Vergroeid met de weerapp

'Het regent!'
Lief kijkt naar buiten. Naar de helblauwe hemel en een klein, maar stralend zonnetje.
'Waar dan?'
'En zo te zien is het voor de hele dag.'
Zuchtend klik ik de weerapp weg.
Als ik opkijk staat Lief met zijn handen op zijn heupen naar de lucht te kijken.
'Maar waar dan?'
'Op kamp van de oudste'.
Ik klik de weerapp weer open en kijk naar het schermpje. Het plaatje van sombere grijze wolken met een gestaag gordijn van regendruppeltjes is niet wat ik wil zien.

Ik hoef geen facebookpagina vol updates. Hell, ik ben zelfs tevreden met kamppost die in de bus valt als de kampganger al lang en breed weer hier op de bank hangt.
Ik zit er niet meer mee in dat hij het koud zal hebben. Er zitten voldoende Noordpool-waardige outfits in zijn bagage.
Maar bij een kamp hoort zon. Bruine benen onder de blauwe plekken die uit een short steken die al vier dagen geleden bij het wasgoed had moeten belandden. Bij een kamp hoort een blauwe hemel. Een zwart zeil met bruine zeep en water dat zich over het hele veld uitstrekt.
Dagtochten onder een schroeiende zon en lui lummelen in het hoge gras.
Of toch op het plaatje in mijn hoofd.

Ik wis de kamplocatie uit de weerapp en klik em resoluut weg.
Die oudste van me heeft sowieso de tijd van zijn leven.
Zon of geen zon.

Offline

Kamperen is een weegschaal.

Aan de ene kant heb je de auto die moet volgestouwd worden. Niet alleen met kleren en andere noodzakelijke dingen zoals boeken, kubb-spel en luchtmatrassen om op te dobberen in het zwembad. Maar ook met een heel hebben en houden aan tent, tafels, stoelen en kookgerei. Na een rit van 1700 km moet dat hele hebben en houden ook nog geïnstalleerd worden. Ja, ook als het 's avonds nog steeds 30° is. Dan zie je het beter als een gratis sauna als je onder het tentzeil staat te kibbelen omdat "iemand" tentstokken niet sorteerde en ze nu niet kan aan geven.
En zelfs in het best dichtgeritste compartiment van de tent weten de muggen je te vinden. Of beter, de jongste. Het kind werd ei zo na opgevreten door de plaatselijke insectenpopulatie. Gelukkig bracht het plaatselijke insectenspul wat soelaas en marineerden we haar elke morgen van kop tot teen erin.

Aan de andere kant heb je - als je een beetje zoekt - een weergaloos uitzicht. De glooiingen van Italië, een kabbelend riviertje met wat schapen op de achtergrond, een uitgestrekte wei met vier paarden, om maar iets te noemen.
Of -zoals dit jaar - een oud Spaanse stadje dat zich aan de helling van de heuvel vastklampte.
Er zijn altijd voldoende bomen om een hangmat onder te hangen en meestal hollen er op een camping voldoende leeftijdsgenootjes rond zodat entertainmentcentrum mama en papa even enkele uren rust krijgen.

Kamperen zou geen kamperen zijn zonder een keer wakker te worden en voelen dat je luchtmatras geen adem meer over had. In je pyjama over het terrein sloffen om water te tanken voor die ene onmisbare koffie 's morgens. Of binnensmonds vloeken als je net iemand voor je de laatste douchedeur ziet dichttrekken.
Maar los van dat alles sloeg de wijzer weer zonder fout door naar de goede kant.
En moet ik nu even wennen dat ik gewoon op het knopje van de espressomachine moet duwen voor dat eerste onmisbare kopje koffie in de morgen.


We sloegen onze tent op bij Villa Carmen. Een minicamping op een steenworp van Bocairent, een uurtje rijden van Valencia. 
Als je op zoek bent naar rust, een magnifiek uitzicht en fantastische tips van lieve uitbaters, dan is dit een aanrader.

10 things about summer #kruimelssummer

In de hoek staan ze klaar. Twee tot aan de rits toe gevulde rugzakken. De vraag van morgen zal zijn of ze niet omkukelen, mijn twee, met de complete leerstof van respectievelijk het 3e en het 5e op hun rug.
We kijken allemaal anders naar 1september. De oudste verlangt naar de vertrouwde biotoop van school, speelplaats en vriendjes. De jongste ging vertwijfeld naast haar gekafte boeken zitten en legde voor de vorm even haar hoofd op de stapel.
'Binnen een jaar zit dit allemaal in mijn hoofd.'
En ik neig dit jaar meer naar 'och neen' dan naar 'oef' omdat deze zomer vol zat met alles waar mijn hoofd van gaat bruisen en het vuurwerk beperkt bleef.

