De Sintbelievers zijn op ten huize Kruimel. Geen speelgoedboekjes meer die verwachtingsvol aan flarden geknipt werden . Geen brieven meer opsturen naar 'Sinterklaas, Hemelstraat 7, Spanje.' Geen kindjes meer die verwachtingsvol een wortel, prei en aardappel in hun schoen propten. (stel je voor dat het paard echt grote honger had)
Eerlijk. Ik vond het maar niets. Ja, ik mocht Kniktieklaas wel nog eens door de woonkamer laten galmen. Maar dan moest ik de gelaten glimlach en de vraag of Skibidi na dit liedje mocht erbij nemen.
Dus bak ik pepernoten. Een stuk Sintnostalgie dat nog getolereerd wordt. De jongste - die nooit een kans om beslag te eten laat schieten - trekt een stoel bij en rolt mee. Samen vullen we de bakplaat en de geur van speculaas vult de woonkamer.
En plots klikt er iets in mij. Het verhaal is misschien verdwenen.
Het enthousiasme, verwondering en verlangen nog lang niet.
1 opmerking:
Het is dan ook zo een mooi verlangen, een mooi verhaal.
Een reactie posten