kant, ging op mijn handen en keek.
Ze scheurde het papier met brede gebaren van haar pak. Rode snippers met witte sterren dwarrelden langs haar voeten naar beneden. Haar ogen sperden wijd open en die grote glimlach brak haar gezicht net niet in twee.
Ik heb er geen foto's van. Geen ervan zou zo scherp zijn als wat ik met mijn eigen ogen zag. En ik dacht, ik moet soms meer zitten en gewoon kijken. Niet alles willen grijpen en gewoon beseffen dat wat ik ook doe, de tijd altijd als water door mijn vingers zal stromen en er geen vatten aan is. Er op vertrouwen dat er heel veel blijft hangen, ook al legde ik het niet vast.
2 opmerkingen:
moh, hoe schoon gezegd. en ja, naar het schijnt is het waar: als je fotografeert herinner je de dingen veel minder goed. Soms is gewoon kijken dus veeeel belangrijker...
Je beschrijft mooi mijn liefde/haatverhouding met mijn fototoestel :-) En proficiat voor je 6-jarige!
Een reactie posten