Het leven is nu

'Het leven is nu.' Het zou een Pinterest of andere online wijsheid kunnen zijn - en dat is het waarschijnlijk ook - maar dit zinnetje heb ik niet van één of ander scherm geplukt.
Het is een zinnetje dat mijn papa me af en toe in het oor blaast, als ik pieker over gisteren en me al druk maak over morgen.
Ik schreef het met grote letters in mijn Moleskine die mee mocht op reis. Een beetje wijsheid kan nooit geen kwaad, denk ik dan maar.

'Het leven is nu', dacht ik innig tevreden in mijn hangmat op de Spaanse camping. 's Morgens hadden we de hitte getrotseerd en door de Spaanse bergen gewandeld. Mijn kroost spoelde het wandelstof af in het zwembad en in mijn short voelde ik het hartvorming steentje dat de oudste voor me vond prikken.

'Het leven is nu', dacht ik toen ik een week later 's avonds over de Franse camping liep. Echt donker werd de nacht niet met een grote volle maan en sterren zover het oog reikt. Hier en daar brandden nog lichtjes voor een paar tenten.  Mensen die zacht keuvelden rond een fles wijn of weggezogen in een boek. Achter me hoorde ik het geflipflop van de jongste haar slippers en daarna twee armpjes om me heen. Ik viste haar op en zwierde haar over mijn schouders. 'Slapetijd', fluisterde ik in haar oor.

'Het leven is nu', flitste zo vaak door mijn hoofd de afgelopen drie weken. Aan de voet van de kathedraal die uitkijkt over Girona, op een terrasje in Bordeaux. Tussen zwermen vlinders tijdens de paar bergwandelingen waar ik mijn nest tot toe kon overhalen of wegduikend voor de spetterregen die bommetjes in het zwembad veroorzaken.

Op vakantie is het makkelijk, dat zinnetje. De dagen zijn vol en traag. Maar nu, met een zomer die eventjes vergeten is wat ze geacht is te doen, wekkers die weer veel te vroeg rinkelen en tsjokvolle mailboxen denk ik heel stiekem: 'Ik wou dat het leven nog vorige week was.'

at the end of the day...

At the end of the day, 

your feet should be dirty 

your hair messy 

and your eyes sparkling

#kruimelssummer

Op 1 september kaft ik boeken. Snor ik doosjes op waar er letters en cijfers in bewaard moeten worden. Diep ik turnzakken op en vul een stortvloed aan schoolbriefjes in.

Op 2 september valt mijn kwartje eindelijk. De zomer (lees vakantie) is voorbij. De herinneringen beginnen al aan de randjes op te krullen en te rafelen. Nadat de kroost mooi op tijd richting bed gestuurd werd (dat dan wel weer) diep ik ze op en kijk genietend terug. 

Druk aan het werk aan zijn eigen Minion-leger

Uitwaaien

View beats rain, toen wel nog. De dag nadien gleden we net onze berg niet af door overvloedige regen. 

Het kan altijd nog iets schever

Beste verjaardagscadeau ooit! Ook het hangmatgezelschap viel mee. 

Zoek de kroost

Campingkeuken

Zij zoeken de schatten

heel veel schatten 

en ik bewaak ze

Zelfs op de koudste augustusdagen blijft dit herfstkind volharden met blote armen, benen en voeten. 

Elk nadeel heeft zijn voordeel. Veel regen betekent ook veel regenbogen. 

In de tent #2

In een tent zoemt al eens een vlieg rond of beukt een wesp woest tegen het plastieken raampje om buiten te raken. In een tent moet je niet verbaasd zijn dat er een kolonie mieren zich onder je tas vol kleren nestelde. Of als er bij thuiskomst een handvol oorwormen van het grondzeil tuimelt.
Geen erg.
Ik heb daar een knopje in mijn hoofd voor ontwikkeld. Zolang er geen insectenleger over mijn luchtmatras en slaapzak marcheert, storen ze mij niet. (En gelukkig kan het slaapcompartiment in onze tent hermetisch afgesloten worden als het op kriebelbeesten aankomt.)
Mijn kroost moet nog werken aan dat knopje. KleineMeid zat de eerste dag met opgetrokken benen en wijd opengesperde ogen in het campingstoeltje. 'Er loopt hier iets!' (Spoiler: het kwam goed. De derde dag bouwde ze huisjes voor de mieren)
KleineVent keerde dit jaar compleet van kamp. Van compleet panisch voor alles dat kruipt en vliegt naar collectioneur en kenner eerste klas. Met dank aan het campingvriendje R. met twee biologen als ouders.
'Er hangt een vlinderlarf aan hun tent en hij heeft al vijf zweefvliegen gevangen. Die zien er een beetje uit als een wesp, maar die kunnen niet steken. Ze hebben ook een citroenvlinder gevonden en een icarusblauwtje gezien.'
'....'

