Winterslaap

Ooit las ik bij Webkim een geniale remedie tegen de winterdip. Ik verstop me onder een berg Tony Chocolony en eet zo traag een weg naar de lente. 

Alle winterwandelingen en feeërieke kerstverlichting ten spijt, ik ben niet gemaakt voor de donkere wintermaanden.  Maar omdat mijn systeem ook niet gemaakt is om zoveel chocolade te verzetten, bedacht het op zijn eentje een andere oplossing. 

Ik had het zelf ook niet door. Pas toen ik voor de derde keer op drie weken tijd met een boek in mijn handen de deur van de boekenwinkel rinkelend achter me hoorde dichtvallen, viel het kwartje. Ik omringde me niet chocolade, maar met boeken. Echte boeken die zwaar wegen in je hand, ruiken naar onvertelde verhalen en geen lichtje hebben waardoor het nachtlampje echt wel aan moet in het lezen voor bedtijd-moment (sorry Lief!). 

Ik bouwde een denkbeeldig hutje rond mezelf met boeken als bakstenen om zo langzaam de dagen om me heen weg lezen. 

Inspiratie nodig? 

- Cadeautje voor mezelf | Maartje Swillen
- Dit is niet wat er zal gebeuren | Zita Theunynck 
- De moordclub op donderdag (en alle volgende boeken) | Richard Osman
- Waar zijn de wolken | Suzanne Grotenhuis
- Een tweede kans voor Missy | Beth Morrey
- Ghosts | Dolly Alderton

Het is lente voor je het weet. 

Het is altijd nu

Uit het archief van mijn notaboek... 

Zomergulzigheid, noem ik het. De nood om een zomerdag tot de allerlaatste minuut te plukken. In het handjevol maanden dat de buitenlucht zacht en warm genoeg is om buiten te leven, wil ik het onderste uit de kan halen. Neen, ik wil niet in de zetel ploffen voor een film. De zon schijnt. We moeten erop uit. Kleine grote avonturen beleven, roze avondluchten bewonderen en de zon zien zakken in de zee.
Neen, ik wil mezelf niet aan mijn bureau parkeren. Er zijn meertjes waar in gezwommen, hangmatten waarin gelezen en zomertafels waaraan gekeuveld moet worden.
Ik waad door de zomer met een denkbeeldig vlindernetje boven mijn hoofd. Klaar om elk mooi moment te vangen, te plukken en te bewaren.

Ik ben niet alleen. Mijn jongste kampt met herfstgulzigheid. Hoeveel boswandelingen we ook aaneen rijgen, de oker gekleurde bladeren vallen altijd te vroeg. Of feestgulzigheid, waar de oudste na weken verlangend aftellen de dag zelf al vol nostalgie wakker wordt want ‘vanavond is het weer voorbij’.

Maar tijd laat zich niet hamsteren. Het is altijd gewoon nu. Nu, waarin ik op mijn rug dobber in de zee. Nu, waar de zoveelste zomerbui teveel zich over mijn fietsende benen uitstort. Nu, waarin ik dit stukje schrijf.

Of zoals Herman de Coninck het mooi schreef:
Er is hier. Er is tijd.

En dat elke dag, elk seizoen weer opnieuw.

Zilveren randjes

Vanop afstand zag ik eruit als de gemiddelde beginnende loper die zich voor de tiende maal aan het Start to run-schema waagde, maar alles in mijn lijf haperde en rammelde. 

De muziek die me meestal vlotjes doorheen mijn rondjes zweept, hield het tussen kilometer drie en vier voor bekeken. Samen met de muziek floepte ook mijn telefoonscherm op zwart. Mijn rechterkuit stond gespannen. Een gevoel dat al een aantal malen de pijnlijke voorbode was van een gescheurde spier. 

Ik hield halt middenin de bevroren velden. Er zat niet anders op dan vier kilometer stappen in een dunne lopersbroek en dito jasje. Witte wolkjes adem dreven voor me uit. Vogels kwetterden door elkaar en - op een goed ingeduffelde wandelaar - liep ik alleen door de witberijpte velden. 

'Goed gelopen?', vroeg Lief toen ik mijn bevroren tenen warm stampte in de gang. 
'Het was heerlijk', antwoordde ik. 

Zo mooi als de ijzig gehaakte zilveren randjes aan de bladeren en grassprieten. 

Pepernoten

Ik trek een stukje deeg uit de bruine homp voor me, rol een balletje en leg het in de rij die op het bakblik pepernoot per pepernoot aangroeit.

