Mijn voeten malen op de trappers. De wind beukt hardhandig terug en ik maak slechts milimeters.
Regen gutst met koude vlagen rond. Niet het gestage gedruppel dat ons land kenmerkt, maar venijnige vlagen die snijden in elke millimeter blote huid die ze weten te vinden.
Het oker van de herfst is net opgeslokt door het vallen van de nacht. Lantaarnlichten markeren de lange weg rechtdoor die ik nog te ploeteren heb. Ik worstel me een weg door draaikolken vol tollende herfstbladeren.
Links van me gloeit een groot raam warm naar de buitenwereld. Een van de weinige huishoudens die het onweer niet buitensloot met een rolluik of gesloten gordijn.
Een jonge vrouw zit in de zetel. Een stapel kussens in haar rug, een deken over haar benen. Aan de andere kant van de kamer gloeit een brandende haard.
Ik ploeter door de regen en plassen. Langzaam lopen mijn schoenen vol. Mijn sokken slurpen gulzig het water op. De wind beukt, de regen striemt. Ik maak millimeters.
Millimeters naar mijn eigen warme nest waar droge sokken en zachte dekens wachten.
1 opmerking:
mooi... wat een pareltjes van zinnen staan hierin zeg!
ik wens je veel warme zachte dekentjes.
Een reactie posten