Memo to me. Volgend jaar nemen we potjes  mee waarin alle vangsten  kunnen tentoongesteld. En investeer ik in een gidsje om insecten te leren herkennen. Spaart me vrij veel van de volgende conversaties uit.
'Wat is dit?' *KleineVent duwt een zwart beestje met vleugels onder mijn neus*
'Euhm, een snorzoemvliegding.'¨
*Roloog* 'Ik vraag het wel aan R. zijn papa.'

In de tent

Geef mij een tent, een hangmat, een mooi uitzicht en één of twee campingvriendjes voor de kroost en ik ben een gelukkig mens.

In juli was dit een week lang mijn uitzicht. (En ja, ik kwam ook wel eens uit de hangmat). Daar achter die bomen zie je zover het oog reikt de Toscaanse heuvels. Met daarin Firenze, kleine riviertjes waarin je kan spetteren, stenen gooien en met de stroming meedrijven op de luchtmatras die je van een campingvriendje aftroggelde. Op die camping bakten ze 's avonds de heerlijkste pizza's die ik ooit at. Zag ik de vijfjarige dochter zonder blikken of blozen een hele pizza margarita wegstouwen waarna ze informeerde wat het dessert was. Ik dronk een sloot latte macchiato's weg met een kwart oog op mijn kroost op het speelplein en de rest op mijn boek. Ik keilde een hele middag lang duikschatten in het zwembad om te laten opduiken door mijn kroost. We wandelden door quasi verlaten Toscaanse dorpjes en vergaapten ons aan prachtige vergezichten.

Over de tweede week zwijgen we liever. Die week waar het weer keerde en we alleen regen geserveerd kregen. Over onze vlucht naar de kust en de vreselijkste camping waar we ooit op stonden.
De zomer van 2014 zal altijd  de zomer van camping la futa zijn.  Een aanrader als je houdt van groen, rust en frisse lucht. Mijden als kinderanimatie en een zwembad met tal van glijbanen een vereiste zijn.
Hou er wel rekening mee dat je wel eens de berg kan af glibberen bij een regenbui teveel (zoals bij ons jammer genoeg het geval was). Maar die eerste week was van ons. De berg, de zon, de heerlijke pizza's en de hangmat.

Met de vingertoppen

Met mijn vingertoppen klem ik me nog vast aan het laatste restje zomer. De zomer die eigenlijk geen zomer meer is. Want er is alweer een wekker en die staat als vanouds opnieuw op ontiegelijk vroeg. Er moeten weer brooddozen gevuld en immer aanvullende to-do-lijsten worden afgewerkt.
'Het gewone leven', noemt Lief het. 'Dweilen met de kraan open', weerleg ik.

Er zijn plannen die in het water vallen. Door regenbuien, zieke kinderen, werkagenda's.
'Het gewone leven', mompelt Lief. 'Niet eerlijk', bries ik.

Ik heb heimwee naar die drie weken vol tijd, zon en mogelijkheden. Ik rek en strek me om ze dicht bij me te houden, maar de tijd raast door en neemt mij met zich mee.
Ik wil graag loslaten en zuchten: 'Hèhè, bijna voorbij. Blij dat het schooljaar weer begint.' Maar het lukt me niet. Ik klem me vast met kramp in mijn vingertoppen.

Misschien als de kleuren veranderen...

Overal schoonheid, maar niet hier

Drie weken lang was er overal schoonheid. Wakker worden in de tent en het lichtspel van de eerste zonnestralen zien spelen op het doek van de binnentent. De krekels die (soms) oorverdovend luid zaten te zingen in de bomen. Gewoon de auto nemen langs de wijngaarden, hectares vol olijfbomen. Kilometers en kilometers niet meer dan groen en rotsen.
Dagelijks barste mijn hart telkens opnieuw een beetje van al het moois. Ik liet mijn boek soms aan de kant liggen. Gewoon om te kijken naar mijn kinderen die stenen zochten en over keien sprongen. Die een sprinkhaan ontdekt hadden en die achtervolgden over de hele camping. Het vakantieleven was schoon. Het rondkijken was schoon

En nu zit ik weer achter mijn scherm. Met een grote to-do-stapel links van me. Met een dezelfde witte muur voor me en een hart dat wat slapjes tegen de leuning hangt. Stiekem scroll ik af en toe door de momenten die ik Instagram-gewijs wel wist te vangen. En mijn hart barst weer een beetje. Van heimwee deze keer. Het was schoon...