De Sintbelievers zijn op ten huize Kruimel. Geen speelgoedboekjes meer die verwachtingsvol aan flarden geknipt werden . Geen brieven meer opsturen  naar 'Sinterklaas, Hemelstraat 7, Spanje.' Geen kindjes meer die verwachtingsvol een wortel, prei en aardappel in hun schoen propten. (stel je voor dat het paard echt grote honger had) 

Eerlijk. Ik vond het maar niets. Ja, ik mocht Kniktieklaas wel nog eens door de woonkamer laten galmen. Maar dan moest ik de gelaten glimlach en de vraag of Skibidi na dit liedje mocht erbij nemen.

Dus bak ik pepernoten. Een stuk Sintnostalgie dat nog getolereerd wordt. De jongste - die nooit een kans om beslag te eten laat schieten - trekt een stoel bij en rolt mee. Samen vullen we de bakplaat en de geur van speculaas vult de woonkamer.

En plots klikt er iets in mij. Het verhaal is misschien verdwenen.
Het enthousiasme, verwondering en verlangen nog lang niet.

Is het al lente?

Als gezelligheid een maand zou toegewezen krijgen, dan mag dat wat mij betreft december zijn.
Die jaarfeesten zijn slim bekeken. Laat ons voorpret en gezelligheid van Sint en Kerst in december proppen. En kom, we kappen er nog eens Oud & Nieuw bovenop. We houden iedereen zo bezig in de gezelligheid van hun woonkamer dat het wat minder opvalt dat blauwe hemels en een droge dag gekoesterde uitzonderingen zijn.
Chapeau voor de knappe koppen die dat ooit bedisselden.
Maar toch, één puntje van kritiek.

Hadden we beter niet wat opgespaard voor januari?
Wees nu eerlijk. Behalve de eerste in de rij te zijn heeft die maand toch niets dat in haar voordeel spreekt. Of het moet de onweerstaanbare drang zijn om de (nep)kerstboom terug naar zijn hoek in de kelder te verhuizen.

Maar voor de rest? We zijn half januari.
Al driemaal door de regen en de duisternis van en naar het werk gefietst. Een kind (en vooral haar schoenen) moeten redden uit een modderpoel op het speelplein. Me laten misleiden door de blauwe lucht buiten en iedereen naar buiten gejaagd voor een rondje wangen afvriezen op het strand.
Ondanks het feit dat de kerstboom plaats ruimde schuiven de muren onmerkbaar dichter op ons af.

Is het al lente? Bijna?

De foto die ik niet maakte #16

Mijn voeten malen op de trappers. De wind beukt hardhandig terug en ik maak slechts milimeters.
Regen gutst met koude vlagen rond. Niet het gestage gedruppel dat ons land kenmerkt, maar venijnige vlagen die snijden in elke millimeter blote huid die ze weten te vinden.
Het oker van de herfst is net opgeslokt door het vallen van de nacht. Lantaarnlichten markeren de lange weg rechtdoor die ik nog te ploeteren heb. Ik worstel me een weg door draaikolken vol tollende herfstbladeren.

Links van me gloeit een groot raam warm naar de buitenwereld. Een van de weinige huishoudens die het onweer niet buitensloot met een rolluik of gesloten gordijn.
Een jonge vrouw zit in de zetel. Een stapel kussens in haar rug, een deken over haar benen. Aan de andere kant van de kamer gloeit een brandende haard.

Ik ploeter door de regen en plassen. Langzaam lopen mijn schoenen vol. Mijn sokken slurpen gulzig het water op. De wind beukt, de regen striemt. Ik maak millimeters.
Millimeters naar mijn eigen warme nest waar droge sokken en zachte dekens wachten.

Vergroeid met de weerapp

'Het regent!'
Lief kijkt naar buiten. Naar de helblauwe hemel en een klein, maar stralend zonnetje.
'Waar dan?'
'En zo te zien is het voor de hele dag.'
Zuchtend klik ik de weerapp weg.
Als ik opkijk staat Lief met zijn handen op zijn heupen naar de lucht te kijken.
'Maar waar dan?'
'Op kamp van de oudste'.
Ik klik de weerapp weer open en kijk naar het schermpje. Het plaatje van sombere grijze wolken met een gestaag gordijn van regendruppeltjes is niet wat ik wil zien.

