Vergroeid met de weerapp

'Het regent!'
Lief kijkt naar buiten. Naar de helblauwe hemel en een klein, maar stralend zonnetje.
'Waar dan?'
'En zo te zien is het voor de hele dag.'
Zuchtend klik ik de weerapp weg.
Als ik opkijk staat Lief met zijn handen op zijn heupen naar de lucht te kijken.
'Maar waar dan?'
'Op kamp van de oudste'.
Ik klik de weerapp weer open en kijk naar het schermpje. Het plaatje van sombere grijze wolken met een gestaag gordijn van regendruppeltjes is niet wat ik wil zien.

Ik hoef geen facebookpagina vol updates. Hell, ik ben zelfs tevreden met kamppost die in de bus valt als de kampganger al lang en breed weer hier op de bank hangt.
Ik zit er niet meer mee in dat hij het koud zal hebben. Er zitten voldoende Noordpool-waardige outfits in zijn bagage.
Maar bij een kamp hoort zon. Bruine benen onder de blauwe plekken die uit een short steken die al vier dagen geleden bij het wasgoed had moeten belandden. Bij een kamp hoort een blauwe hemel. Een zwart zeil met bruine zeep en water dat zich over het hele veld uitstrekt.
Dagtochten onder een schroeiende zon en lui lummelen in het hoge gras.
Of toch op het plaatje in mijn hoofd.

Ik wis de kamplocatie uit de weerapp en klik em resoluut weg.
Die oudste van me heeft sowieso de tijd van zijn leven.
Zon of geen zon.

Net een beetje anders...

'Wel, eerst de ruwbouw, dan afbraakwerken binnen, dan vloer, keuken, ...', ratel ik mijn vaders oren van zijn hoofd.
Hij lacht en zucht medelevend. 'Het zal mooi worden, maar toch veel succes. Ik zou de energie er niet meer voor hebben. Verbouwen terwijl je er met twee kleine kinderen blijft wonen. '
Terwijl hij dat zegt denk ik terug aan vroeger. Aan de verbouwing toen ik zeven of acht was. Een periode die in mijn geheugen staat gebrandmerkt als Den Grooten Verbouwing. Een jaar of twee duurde het, zo herinner ik me nog goed. We woonden boven, terwijl mijn vader het gelijkvloers eigenhandig aanpakte. GroteKleineBroer en ik deelden een kamer. We aten veel frietjes en in de winter was het goed koud, zo met enkel wat plastiek in de raamkozijnen. Aah, sweet memories.
'Maar wij gaan het niet zelf doen hoor, papa. Zo lang als toen wij klein waren zal het niet duren. Hooguit een maand of zes.'
'Hoe lang denk je dat de verbouwingen wel geduurd hebben?'
'Twee jaar toch?'
'Vier maand'

Ik voel een "O boy" opborrelen...