Net een beetje anders...
'Wel, eerst de ruwbouw, dan afbraakwerken binnen, dan vloer, keuken, ...', ratel ik mijn vaders oren van zijn hoofd.
Hij lacht en zucht medelevend. 'Het zal mooi worden, maar toch veel succes. Ik zou de energie er niet meer voor hebben. Verbouwen terwijl je er met twee kleine kinderen blijft wonen. '
Terwijl hij dat zegt denk ik terug aan vroeger. Aan de verbouwing toen ik zeven of acht was. Een periode die in mijn geheugen staat gebrandmerkt als Den Grooten Verbouwing. Een jaar of twee duurde het, zo herinner ik me nog goed. We woonden boven, terwijl mijn vader het gelijkvloers eigenhandig aanpakte. GroteKleineBroer en ik deelden een kamer. We aten veel frietjes en in de winter was het goed koud, zo met enkel wat plastiek in de raamkozijnen. Aah, sweet memories.
'Maar wij gaan het niet zelf doen hoor, papa. Zo lang als toen wij klein waren zal het niet duren. Hooguit een maand of zes.'
'Hoe lang denk je dat de verbouwingen wel geduurd hebben?'
'Twee jaar toch?'
'Vier maand'
Ik voel een "O boy" opborrelen...