Ik hoef geen facebookpagina vol updates. Hell, ik ben zelfs tevreden met kamppost die in de bus valt als de kampganger al lang en breed weer hier op de bank hangt.
Ik zit er niet meer mee in dat hij het koud zal hebben. Er zitten voldoende Noordpool-waardige outfits in zijn bagage.
Maar bij een kamp hoort zon. Bruine benen onder de blauwe plekken die uit een short steken die al vier dagen geleden bij het wasgoed had moeten belandden. Bij een kamp hoort een blauwe hemel. Een zwart zeil met bruine zeep en water dat zich over het hele veld uitstrekt.
Dagtochten onder een schroeiende zon en lui lummelen in het hoge gras.
Of toch op het plaatje in mijn hoofd.

Ik wis de kamplocatie uit de weerapp en klik em resoluut weg.
Die oudste van me heeft sowieso de tijd van zijn leven.
Zon of geen zon.

Moestuintjes

'Mmm, ik proef de aardbeien al', zuchtte de jongste.
Ze vulde het kleine moestuinpotje van de welbekende Nederlandse supermarkt met potaarde en plantte de zaadjes minutieus.

Dat was twee jaar geleden.
De aardbeien, basilicum en tomaatjes schoten op tot groene sprietjes. De sprietjes werden verplant in een grote pot. De pot vloog begin april op het terras en de nachtvorst deed de rest.

Dus toen de beste Albert dit jaar weer moestuintjes uitdeelde had ik er een hard hoofd in, maar we plantten tot de keukentafel een slagveld aan potaarde was.
De groene sprietjes verschenen stipt op afspraak. Elke morgen lag mijn kroost op hun buik om te controleren hoeveel de komkommer alweer gegroeid was in vergelijking met de zonnebloemen. Tot de plantjes uit hun potjes barsten en de grote oversteek naar het terras buiten moesten maken.

De jongste was nog te porren voor het verplanten. Elk excuus om te klooien met zwart zand is een goed excuus. Maar kort daarna verging het met de moestuintjes zoals de goudvis. Ze waren er, geen nood om daar nog energie in te steken.

Ik was echter vastbesloten om te oogsten. Mijn lichtgroene vingers kunnen geen volwaardige moestuin aan, maar één simpele radijs, dat zou toch moeten lukken.

De nachtvorst indachtig sleepte ik elke avond de potten naar binnen. Goed voor de armspieren van ondergetekende, goed voor de lachspieren van mijn huisgenoten.
En hoe meer het groen opschoot, met hoe meer vragen ik mijn vader - een doorwinterde tuinier - bestookte.

Die rucola krijgt bloemetjes is dat de bedoeling? 
Vier zonnebloemen in één pot, is dat een goed idee? 
De peultjes groeien over de grond? Ah, je moet die opbinden, oké. Hoe doe je dat? 

Gisteren kon ik oogsten. Twee radijzen en een handvol peultjes.
Mijn eigen verwachtingen zijn nu al ruimschoots overtroffen.

The day after...

Het is geen geheim. Ik wentel me begin december graag in de geur van pepernoten, sintliedjes en schoenen die voor de kachel staan. 

Met één non-believer in huis brokkelt de magie van Sinterklaas al een klein beetje af. In de plaats komt gelukkig een fijne kameraadschap met veel vette knipogen en ingeslikte woorden als die éne believer van het huis toevallig in de buurt is. 

Maar de dag na Sint, vandaag dus, steek ik met tegenzin mijn warme nostalgie weer weg samen met de sintslinger en de stiekem bewaarde sintbrieven en -tekeningen. 

De raamtekening met de stoomboot zou - met de hulp van een wolkje Instanet - plaats moeten maken voor de Kerstman en zijn gevolg, maar vandaag niet. Als het kerstdubbeltje al valt, dan zal het niet deze week zijn. 

Terwijl her en der de kerstbomen het straatbeeld overnemen en kerstmarkten oppoppen, nestel ik me op de zetel. Met een restje pepernoten en nog éénmaal Kniktieklaas om het jinglebells-geweld te overstemmen. 

10 things about summer #kruimelssummer

In de hoek staan ze klaar. Twee tot aan de rits toe gevulde rugzakken. De vraag van morgen zal zijn of ze niet omkukelen, mijn twee, met de complete leerstof van respectievelijk het 3e en het 5e op hun rug.
We kijken allemaal anders naar 1september. De oudste verlangt naar de vertrouwde biotoop van school, speelplaats en vriendjes. De jongste ging vertwijfeld naast haar gekafte boeken zitten en legde voor de vorm even haar hoofd op de stapel.
'Binnen een jaar zit dit allemaal in mijn hoofd.'
En ik neig dit jaar meer naar 'och neen' dan naar 'oef' omdat deze zomer vol zat met alles waar mijn hoofd van gaat bruisen en het vuurwerk beperkt bleef.

