Net een beetje anders...

'Wel, eerst de ruwbouw, dan afbraakwerken binnen, dan vloer, keuken, ...', ratel ik mijn vaders oren van zijn hoofd.
Hij lacht en zucht medelevend. 'Het zal mooi worden, maar toch veel succes. Ik zou de energie er niet meer voor hebben. Verbouwen terwijl je er met twee kleine kinderen blijft wonen. '
Terwijl hij dat zegt denk ik terug aan vroeger. Aan de verbouwing toen ik zeven of acht was. Een periode die in mijn geheugen staat gebrandmerkt als Den Grooten Verbouwing. Een jaar of twee duurde het, zo herinner ik me nog goed. We woonden boven, terwijl mijn vader het gelijkvloers eigenhandig aanpakte. GroteKleineBroer en ik deelden een kamer. We aten veel frietjes en in de winter was het goed koud, zo met enkel wat plastiek in de raamkozijnen. Aah, sweet memories.
'Maar wij gaan het niet zelf doen hoor, papa. Zo lang als toen wij klein waren zal het niet duren. Hooguit een maand of zes.'
'Hoe lang denk je dat de verbouwingen wel geduurd hebben?'
'Twee jaar toch?'
'Vier maand'

Ik voel een "O boy" opborrelen...

In de categorie: Ooh-kay?

'Ik hoorde onlangs iets treffends op de radio', vertelde mijn vader. KleineMeid kronkelde woest op zijn schoot. 'Over kinderen hebben.'
'Aah?', doe ik terwijl ik KleineMeid op mijn heup hijs.
'Dat je ze doodgraag ziet. Je ze nooit kan missen. Ze zo'n wezelijk deel van je leven zijn, dat ze bijna een deel van jezelf zijn.'
'Mmmm?', doe ik terwijl ik KleineMeid met één arm op mijn heup hou en met de andere hand probeer koffie te zetten.
'Maar minstens éénmaal per dag', gaat mijn vader verder. 'minstens éénmaal per dag wil je ze in de hoogste boom die je kan vinden zetten, al is het maar voor even.'
Ik laat KleineMeid voorzichtig op de grond zakken en lach door haar protest heen. 'Of achter het behang.'
'Of het uit-knopje even gebruiken.'
'Ben je niet blij dat die tijd voorbij is?' vraag ik en pel KleineMeid opnieuw van mijn been.
'Wie zegt dat die tijd voorbij is?'