... in the air

Af en toe hing het al in de lucht. Als een onafgewerkte som. Als een puzzel die nog maar enkele stukjes mist. Als iets dat bijna af is.
De lucht was al eens staalblauw. Ik voelde al eens de warmte van de zon op mijn rug en realiseerde me dat ik niet meer wist hoe lang dat geleden was. Ik werd al weer eens wakker van kwetterende vogels.
Maar steeds ontbrak er iets waardoor de winter zich niet uit mijn hoofd liet schuiven.
Tot deze middag. Ik reed naar huis. De zon scheen warm op mijn rug, de lucht was staalblauw en de vogels ruzieden kwetterend in de bomen waar ik onder fietste.
Het was pas toen ik voorbij de mannen van de groendienst reed dat ik me realiseerde wat al die tijd tekort was. Hun oranje gevaarte kroop brullend over het gras en liet de hele fietsbaan achter in de geur van versgemaaid gras.
Het ontbrekende stukje. Het 'nog heel even en het is lente'-gevoel. Move over winter! 

Bijna was ik van mijn fiets gesprongen om de meneer van de groendienst een kus op zijn groene pet te geven.
Bijna...

Neem een kerstboom

In Flow heeft Aaf Brandt Corstius een heerlijke column 'de zinnetjes van Aaf'. Elke maand schotelt ze je een zinnetje voor met een wijsheid, zoals bijvoorbeeld 'Never complain, never explain' of het zinnetje dat de vandaag door mijn hoofd spookte 'Neem een geit'. 

In Polen woont een Joods gezin, vader en moeder en drie kinderen, in een piepklein appartement waar ze in één kamer eten en slapen. Vader Seivitz werkt zich een slag in de rondte om het hele gezin te kunnen voeden en te voorzien van kleding,  Op een dag meldt de vrouw dat ze weer zwanger is. Bij vader slaan de stoppen door. Radeloos en in paniek huilt hij uit bij de rabbi. “Ik hou het echt niet meer vol, het is nu al zo druk in huis, jengelende kinderen, overal troep en nou komt er nog eentje bij. We hebben hier ook geen financiële ruimte voor.”
“Neem een geit”, adviseert de rabbi. Enigszins verbaasd kijkt de vader hem aan, hoort hij dit nu goed? De rabbi houdt aan: “ja, echt, neem een geit en laat hem in het huis meeleven.” Vader koopt een geit en neemt hem mokkend op in het gezin. Het wordt een bende. Naast het constante gemekker vreet de geit de gordijnen op, plast er vrolijk op los en trapt naar de kinderen. Vader gaat weer terug naar de rabbi: dit kan toch niet de bedoeling zijn. De rabbi luistert geduldig naar de wanhopige Seivitz en zegt vervolgens: “doe die geit weg.”

Wij namen dit jaar geen geit, maar wel een kerstboom. In een huis dat mij in de winter altijd een maatje te klein lijkt. Een mooie kerstboom met pinkelende lichtjes en glimmende kerstballen die zorgde voor een instant kerstsfeer. In eerste instantie was er geen probleem. De kerstvibe was er, maar zoals elk jaar nam deze met het aftellen van oud naar nieuw zijn biezen en nam de romantiek van kleine pinkellichtjes met zich mee. De muren slopen zachtjes dichter en hoe ik ook draaide of keerde, nooit leek er plaats genoeg.
Deze middag diepte ik de kerstbaldozen op uit de kelder en verpakte elke glimmende bal opnieuw in zijn vergeeld velletje vloeipapier. Terwijl ik de laatste restjes kerstboom weg stofzuigde, leek het huis opnieuw uit te ademen en oogde een slag groter.

Tevreden dacht ik 'de geit is weg!'

Kerstdubbeltje

Kerst is hier altijd een dubbeltje op zijn kant. Moeilijk in te schatten naar welke kant het zal vallen.
Grijpen de glitters en dennenbomen me bij de kraag of glijdt het hele gebeuren simpelweg langs me heen?

Het zag er naar uit dat het de tweede optie zou worden. Ik wentelde me nog wat in de Sint-tekeningen met een handje pepernoten naast me, toen Lief bij wijze van mop Michael Bublé uit de Spotify-playlist opviste.

En wat blijkt? Meneer Bublé heeft een bijzonder effect op het kerstgevoel in mij.
Spontaan dook ik de kelder in om de kerstboom op te vissen, verdwenen alle sintgerelateerde spullen uit het zicht (behalve chocolade, chocolade wint altijd ongeacht de seizoensvibe) en om het helemaal af te werken gooide ik samen met dochter op de 'DIY kersthangers van Zilverblauw'. Een knutselactiviteit die niet alleen zorgt voor een heerlijke geur in huis, maar ook garant staat voor urenlang ouderwets witte lijmvelletjes van je hand peuteren.

1-0 voor Kerst.
En Michael, die blijft hier nog even steken op repeat. *neuriet* It's beginning to look a lot like Christmas. 

Kniktieklaas

Ik kijk het met een warm soort heimwee aan: De ijver waar er tekeningen mee gemaakt worden. Het verlangend aftellen. De zorg waarmee een mandarijn precies goed in het schoentje gelegd wordt, met een handgeschreven brief in de juiste hoek er naast. 

Het katapulteert me zo naar vroeger. Naar twee blote voeten die op een te koude vloer stonden te dansen voor de deur van de woonkamer. 

‘Kom! Kom! We gaan kijken!’

‘Wacht. Laat ons even wakker worden.’ Nooit kwamen mijn ouders trager de trap af. Nooit deden mijn ogen er zo lang over om te wennen aan het aangeknipte licht. 

Nu ben ik diegene die voorzichtig tekeningen haalt uit gezette schoenen. Ik strijk de plooien uit verlanglijstjes en berg ze op in de doos onder mijn bed waarin honderden kleine fragmenten van hen in zitten: ‘Liefe sinterklaas. Ik wil graag een zangmiekrofoon en knutzelspulen. Dat sou ik geel leuk vinden.’ 

Het is een versie van hen die veel te snel zal verdwijnen. En ik wil er een minstens een snipper van kunnen bewaren. 

De jongste tekent aan het nieuwste portret van Slecht-Weer-Vandaag en klikt you tube-gewijs van Sinterklaasliedje naar Sinterklaasliedje. 

Plots klinkt Kniktieklaas door de kamer. 

Ik ben weer negen, met blote voeten op de koude vloer. 

‘Kom!Kom! We gaan kijken!’

#Vakantiegemis

Op 1 september bungel ik altijd tussen 'oef' en 'och neen'.

'Oef' omdat er best wel wat dagen waren waar mijn kroost nog het meest leek op een doosje vuurpijlen en pakketje lucifers die wij nietsvermoedend samen in één potje dropten. Je moet niet veel schudden voor je vuurwerk hebt... en rook... en veel lawaai... en wat collateral damage (het spelbord van Monopoly en een grote vaas, om maar iets te noemen.)

Maar nu de boekentassen hun eerste rondje naar de schoolbanken achter de rug hebben. Nu er een handvol rollen kaftpapier wacht op schriften waar ze zich rond mogen vouwen en ik nog op zoek moet gaan naar passende turnschoenen, overvalt het 'och neen'-gevoel me steeds meer.
Want hoe luid en druk het er soms ook aan toe ging, mooi was ze zeker: de zomer van 2015.

kamp-spagaat

Afgelopen week werd er verheugd afgeteld naar dinsdag - kampdag.
Voor de kroost betekende dat zeven dagen spelen, rennen, zonder gezeur van ouders.
Voor ons betekende dat zeven dagen uitslapen tot de wekker je wekt, koken wat we zelf lekker vinden, op de fiets richting stad/film/ ... springen zonder babysit te reserveren en gewoon lezen/zitten zonder broer en zus te moeten ontwarren uit schermutseling elvendertig.

De jongste rende aan het verzamelpunt heen en weer tussen bijbabbelen met het kampvriendinnetje en nog een veertiende allerlaatste knuffel bij ons.
De oudste keek lipbijtend naar de klok. 'Gaan we nu? Hoe lang nog? Nu dan? Zo lang kan een kwartier niet duren. Een held in afscheid nemen zal het nooit worden.

Toen ze - eindelijk, zuchtte de oudste - vertrokken richting perron, zwaaide ik blij nog een laatste afscheidswuif. Ze verdwenen al lachend door de stationsdeur.

Oef', deed mijn hoofd en ik wandelende naar de auto.
Rust, even geen eindeloos gekwebbel, gevraag en gehang.
'Krak', deed mijn hart toen ik op de achterbank een vergeten tekening zag liggen.

Ik schudde mijn hoofd, keek wat verwonderd naar de spagaat die gevoelens kunnen maken en startte de auto. Op weg naar de hangmat om daar af te tellen tot ze weer op het stationsplein staan.

Een klein stukje hemel

Ook met een rechterknie achter je linkeroor geplooid, raak je op je vakantiebestemming. (Hetzij ietwat dubbelgeklap en het vroeg een extra rondje stappen om alle vouwen weer uit mijn rug te strijken.)

Dit jaar sloegen we onze tent op in een klein stukje hemel. Weggestopt in de schaduw van grote eiken met uitzicht op de wijngaarden. Slechts plaats voor een handjevol campingbezoekers en voor de rest ruimte om te spelen, te rennen, te joelen, te zwemmen, insecten te vangen en te bestuderen, te luieren en lummelen. Toegegeven, ik moest eventjes zoeken naar twee bomen die dicht genoeg bij elkaar stonden om mijn hangmat te dragen, maar eenmaal dat euvel verholpen was, kon ik dit stukje hemel op geen enkel tekort meer betrappen.

Campingkind

Alleen op de camping is afwas zo kleurrijk (en ook ontspannend) 

Zeejong verenigd met de golven

Volgend jaar nemen we twee hangmatten mee

Tokkie, helft van het kippenroversduo Tokkie & Kokkie. Pikken je brood in zodra je niet kijkt. 

Visserscabanes zover het oog reikt

Zo mooi zijn ze thuis nooit. 

Tegen veel van mijn vakantieprincipes in lieten we heel wat plannen vliegen in de wind. Vaak deden we bommetjeswedstrijd in plaats van een mooie wandeling. Verdween de kroost in het speelbos met geitjes in plaats van de auto op weg om een stadje te bezoeken. De kratten met reisspelletjes en kleurboeken kwamen slecht sporadisch uit. Bestofte kinderen die met hooibalen een huis gebouwd hadden, des te meer.
Ik denk dat ik wat stil heb staan staren naar de dorre rechthoek waar onze tent stond onder de bomen, Het is moeilijk afscheid nemen van kleine stukjes hemel.

Origami voor gevorderden

De laatste weken groeiden de stapeltjes in ons huis zienderogen aan. Stapeltjes tent, tafeltjes en stoeltjes, kleren, speelgoed, luchtmatrassen en handdoeken doken overal in het huis op. De gang dreigde even dicht te slibben, tot we op tijd een noodopslagplaats in de berging openden.
En dan komt altijd het moment dat de hoop die mee moet op reis, naast de auto die je naar de bestemming zal brengen, gedeponeerd wordt.
Een uitdagend moment, zeker sinds we kamperen. 'Origami met bagage en auto' noemen we het sinds kort. Want als je handdoeken rond schepjes plooit kan je die makkelijk tussen de koelbox en het kampeertafeltje schuiven. Schoenenparen haal je uit elkaar en berg je respectievelijk op bij het reservewiel en tussen de pootjes van de klapstoelen in de dakkoffer.
Maar ook dit jaar is het weer gelukt.
Ik hoef alleen de rit lang mijn adem in te houden en mijn rechterbeen over mijn schouder plooien. Eitje!

at the end of the day...

At the end of the day, 

your feet should be dirty 

your hair messy 

and your eyes sparkling

Bijnavakantie

In mijn hoofd tel ik mee af met het schooljaar. Nog twee schooldagen na vandaag (of kom anderhalf) en dan is het klaar, voorbij en gedaan. Alhoewel er hier op de werkvloer al jarenlang geen schoolbel de grote vakantie inluidt, voelt 30 juni altijd als het einde van iets en het begin van iets nieuws.
Dat staat wat haaks op het feit dat ik op 1 juli en de dagen daarna evengoed op mijn werk verwacht wordt, tot het tijd is voor onze mini-versie van grote vakantie.

En toch gedragen de dagen in de zomermaanden zich wat anders in mijn hoofd. Het zijn dagen die de illusie in zich dragen dat tijd iets rekbaarder is en altijd net wat meer uit te smeren valt over al wat je wilt doen. Dagen waarop ik er geen graten in zie dat mijn kroost om 10 u. nog steeds buiten speelt. Dagen waarop we 's avonds het hele nest in de auto proppen om boterhammen op te eten in het zand van het strand. Dagen die ruimte hebben voor kleine plannen.

Wat zijn jouw kleine plannen voor deze zomer?